Σήμερα, αγαπητοί μου, εορτάζει ο μεγαλομάρτυς άγιος Δημήτριος. Διηγηθήκαμε άλλοτε τον βίο, τη δράση, τη διδασκαλία και το μαρτύριό του. Επειδή όμως ο άγιος Δημήτριος έκανε και κάνει πολλά θαύματα, θα σας διηγηθώ τώρα δύο από τα θαύματά του.
Το πρώτο θαύμα. Η Θεσσαλονίκη και ολόκληρη η Μακεδονία μας ήταν σκλάβα. Πόσα χρόνια; Πεντακόσια χρόνια ήταν σκλαβωμένη η Μακεδονία μας! Μετά από πεντακόσια χρόνια σκλαβιάς όλοι νόμιζαν, ότι ποτέ πια η Μακεδονία δεν θα ελευθερωθεί. Αλλά ήρθε η αγία ημέρα της 26ης Οκτωβρίου 1912. Μόνο άνθρωποι μεγάλοι στην ηλικία μπορεί να τα θυμούνται αυτά. Ίσως ζουν ακόμη σε διάφορα μέρη γέροντες ασπρομάλληδες, που έζησαν το μεγάλο εκείνο γεγονός. Τα παιδιά της Ελλάδος, αξιωματικοί και στρατιώτες, πέρασαν πάνω από τη Λάρισα και τον Όλυμπο και σαν αετοί πέταξαν στα ψηλά βουνά της Μακεδονίας. Πέρασαν τον Αλιάκμονα, τον Αξιό, πέρασαν όλα αυτά τα μέρη.
Έτσι, στις 25 Οκτωβρίου ο Ελληνικός στρατός ήταν έξω από τη Θεσσαλονίκη· και την ημέρα του αγίου Δημητρίου, ακριβώς την ημέρα του αγίου Δημητρίου, 26 Οκτωβρίου του 1912, τα ελληνικά στρατεύματα μπήκαν μέσα στην πόλη! Η συγκίνηση όλων δεν περιγράφεται. Έψαλαν το απολυτίκιο του αγίου Δημητρίου, το «Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια…», το «Χριστός ανέστη…», και αντηχούσαν δρόμοι και πλατείες, βουνά και λαγκάδια. Πάνω στο Λευκό Πύργο ύψωσαν την ελληνική σημαία· και πήγαν αμέσως στρατιώτες στον Άγιο Δημήτριο, γονάτισαν και προσευχήθηκαν στο Θεό.
Αυτό είναι το ένα θαύμα, που, την ημέρα της εορτής του, ο άγιος Δημήτριος βοήθησε κ’ ελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη, η ωραία πρωτεύουσα της Βορείου Ελλάδος.
Το άλλο θαύμα που έκανε ποιο είναι; Το λέει το μηναίο. Σήμερα, λέει, την ημέρα της μνήμης του, ο άγιος Δημήτριος έσωσε την πόλη. Ποια πόλη; Τη μεγάλη πόλη, την Κωνσταντινούπολη. Από τι την έσωσε, από βαρβάρους επιδρομείς; Όχι· την έσωσε από σεισμό.
Κίνδυνος είναι και οι βάρβαροι εχθροί, διότι μπορεί ν’ αφαιρέσουν την ελευθερία και να φέρουν τη σκλαβιά. Αλλά υπάρχει και άλλο πιο μεγάλο κακό, ο σεισμός, που μπορεί αμέσως όχι πλέον να σκλαβώσει αλλά να καταστρέψει και ν’ αφανίσει μια πόλη. Πέντε δευτερόλεπτα να βαστάξει, δεν μένει τίποτα όρθιο.
