Ο Θεόδωρος Β’ Λάσκαρης, συνθέτης του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος στην Παναγία, παρουσιάζει, μέσα από υπέροχες ποιητικές εικόνες, τις δυσκολίες του βίου του: «των λυπηρών επαγωγαί χειμάζουσιν την ταπεινήν μου ψυχήν», «εκύκλωσαν αι του βίου με ζάλαι, ώσπερ μέλισσαι κηρίον, Θεοτόκε». Στην πραγματικότητα, ο ποιητής και «φιλόσοφος-βασιλεύς» δεν εκθέτει γενικώς «τις συμφορές του βίου» αλλά και τις ταλαιπωρίες που υπέστη ως αυτοκράτορας της πολύπαθης αυτοκρατορίας της Νικαίας, η οποία αντιμετώπιζε διαρκείς απειλές από εξωτερικούς εχθρούς, που επιβουλεύονταν την ακεραιότητά της – Μουσουλμάνους, Φράγκους, Βουλγάρους, Δεσπότες της Ηπείρου –, και από εσωτερικούς – ευγενείς αριστοκράτες –, που αντιμάχονταν την φιλολαϊκή πολιτική των αυτοκρατόρων της. Ευαίσθητη και... Διαβάστε τη συνέχεια