«Οι δε Φαρισαίοι έλεγον· εν τω άρχοντι
των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια»
(Ματθ. 9:34)

Φαινόμενα καταπληκτικά ακολουθούσαν τον Κύριο στο πέρασμά Του. Από την πρώτη στιγμή της δημοσίας Του δράσεως. Άλλοτε με το λόγο Του και μόνο, άλλοτε με των δαχτύλων Του το άγγιγμα, άλλοτε ακόμη και με τη σκιά Του χάριζε τη θεραπεία σε ασθενείς που βασανιζόντουσαν από ποικίλες ασθένειες. Χωλοί περπατούν, παράλυτοι σηκώνονται, λεπροί καθαρίζονται.

Η σημερινή περικοπή του ιερού Ευαγγελίου αναφέρει τη θεραπεία δύο τυφλών και ενός δαιμονιζομένου. Πώς να μην εκπλήσσονται και να μη θαυμάζουν τα πλήθη του λαού που έβλεπαν τα θαύματα; Γενική ήταν η διαπίστωση. Όλοι συμφωνούσαν πως ήταν πρωτοφανές αυτό που έβλεπαν και άκουγαν. «Ουδέποτε εφάνη ούτως εν τω Ισραήλ» (Ματθ. 9:33). Και ποιος θα μπορούσε να έχει αντίρρηση; Πλήθος ήταν τα σημεία, οι θεραπείες. Και με τρόπο μάλιστα εκπληκτικό και αναμφισβήτητο.

Εντούτοις δεν έλειψε η παραφωνία. Η κακία των ανθρώπων και τα πιο οφθαλμοφανή γεγονότα θέλει να τα διαστρέφει. Η ζήλεια, η μοχθηρία εκδηλώνονται εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Προπαντός όταν θίγονται οπωσδήποτε τα συμφέροντα εκείνου που έχει τον κακό χαρακτήρα. Χρησιμοποιούνται τότε όλα τα δυνατά επιχειρήματα. Κι όταν αυτά είναι ανίκανα να αμφισβητήσουν την πραγματικότητα, επιστρατεύονται το ψέμα, η απάτη, η συκοφαντία ακόμη.

Πρέπει με κάθε τρόπο να διαβληθεί Εκείνος που επιβάλλεται με την προσωπικότητα και την αγιότητά Του. Να εξουθενωθεί Αυτός που κερδίζει του λαού την αγάπη. Να τεθεί εκτός μάχης. Να μη γίνεται εμπόδιο στις χαμηλές τους επιδιώξεις. Να μην τους σκιάζει με την τελειότητά Του.

Λίγη λάσπη από το βούρκο της καρδιάς τους νομίζουν πως αρκεί. Δεν ανέχονται να ταράσσεται η μακαριότητα της υποκρισίας τους. Προσπαθούν να εξουδετερώσουν, να σβήσουν Αυτόν που με την παρουσία Του γίνεται έλεγχος για τις δικές τους παραβάσεις του θείου Νόμου.

Κατηγορούν λοιπόν τον Κύριο Ιησού πως «εν Βεελζεβούλ τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια» (Λουκ. 11:15). Δε σκέφτονται αν είναι λογικό αυτό που λένε. Δε σκέφτονται πως αύριο μπορεί ν’ αποκαλυφθεί η ψευτιά και η συκοφαντία τους. Τους αρκεί πως, σήμερα, μ’ αυτή τη «ρετσινιά», καθώς τη χαρακτηρίζει ο λαός μας, μπορεί να κλονιστούν μερικές συνειδήσεις. Να λιγοστέψουν αυτοί που ακολουθούν το Χριστό και θέλγονται από τη διδασκαλία Του. Να κοπάσει το ρεύμα εκείνων που άρχισαν να πιστεύουν σ’ Αυτόν.

Η διόγκωση του ρεύματος που ακολουθεί τον Κύριο Ιησού ελαττώνει την εκτίμηση που τα πλήθη έτρεφαν γι’ αυτούς. Ξεγυμνώνεται η υποκριτική τους ευσέβεια. Παύουν οι άνθρωποι να τους προσέχουν. Κι αυτό δεν το ανέχονται. Αντιδρούν με κάθε τρόπο. Δε λογαριάζουν αν είναι ηθικά τα μέσα που χρησιμοποιούν. Ένα επιδιώκουν: να σπιλώσουν το πρόσωπο του άγιου και άμωμου Χριστού.

Αλλά αυτή η ανέντιμη συμπεριφορά δεν είναι φαινόμενο μοναδικό στην ιστορία. Χαρακτήριζε βεβαίως τους Φαρισαίους της εποχής του Χριστού. Χαρακτήριζε κι ανθρώπους πριν απ’ το Χριστό. Συνεχίζεται όμως στην ιστορία και επαναλαμβάνεται. Με δυο τουλάχιστον μορφές. Η μια είναι η οργανωμένη εναντίον του Χριστιανισμού επίθεση εκείνων που η ζωή τους δεν αντέχει να σταθεί κάτω από το φως του Χριστού. Η άλλη είναι η αντίδραση και η συκοφαντική διάθεση των κακών, που δε λείπουν από την κοινωνία, εναντίον κάθε υγιούς και ηθικού στοιχείου.

Ας μην πτοούμαστε, αδερφοί μου. Θα πουν. Θα κατηγορήσουν. Θα επιτεθούν. Θα συκοφαντήσουν. Μια μπόρα θα ‘ναι κι αυτή. Θα περάσει. Ο στηριγμένος πάνω στο Χριστό θα μείνει ακλόνητος. Το Σώμα του Χριστού, η Εκκλησία μας, ο λόγος Του, η αλήθεια, θα μείνουν αδιάσειστα, απρόσβλητα, σωστικά.

Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Α’ (απόσπασμα από την ομιλία “Επιθέσεις ανίσχυρες”).

Η σπίλωση του άγιου και άμωμου Χριστού