«και ανήγγειλε τοις Ιουδαίοις ότι Ιησούς εστιν
ο ποιήσας αυτόν υγιή» (Ιω. 5:15).
Τριάντα οχτώ χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή. Τριάντα οχτώ χρόνια κατάκοιτος. Ανίκανος να κινήσει τα παραλυμένα του μέλη. Βάρος για τους οικείους του. Ανίατη η αρρώστια του. Μόνη ελπίδα του να βρεθεί πρώτος μέσα στο νερό της κολυμβήθρας, μόλις αναταραχτεί το νερό της από τον άγγελο του Θεού. Μα πώς; Όσο σύντομα κι αν συρθεί, άλλος πιο σύντομα θα πέσει μέσα. Όση προσπάθεια κι αν καταβάλει, πάντα, πριν φτάσει αυτός στην κολυμβήθρα, άλλος προλαβαίνει και φεύγει θεραπευμένος.
Κι όταν ο Κύριος τον ερωτά αν θέλει ν’ αποκτήσει την υγεία του, η απάντηση δίνει όλο το μέγεθος της δοκιμασίας του. Μοναδική ελπίδα σωτηρίας να μπει στην κολυμβήθρα. Μόνος αποκλείεται να το κατορθώσει. Βοηθό, άνθρωπο, δεν έχει να τον βοηθήσει. Βλέπει όλες του τις προσπάθειες ανώφελες. Καμιά ευνοϊκή. Κι όμως επιμένει. Τριάντα οχτώ χρόνια περιμένει με υπομονή και έχει ακόμη το σθένος να περιμένει. Ένα το αίτημά του: να βρεθεί μέσα στην κολυμβήθρα την ώρα της αναταραχής του ύδατος. Και καρτερεί.
Αυτή η στάση του Παραλυτικού ήταν μια πράξη απελπισίας· θα ήταν αδύνατο να έχει τόση αντοχή και διάρκεια. Είναι έκφραση του μεγαλείου της ψυχής του. Απαύγασμα πίστεως σταθερής. Εμπιστοσύνης στου Θεού την αγάπη. Είναι υλοποίηση της ακαταίσχυντης ελπίδας που ζωογονούσε το παραλυμένο και σαπισμένο ίσως σώμα του.
Γι’ αυτό και ήρθε πανθαύμαστη, όσο και αναπάντεχη, αιφνίδια τελείως, η δικαίωση των ελπίδων του. Δε θεραπεύεται μέσα στο αναταραγμένο νερό. Του δίνεται η ευλογία να τον πλησιάσει ο Ίδιος ο Παντοδύναμος Κύριος.
Θεραπεύεται με μόνο το λόγο Του. Αν δεν έχει άνθρωπο-βοηθό, τον πλησιάζει ο Θεάνθρωπος. Αν δεν μπορεί να λουστεί στο νερό της κολυμβήθρας, λούζεται στου Θεού τη χάρη. Τα παραλυμένα μέλη του συσφίγγονται. Σηκώνεται. Το όνειρο και η ελπίδα τριάντα οχτώ ετών γίνεται ευτυχισμένη πραγματικότητα σε μια στιγμή μέσα.
Έπειτα από λίγο ο Κύριος ολοκληρώνει το έργο Του. Δίνει στο ευεργετημένο πλάσμα Του τη συνταγή που θα δώσει διάρκεια στην ευλογία και την ευτυχία του. «Ίδε υγιής γέγονας· μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται» (Ιω. 5:14).
Έτσι συμβαίνει πάντοτε με το Σωτήρα Χριστό. Αυτός είναι ο τρόπος που απαντά στα ανθρώπινα αιτήματα. Φαίνεται πως ίσως δεν ακούει. Πολλοί άνθρωποι κλονίζονται. Νομίζουν πως αδιαφορεί. Πως μένει ανάλγητος εμπρός στον ανθρώπινο πόνο. Πως πάνε χαμένες οι προσευχές. Πως είναι αδικαιολόγητη η ελπίδα. Πως πρέπει να έχει κάποιο μέτρο η υπομονή. Αδυναμία χαρακτηρίζουν την απόλυτη εμπιστοσύνη στην πατρική στοργή του Θεού. Κουτή θεωρούν την πίστη στο λόγο Του, στις υποσχέσεις Του.
Εντούτοις Εκείνος ακούει πάντοτε. Ο ανθρώπινος πόνος και η ελπίδα βοά προς Αυτόν. Τα αιτήματα εισακούονται. Η εμπιστοσύνη, η πίστη, Τον συγκινεί. Και απαντά. Ανταποκρίνεται. Δεν αδιαφορεί. Δίνει όμως τη σωστή απάντηση και στην ώρα που πρέπει. Όταν συμφέρει. Ό,τι πράγματι έχουμε ανάγκη μας δίνει. Όχι όταν και όπως το θέλουμε εμείς. Χορηγεί αυτό που η αγάπη Του κρίνει σκόπιμο. Αυτό που πραγματικά θα ικανοποιήσει και θα ωφελήσει.
Από τη στιγμή που θα το νιώσουμε αυτό και θα το πιστέψουμε, θα βρούμε τη γαλήνη μας. Θα αισθανθούμε την ευεργετική παρουσία Του στη ζωή μας από την ώρα που θα Του την εμπιστευτούμε. Από τότε που θα δείξουμε πίστη στο λόγο Του. Εμπιστοσύνη απόλυτη στην αγάπη Του.
Η υπομονή, η ήρεμη αναμονή, η καρτερία στις δύσκολες συνθήκες και τις δοκιμασίες είναι στοιχεία που την εκδηλώνουν. Χωρίς αγωνία και άγχος. Χωρίς ολιγοπιστία και αδημονία. Με πλήρη βεβαιότητα ότι η στοργή Του μας σκεπάζει.
Έτσι θα εξασφαλίσουμε το ενδιαφέρον, τη μέριμνα του Κυρίου για τη ζωή μας. Για τις χαρές και τις λύπες μας. Τους πόνους και τους πόθους μας.
Και κάτι άλλο. Να εντάξουμε όλες τις προσδοκίες και τα αιτήματά μας, τις επιθυμίες και επιδιώξεις μας στου Θεού το σχέδιο. Στου Θεού το θέλημα. Αυτό το «μηκέτι αμάρτανε» που εκφράζει το θέλημά Του να είναι συνεχής μας μέριμνα. Η εκπλήρωση των εντολών Του να είναι το διαρκές μας μέλημα.
Όταν εντάξουμε σ’ αυτό το πλαίσιο τη ζωή και τα ενδιαφέροντά μας, θα λείψει η αδημονία. Η ταύτιση των επιδιώξεών μας με τη δική Του, θα φέρει στης ήρεμης και χαρούμενης ατμόσφαιρας την ευτυχισμένη πραγματικότητα. Ευλογημένος και σωτήριος συνδυασμός: η προσπάθεια για την πραγμάτωση των θεϊκών εντολών μέσα στην απόλυτη εμπιστοσύνη για την αγάπη Του.
Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Α’.
