Τον γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη τον γνώρισα από έναν ιερομόναχο το έτος 1987, τον έκανα Πνευματικό και πήγαινα, ως λαϊκός που ήμουν τότε, με το αυτοκίνητό μου απ’ την Καρδίτσα στο μοναστήρι του Οσίου Δαυΐδ, γιατί αναπαυόμουνα πολύ με την εξομολόγηση […]
Ο π. Ιάκωβος – διηγείται ο π. Λάμπρος Φωτόπουλος – ανέλαβε ως Πνευματικός την αμαρτωλή ψυχή μου σε μία περίοδο απόγνωσης και βαθειάς μελαγχολίας. Αυτό οφείλετο στο γεγονός ότι είχα μέσα μου καταπιέσει τη φωνή του Θεού, που από τα εφηβικά μου χρόνια με καλούσε στην Ιερωσύνη. Αποτέλεσμα ήταν να έχω μελαγχολίες, φόβους, λογισμούς, ταραχή, πολυπραγμοσύνη, απογοήτευση κ.τ.ό. Όλες αυτές οι ψυχολογικές δυσλειτουργίες οφείλονταν στην πιο πάνω απώθηση, αλλά δεν το καταλάβαινα τότε. Νόμιζα ότι αλλού είναι το πρόβλημα. Όταν πήγα για πρώτη φορά στον π. Ιάκωβο να εξομολογηθώ, το κατάλαβε και με ρώτησε αν σκέπτωμαι να γίνω "ιερό πρόσωπο".... Διαβάστε τη συνέχεια