Μέσα στην Εκκλησία του Χριστού ο Τίμιος Πρόδρομος απολαμβάνει μεγάλη τιμή, την οποία πρώτα του απέδωσε ο Κύριος, όπως φαίνεται από το ιερό Ευαγγέλιο (Ματθ. 11:11). Σπάνια άνθρωπος, ή μάλλον δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος ο οποίος να συνεδύασε τόσα χαρίσματα όσα ο Τίμιος Πρόδρομος. Ασκητής και Προφήτης, Μεγαλομάρτυς, Κήρυξ της Αληθείας, Πρόδρομος του Δεσπότου Χριστού. Αλλά εκείνο το οποίο μου φαίνεται ότι κάνει αγιότερο τον Τίμιο Πρόδρομο δεν είναι τόσο η άσκησή του – υπήρχαν και άλλοι τότε ασκητές στην εποχή του, και μάλιστα ολόκληρο τάγμα Εβραίων ασκητών, οι λεγόμενοι Εσσαίοι – αλλά η μεγάλη του ταπείνωση.
Από μεγάλη ταπείνωση απεσύρθη στην έρημο, διότι ήθελε εκεί να καθαρισθεί από κάθε τι ανάξιο του Θεού, και καθαρός και απαθής να συνομιλεί με τον Θεό. Από ταπείνωση, όταν ήλθε ο Μεσσίας και τον είδε, δίσταζε να τον βαπτίσει στον Ιορδάνη ποταμό. Από ταπείνωση είπε εκείνο το περίφημο, όταν οι μαθητές του τού είπαν, ότι “φεύγουν οι δικοί μας και πάνε με τον νέο διδάσκαλο”, τον Ιησού: «Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι» (Ιω. 3:30). Εκείνος πρέπει να αυξάνει τους Μαθητές του, σ’ εμένα δε να ελαττώνονται.
Από ταπείνωση ήλεγχε και τον Ηρώδη. Ο έλεγχος του Προφήτου δεν ήταν έλεγχος που προήρχετο από ένα αίσθημα ανωτερότητος ή από ένα αίσθημα αυταρκείας ή ηθικής υπεροψίας, αλλά ήταν από αίσθημα αγάπης, η οποία αγάπη προϋποθέτει την ταπείνωση. Ελέγχοντας τον Βασιλέα, γνώριζε τι κινδύνους διέτρεχε. Αλλά επειδή είχε την ευλογημένη ταπείνωση, θυσίαζε και την ζωή του ακόμα χάριν της αληθείας, χάριν των δικαιωμάτων του Θεού, και χάριν της σωτηρίας του Ηρώδου και της Ηρωδιάδος και του λαού. Ο οποίος λαός από το κακό παράδειγμα του Ηρώδου ασφαλώς επηρεάζετο, και θα υπήρχαν και άλλα κρούσματα τέτοια, εάν ο Ηρώδης δεν εδιορθώνετο. Ο Προφήτης λοιπόν δεν κοίταζε να κολακέψει τους ισχυρούς, ούτε κοίταζε να σιωπήσει για να τον αφήσουν ήσυχο, αλλά μίλησε και ήλεγξε, όπως είπα, από αγάπη και ταπείνωση.
Όλα από ταπείνωση τα έκανε ο Προφήτης, ο μέγας Βαπτιστής του Κυρίου μας, ο Τίμιος Πρόδρομος. Και αυτή η ταπείνωση είναι που τον έκανε στον Θεό πολύ συμπαθή, είλκυσε την Χάρη του Θεού και τον αξίωσε κατά ένα μοναδικό τρόπο να διακονήσει στο έργο της Θείας Οικονομίας.
Αυτή η ταπείνωσή του μαζί με τις άλλες αρετές του τον κάνουν και μέγα διδάσκαλο του λαού του Θεού, του λαού των λελυτρωμένων της Εκκλησίας. Μετά την Κυρία Θεοτόκο, στην κορυφή, ο Τίμιος Πρόδρομος ίσταται και μας οδηγεί με όλη του την ζωή προς την Βασιλεία των Ουρανών. Μας παρακινεί και εμείς να μιμούμεθα την αγάπη του προς τον Θεό, την ταπείνωσή του, την πίστη του, την άσκησή του, το ασυμβίβαστο, την αναχώρησή του από τον κόσμο, και εν ταυτώ την αγάπη του προς τον κόσμο.
(1985)
Από το βιβλίο: † Αρχιμανδρίτου Γεωργίου, Ομιλίες σε Εορτές Αγίων (των ετών 1981-1991) Β’. Έκδ. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2016, σελ. 262.
