Απόψε εορτάζουμε την αγία Θεοδώρα την εν Θεσσαλονίκη, και έχουμε την ευκαιρία να πούμε ό,τι μας φωτίσει ο Θεός, παίρνοντας αφορμή από τον βίο της. Βλέπετε τι σπουδαίο είναι να αφεθείς στα χέρια του Θεού, όπως η αγία Θεοδώρα φαίνεται ότι αφέθηκε στα χέρια του Θεού εξαρχής από μικρούλα και αγαπούσε τον Κύριο και διακαώς ποθούσε αυτόν. Σ’ αυτόν τον κόσμο ζούμε, μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο θα γίνει ό,τι θα γίνει στην ψυχή μας.
Η αγία Θεοδώρα εμνηστεύθη, παντρεύτηκε, γέννησε και τρεις θυγατέρες. Και μέσα σε πολύ λίγα χρόνια έγιναν αυτά, διότι νεώτατη φαίνεται παντρεύτηκε, αφού στα είκοσι πέντε ήδη είχε πεθάνει ο σύζυγός της, αφού είχαν πεθάνει πιο μπροστά και οι δυο θυγατέρες τους και την μία την είχαν αφιερώσει, την είχαν δώσει ως δώρο στον Θεό σ’ ένα μοναστήρι. Εκοιμήθη και ο σύζυγος, κι αυτή έγινε μοναχή είκοσι πέντε ετών περίπου· είκοσι πέντε ετών ως τα ογδόντα της. Ούτε λίγο ούτε πολύ πενήντα πέντε χρόνια μοναχή.
Πράγματι δηλαδή τι άσκηση έκανε, τι κόπους κατέβαλε, τι προθυμία έδειξε, τι ζήλο, τι αγάπη στον Χριστό, τι υπακοή! Τι να πούμε! Πολύ ευλογημένες αυτές οι ψυχές που έζησαν σε τέτοιες εποχές και μπορούσαν να σκεφθούν έτσι και μπορούσαν να τα καταλάβουν έτσι τα πράγματα και χωρίς δυσκολία, πολύ ομαλά και εύκολα να μπουν σ’ αυτόν τον δρόμο. Και τα ‘φερε ο Θεός έτσι που έμεινε ελεύθερη, και όχι για λίγο καιρό· για πενήντα πέντε χρόνια μοναχή.
Εάν θελήσουμε να δούμε τη ζωή μας ο καθένας κάτω από το βλέμμα του Θεού, κάτω από την πρόνοια του Θεού, δεν νομίζω ότι θα δυσκολευθούμε να βρούμε παρόμοια πράγματα· άλλο τώρα πού θα καταλήξουμε εμείς, άλλο πού θα φθάσουμε, άλλο τώρα τι θα καταλάβουμε και πώς θα ανταποκριθούμε, αλλά ο Θεός προνοεί για τον καθένα. Μόνο να μην κάνουμε δικά μας πράγματα και εκβιάζουμε τα του Θεού και δημιουργούμε καταστάσεις και ταλαιπωρούμαστε και γελοιοποιούμαστε, θα έλεγα, καμιά φορά. Μη βιαζόμαστε. Υπάρχει ένα εμπόδιο; Σιγά-σιγά, φυσιολογικά θα φύγει αυτό το εμπόδιο ή θα τα εξομαλύνει έτσι ο Θεός τα πράγματα που και οι μεν και οι δε και οι πάντες θα ευλογηθούν από τον Θεό.
Κατά κάποιο τρόπο η αγία Θεοδώρα είναι δική μας, τη νιώθουμε δική μας. Ήρθε από την Αίγινα αλλά την έστειλε εδώ στη Θεσσαλονίκη ο Κύριος ως δώρο, για να κάνει αυτούς τους ασκητικούς αγώνες και να αγιασθεί και να είναι αγία, και να είναι ο τάφος και το λείψανό της εδώ στη Θεσσαλονίκη και να ευλογούνται οι ψυχές. Είναι δική μας αγία και είναι ό,τι χρειάζεται να μελετήσουμε τον βίο της και την όλη πορεία της και τον όλο δρόμο στον οποίο την έβαλε ο Θεός και ακριβώς το καλό τέλος που είχε. Έτσι δηλαδή όπως είναι τα του βίου της, τρόπον τινά μας πιάνει όλους. Δεν εξαιρείται κανένας, δεν μπορεί κάποιος να βγάλει τον εαυτό του απ’ έξω.
