Μια φορά να δεις τον Χριστό, μια φορά να βάλει το χέρι του πάνω στο κεφάλι σου, μια φορά να έχεις μια κοινωνία, επικοινωνία μαζί του τέτοια, που να ανοίξεις την καρδιά σου και να πεις έναν λόγο, και να τον ακούσει ο Κύριος και να δείξει ότι ανταποκρίνεται και να έχεις αυτή την κοινωνία… Μια φορά να γίνει αυτό· μια φορά να πάρεις αληθινά, σωστά το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, μια φορά να σε αγγίξει η χάρη του Θεού, θα γίνεις άγιος. Άγιος! Και όλα αυτά τα γήινα, όλα αυτά τα δικά μας πνευματικά πράγματα που δεν είναι ο Χριστός, όλο αυτό το «καλό» δικό μας κατεστημένο, το πνευματικό μας κατεστημένο, όλα αυτά θα εξαφανιστούν σαν σκιά, σαν να είναι καπνός, αν μια φορά ο Κύριος μας αγγίξει.
Είναι απορίας άξιον, πώς εμείς, άνθρωποι που διαθέτουμε νουν, που έχουμε αγίους στην Εκκλησία, που έχουμε όλη την αλήθεια ολοφάνερη, είμαστε τόσο άμυαλοι. Δεν είναι απλώς ότι κάποτε μίλησε ο Χριστός… Στη συνέχεια, από τότε μέχρι σήμερα, έχουμε αγίους και αγίους! Που ακριβώς σ’ αυτούς έγινε αυτό που λέμε.
Πώς είμαστε τόσο άμυαλοι και τελικά δεν υπακούμε στον Θεό, δεν προσκυνούμε τον Θεό μας, δεν τον δεχόμαστε όπως έρχεται εκείνος, και να αφήσουμε τον εαυτό μας να μας φτιάξει όπως θέλει εκείνος και να μας δώσει τη σωτηρία που εκείνος θέλει; Πώς είμαστε τόσο άμυαλοι και τελικά κάνουμε τα δικά μας; Και μένουμε απλώς με το να περιμένουμε και να έχουμε και παράπονο ότι σαν να μη μας πρόσεξε ο Θεός, σαν να μη μας κοίταξε ο Θεός, σαν να μη γίνονται τώρα αυτά που γίνονταν έναν καιρό. Έγιναν έναν καιρό και τώρα δεν γίνονται.
Είναι πάρα πολύ απλά τα πράγματα. Δεν χρειάζεται σκέψη πολλή. Και δεν χρειάζεται να το αναβάλουμε και …«για, να δούμε· να τα μελετήσουμε αυτά λίγο καλύτερα· αύριο, μεθαύριο…» Όχι. Απόψε, αυτή την ώρα ο καθένας μας αληθινά μέσα στην καρδιά του να καταδικάσει τον εαυτό του: «Αμάν! Θεέ μου, τι είναι αυτό που έκανα μια ζωή! Τι ύβρις ήταν αυτή! Τι βλασφημία ήταν αυτή! Τι αναίδεια ήταν αυτή! Τι θράσος ήταν αυτό! Πώς κορόιδεψα τον εαυτό μου και νόμισα ότι θα ξεγελάσω και εσένα, Θεέ μου;» Και να μετανοήσει κανείς. Και να δεχθεί τον Θεό που έρχεται, που ήδη έχει έρθει. Δεν τον περιμένουμε τώρα· ήδη είναι εδώ. Να δεχθεί λοιπόν κανείς τον Θεό.
Αλλά να είμαστε έτοιμοι να αφεθούμε στον Χριστό. Δεν θα γίνει αλλιώς τίποτε, όσο κι αν το πούμε με λόγια, αν δεν είμαστε έτοιμοι να μας οδηγήσει όπως θέλει ο Χριστός και να μας δώσει τη σωτηρία που αυτός ξέρει ότι είναι η σωτηρία μας και όχι τι περιμένουμε εμείς. Αν δεν είμαστε έτοιμοι να δοθούμε, για να μας φτιάξει όπως θέλει εκείνος, δεν θα γίνει τίποτε.
Όσο κι αν διάλεγε την Παναγία ο Κύριος για να την κάνει Μητέρα του, δεν θα μπορούσε να το κάνει, αν δεν ήταν βέβαιος ότι η Παναγία από εκεί και πέρα πια θα ήταν έτοιμη να ακολουθήσει. Ως τότε ήταν μια κόρη, που σκεπτόταν και εκείνη όπως όλοι οι άνθρωποι, μέσα στο θέλημα του Θεού, αλλά χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Και όμως δεν διστάζει καθόλου η Παναγία να πει το ναι στον Θεό και από εκεί και πέρα να μπει στον δρόμο που τη βάζει ο Θεός, και όχι να τα πάρει τα πράγματα όπως τυχόν θα ήθελε, όπως τυχόν θα τα περίμενε εκείνη. Τα παίρνει όπως τα φανερώνει ο Θεός, όπως τα θέλει ο Θεός. Και γίνεται έτσι Μητέρα του Θεού.
Αυτό έκαναν και όλοι οι άγιοι. Ο καθένας παραδόθηκε στον Χριστό, δέχθηκε τη σωτηρία όπως την προσφέρει ο Χριστός, έμεινε με τον Χριστό και βάδισε τον δρόμο στον οποίο τον έβαλε ο Χριστός. Και αγιάστηκε έτσι η ψυχή τους, η όλη ύπαρξή τους, και μένουν παράδειγμα και για μας.
Για όλους, αδελφοί μου, είναι ανοιχτός ο δρόμος, ανοιχτή η πόρτα. Για όλους έρχεται ο Κύριος, σε όλους μπορεί να γίνει αυτό το θαύμα. Ας το δεχθούμε όπως εκείνος θέλει να το δεχθούμε και ας τον αφήσουμε να μας κάνει όπως εκείνος θέλει.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Δεκέμβριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2021, σελ. 242.