Δεν ξέρω εσείς πώς αισθάνεσθε. Εγώ ένα βράδυ, στις δύο η ώρα τη νύχτα, ξύπνησα έντρομος· σείστηκε όλη η γη. Εσείς όταν γίνεται σεισμός τι νιώθετε; Μου ‘ρχεται να κλάψω, γιατί κ’ εγώ είμαι αμαρτωλός και δεν είμαι άξιος να φιλήσω τα πόδια σας· αλλά αισθάνομαι και προφητεύω και λέω, ότι ο σεισμός είναι προοίμιο της μεγάλης τιμωρίας. Προοίμιο· διότι φύγαμε από το Θεό. Μικροί και μεγάλοι, νέοι και ασπρομάλληδες γέροντες, λαϊκοί και κληρικοί, ιερείς και επίσκοποι, γραμματισμένοι και αγράμματοι, άντρες γυναίκες και παιδιά, όλοι ανεξαιρέτως, φύγαμε από το Θεό. Και ο Θεός, που κυβερνάει το σύμπαν, σείει τη γη.
Ο σεισμός δεν είναι, όπως λένε, ανεξέλεγκτο φυσικό φαινόμενο· τα φυσικά φαινόμενα τα εξουσιάζει «ο επιβλέπων επί την γην και ποιών αυτήν τρέμειν, ο απτόμενος των ορέων και καπνίζονται» (Ψαλμ. 103:32). Αιτία των σεισμών, όπως λέει ο ιερός Χρυσόστομος, είναι η οργή του Θεού· αιτία δε της οργής του Θεού είναι τα αμαρτήματά μας. Κι αν δεν υπήρχαν μερικά νήπια, μικρά παιδάκια, αθώα αγγελούδια που τα κρατούν στην αγκαλιά, κι αν δεν υπήρχαν κάτι ασκητές επάνω στο Άγιον Όρος, κι αν δεν υπήρχαν άνθρωποι δίκαιοι, λίγοι άνθρωποι, η Γη θα καταστρεφόταν εξ ολοκλήρου. Λίγα δευτερόλεπτα και δεν μένει όρθιο τίποτα. Άντε, άνθρωπε! χτίζε σπίτια και πολυκατοικίες· σε μια στιγμή όλα ερείπια.
Ο σεισμός είναι οργή Θεού. Και έρχεται σεισμός μεγάλος, λέει το Ευαγγέλιο και η Αποκάλυψις, που θα γκρεμιστεί το ένα δέκατο των σπιτιών (βλ. Απ. 11:13), και θ’ ανοίξουν τα μνήματα και οι τάφοι· θα γίνουν μεγάλα πράγματα. Οι άπιστοι δεν πιστεύουν· εμείς πιστεύουμε στη Γραφή, πιστεύουμε στο Ευαγγέλιο, πιστεύουμε στους προφήτες και στα ιερά βιβλία της πίστεώς μας, και λέμε αυτό που είπε ο Χριστός· θα γίνουν σεισμοί (βλ. Ματθ. 24:7· Μαρκ. 13:8), μεγάλοι σεισμοί (Λουκ. 21:11). Όχι μικροί που διαρκούν κλάσμα του λεπτού, αλλά σεισμοί παγκόσμιοι, που θα ταράξουν την υδρόγειο σφαίρα. Οι μικροί λοιπόν σεισμοί, που κάθε τόσο τρομάζουν τους ανθρώπους, είναι προοίμιο ότι «έρχεται η οργή του Θεού» (Εφ. 5:6. Κολ. 3:6).
Ένας τέτοιος σεισμός, φρικώδης σεισμός, έγινε στην Κωνσταντινούπολη στα παλιά τα χρόνια, επί Λέοντος του Σοφού (886-912 μ.Χ.)· ταράχτηκε η πόλη, γκρέμισαν σπίτια, παλάτια, εκκλησίες. Και σώθηκαν τότε με την προσευχή και τις πρεσβείες του αγίου Δημητρίου.
Έτσι σήμερα γιορτάζομε δύο γεγονότα, δύο θαύματα· το ένα ότι ο άγιος Δημήτριος ελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη από τους κατακτητές, και το άλλο ότι έσωσε την Κωνσταντινούπολη από το φρικτό σεισμό.