Για τον καθένα είναι η αγιότητα. Δεν εμποδίζεται κανείς από την αγιότητα, δεν είναι για εκλεκτούς μόνον η αγιότητα. Είναι για όλους τους χριστιανούς, άλλο τώρα πού θα φθάσει ο καθένας, άλλο βέβαια πόσο θα ευλογηθεί ο καθένας από τον Θεό, αλλά αυτός είναι ο ένας δρόμος· δεν υπάρχει δεύτερος δρόμος. Μπορεί να είναι δυο δρόμοι και θα διαλέξει ο καθένας αυτόν που θέλει, ή τον δρόμο του μοναχού ή τον δρόμο του εγγάμου βίου, αλλά τελικά και οι δύο δρόμοι είναι δρόμοι που οδηγούν στην αγιότητα, δρόμοι που καλείται ο καθένας να τους ζήσει με αγία ζωή, αφημένος στον Θεό.
Εκείνο το οποίο βλάπτει και ζημιώνει και κάνει μεγάλο κακό είναι ότι ο καθένας κουμαντάρει τον εαυτό του, δεν αφήνεται στα χέρια του Θεού, δεν αφήνεται στην πρόνοια του Θεού. Αν αφήσουμε τον εαυτό μας στην πρόνοια του Θεού, ξέρει ο Θεός –γνωρίζει ο Θεός ποιος είναι ο καθένας μας– πώς θα οδηγήσει τον καθένα μας, μέσα από ποιους δρόμους, μέσα από ποια περιστατικά, από ποιες καταστάσεις, μέσα από ποια γεγονότα. Ξέρει από πού θα μας οδηγήσει ο Θεός στην αγιότητα. Και άλλος θα φύγει νωρίτερα απ’ αυτόν τον κόσμο, άλλος θα φύγει αργότερα, άλλος πολύ αργά και άλλος σε πολύ γεροντική ηλικία.
* * *
Πρέπει να τελειώσω αλλά, να, μου ‘ρθε να πω δυο λόγια ακόμη. Μια ψυχούλα ήρθε αυτές τις μέρες. Όπως κι άλλες ψυχές, για να ‘ρθει κανείς στην εξομολόγηση, κάτι έχει κι έρχεται. Έρχεται και ξανάρχεται στην εκκλησία, και από την άλλη πλευρά κάνει τις αμαρτίες του κανείς. Δεν υπάρχει χειρότερο απ’ αυτό το πράγμα σήμερα. Δεν υπάρχει χειρότερο. Με την άνεσή τους οι άνθρωποι κάνουν τις αμαρτίες τους.
Τι πράγμα είναι αυτό! Κι εκείνοι που δεν ξέρουν κι εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν κι εκείνοι που ξέρουν πολλά, κάνουν αμαρτίες. Οπότε άρχισα να μιλώ με πόνο. Και μάλιστα, πώς ήρθε η κουβέντα, και είπα μερικά πράγματα, που δεν τα έχω πει ποτέ μέχρι τώρα πάνω σ’ ένα συγκεκριμένο θέμα, στις σχέσεις των δύο φύλων. Είπα και μάλιστα τόνισα: «Δεν ξέρω πώς έγινε, και πρώτη φορά λέω τέτοια πράγματα». Και μου ‘κανε εντύπωση ότι το παιδί το πήρε έτσι, που συγκλονίστηκε αμέσως.
Ο άνθρωπος έχει καρδιά, ο άνθρωπος έχει ψυχή, τον έκανε ο Θεός απαλό μέσα του, και είναι ψυχές που έχουν καλή διάθεση. Και άρχισε η ψυχούλα να τα πιάνει αυτά που λέγαμε και συγκινήθηκε το παιδί, και άρχισαν να τρέχουν τα δάκρυά του. Όχι ότι συγκινήθηκε ψυχολογικά. Ήταν επίσκεψη χάριτος Θεού. Και πιστεύω ότι δεν θα πάει χαμένο αυτό. Θα δράσει η Χάρις, θα δράσει έτσι που θα κοπούν με το μαχαίρι εκείνα ακριβώς που πρέπει να κοπούν.
Παρακαλώ να το προσέξουμε κι αυτό το σημείο. Πώς τα καταφέρνουμε και μαζί τάχα με τον αγώνα που κάνουμε, κάνουμε και τις αμαρτίες, τις όποιες αμαρτίες ο καθένας. Τι πράγμα είναι αυτό! Και μακάρι απόψε η αγία Θεοδώρα με τις πρεσβείες της να μας βοηθήσει να τις κόψουμε με το μαχαίρι· δεν γίνεται αλλιώς. Έτσι έγιναν οι άγιοι, έτσι ήταν οι άγιοι, έτσι είναι οι άνθρωποι του Θεού· δεν παίζουν. Δεν είναι παιγνίδια η πνευματική ζωή, η αγία ζωή, η εν Χριστώ ζωή, αυτή η ζωή που είναι σωτηρία.
Από την ιστοσελίδα: www.agia-triada-panorama.gr/text/agiologika/
Κείμενο υπ’ αριθμ. 65 (απόσπασμα)
