Ο άνθρωπος αυτή την ώρα υπάρχει και ύστερα δεν υπάρχει. Αυτή την ώρα μπορεί ανθρωπίνως και ύστερα δεν μπορεί. Δεν κάνουμε καθόλου καλά, όταν, καθώς έχουμε σκοπό να κάνουμε κάτι, και μεσολαβεί μια ασθένεια, ένα εμπόδιο, εμείς το φέρουμε βαρέως: «Είχα κανονίσει έτσι, είχα σκεφτεί αλλιώς, και να, τώρα αρρώστησα, και τι θα γίνει;»
Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να σκεπτόμαστε έτσι. Δεν ξέρει ο Κύριος ότι αρρώστησες; Δεν ήξερε ότι θα αρρωστήσεις; Ή μήπως η αρρώστια έρχεται για να βλάψει; Για να ωφελήσει έρχεται. Το όποιο πρόβλημα έρθει, για να ωφελήσει έρχεται.
Δεν ωφελείται κανείς μόνο με το να ακούει θεωρητικά. Εκεί στην πράξη, την ώρα που χρειάζεται να ταπεινωθεί, να πονέσει, να συμπονέσει τους άλλους, τότε να κάνει υπομονή, καθώς έρχονται όλα αντίθετα και οδηγούν τον άνθρωπο στην εξουθένωση, στο να πει: «Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες;» όπως είπε ο Κύριος.
Αρρώστησες. Αντιμετώπισε το γεγονός ως άνθρωπος που ξέρεις ότι σε αγαπάει ο Θεός και πιστεύεις ότι όλα αυτά τα ξέρει ο Θεός, ο ίδιος τα οικονομεί, και επέτρεψε να αρρωστήσεις για καλό σου. Όχι ότι εσύ θα πας να ξαπλώσεις ξένοιαστος, και θα έλθει ο Χριστός να σου βάζει κομπρέσες. Εσύ θα κάνεις τα ανθρώπινα, με άλλη όμως ελπίδα μέσα σου, με άλλη πίστη, και θα δώσεις σε όλα αυτά άλλο νόημα και αλλιώς θα αντιμετωπίσεις την ασθένειά σου.
Θα την αντιμετωπίσεις αλλιώς με την έννοια ότι θα δουλέψει έτσι στην ψυχή σου, που μόνο καλό θα σου κάνει. Και μέσα από τα όποια σουβλίσματα και τα όποια αγκάθια και τα όποια οδυνηρά βιώματα, θα νιώσεις τους γλυκασμούς του Θεού, την όλη αγάπη του, την όλη συγκατάβασή του, το ότι ο Θεός σε ανέλαβε. Είσαι πια στα χέρια του και σε οδηγεί στην αιώνια βασιλεία του.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου (†), “Πνευματικά Μηνύματα 2021”, σελ. 244, 390.