Σήμερα είμαστε άραγε άξιοι νέων θαυμαστών επεμβάσεων των αγίων; Είμαστε άξιοι βοηθείας και σωτηρίας από τις απειλές είτε των νεοβαρβάρων της Δύσεως και της Ανατολής είτε από θεομηνίες που μας επισκέπτονται για να μας συνετίσουν; Αμάρταναν και οι παλαιοί, αλλ’ εκείνοι μετανοούσαν και επέστρεφαν στο Θεό. Εμείς μένουμε στις αμαρτίες αμετανόητοι, ασεβείς και άπιστοι. Φύγαμε, αγαπητοί μου, από το Θεό· δυστυχώς φύγαμε.
Μαζί τρώμε, μαζί πίνουμε, μαζί διασκεδάζουμε, μαζί βλέπουμε τηλεόραση, μαζί αμαρτάνουμε, παντού μαζί. Αλλά δείξτε μου κ’ ένα σπίτι – να πέσω να το προσκυνήσω – που μαζί ο πατέρας και η μάνα με τα παιδάκια τα ευλογημένα κάθονται και προσεύχονται και παρακαλούν το Θεό. Υπάρχει τέτοια οικογένεια; Γι’ αυτό είπα ότι φύγαμε, αδέρφια μου, μικροί και μεγάλοι από το Θεό. Και γι’ αυτό σεισμός μεγάλος θα σείσει την ανθρωπότητα και δεν θα μείνει σπίτι όρθιο· διότι τα σπίτια αυτά είναι χτισμένα με κλοπές, αδικίες, κομπίνες, διάφορα αμαρτωλά τεχνάσματα.
Με πόνο και δάκρυα λέω σε όλους· να μιμηθούμε τον άγιο Δημήτριο. Να ξυπνήσουμε από τον ύπνο της αμαρτίας· να κοιτάξουμε την πίστη μας, την πίστη των πατέρων μας. Γιατί θα γίνουν πολλά στον κόσμο. Και σπίτια θα χαθούν, και άνθρωποι, και ψυχές· και τα χρήματα θα χάσουν την αξία τους – θα γίνουν πλατανόφυλλα, και πείνα και δυστυχία μεγάλη θα πέσει, που δεν τη φαντάζεστε. Γιατί όλοι αφήσαμε το Θεό και φύγαμε μακριά του.
Ας ακούσουμε τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, που μας συμβουλεύει και λέει· Παιδιά μου και εγγόνια μου, θα ‘ρθουν χρόνια δύσκολα. Μη φοβηθείτε όμως. Όλα να τα χάσετε, μη λυπηθείτε. Ένα να κρατήσετε. Ποιο; Το διαμάντι· τ’ άλλα είναι χαλίκια. Τα δε χαλίκια είναι όλα τα εγκόσμια. Διαμάντι είναι η πίστη μας η ορθόδοξη. Αμαρτωλοί είμαστε, ασεβείς να μη γίνουμε. Αμαρτάνουμε· αλλά να μη φθάσουμε στο σημείο να λέμε, πως δεν υπάρχει Θεός, όπως διδάσκουν τώρα τα μικρά παιδιά δάσκαλοι κουλτουριάρηδες και άθεοι που σκορπίστηκαν σ’ όλη την πατρίδα μας. Αμαρτωλοί είμαστε, αλλά ασεβείς να μην είμαστε. Να πιστεύουμε. Όλα κι αν τα χάσουμε, η πίστη να μείνει, να υπάρχει. Δυο πράγματα μας χρειάζονται, λέει ο άγιος Κοσμάς· Χριστός και ψυχή! Αυτά τα δύο, όλος ο κόσμος να πέσει επάνω μας, δεν μπορεί να μας τα πάρει.
Εσείς, παιδιά του μαρτυρικού μας έθνους, παιδιά της Ελλάδος, παιδιά της Μακεδονίας, του Πόντου, της Μικράς Ασίας, κλείστε τ’ αυτιά σας, μην ακούτε τους απίστους και αθέους. Κρατήστε την πίστη των πατέρων σας.
Από το φυλλάδιο ΚΥΡΙΑΚΗ, αριθμός 1206, 26 Οκτωβρίου 2015, Φλώρινα
