Στην άνικμη πνευματικά εποχή μας η Χάρις του Θεού δεν μας εγκατέλειψε. Ανέδειξε θεοφόρους Γέροντες, για να βοηθήσουν τον λαό με τα εξαιρετικά χαρίσματά τους. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο μακαριστός Γέρων Ιάκωβος, Ηγούμενος της Μονής του Οσίου Δαυΐδ στην Εύβοια. Πασίγνωστος σήμερα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σ’ όλον τον ορθόδοξο κόσμο. Ήδη πριν από την κοίμησή του είχε λάβει θέση Αγίου στην συνείδηση του λαού.
Γεννήθηκε το 1920 στο Λεβίσι της Μικράς Ασίας. Γνώρισε από μικρός την προσφυγιά με όλα τα επακόλουθα, φτώχεια, στερήσεις, κόπους και θλίψεις. Αλλά ανατεθραμμένος σε οικογένεια ευλαβή και διαθέτοντας ζήλο και αγάπη για τον Χριστό, αγωνίσθηκε από μικρός με προσευχή, νηστεία και ασκητικό τρόπο ζωής. Βοηθούσε τους φτωχούς γονείς του, προς τους οποίους είχε πολλή αγάπη, σεβασμό, υπακοή. Από μικρός πρόσεχε πολύ στον εαυτό του και στις συναναστροφές. Θυσίασε τις σπουδές του, για να μην ζημιωθή πνευματικά. Έζησε στο χωριό Φαράκλα της Ευβοίας μέχρι την στρατιωτική του θητεία. Μετά την απόλυσή του αποκατέστησε την αδελφή του και αφιερώθηκε στον Θεό, γενόμενος μοναχός στο Μοναστήρι της περιοχής του, στον Όσιο Δαυΐδ. Εκοιμήθη οσιακά στις 21 Νοεμβρίου 1991.
Τέτοια παραδείγματα σπανίζουν και οι άνθρωποι συγκινούνται και παρακινούνται σε μετάνοια και αγώνες από το βίωμα συγχρόνων αγιασμένων Γερόντων και όχι από αφηρημένες θεολογίες.
Τέτοιος υπήρξε και ο Γέρων Ιάκωβος. Γι’ αυτόν «το Ευαγγέλιον ουκ εγενήθη εν λόγω μόνον, αλλά και εν δυνάμει και εν Πνεύματι Αγίω και εν πληροφορία πολλή» (Α’ Θεσ. 1:5). Έκανε πράξη και βίωμα το Ευαγγέλιο, γιατί η ζωή του ήταν υπακοή και τήρηση των εντολών του Θεού. Αγωνίσθηκε υπεράνθρωπα. Πάλαιψε με τον παλαιό άνθρωπο και με τον αρχέκακο διάβολο, από τον οποίον υπέστη μαρτύρια κατά παραχώρηση Θεού. Η απλότητά του, η ευλάβειά του, η δίψα του για τον Θεό, η αδιάλειπτη μνήμη του Θεού τον κατέστησαν δοχείον της Χάριτος και οικείον του Θεού.
Οι αγώνες του, τα θεϊκά γεγονότα που έζησε και η προσφορά του προς τον κόσμο τον ανύψωσαν σε μεγάλο Άγιο, αμιλλώμενο τους παλαιούς.
Οι λειτουργικές του εμπειρίες και αγιοφάνειες, η συχνή παρουσία και σχέση του με τον όσιο Δαυΐδ, τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο και άλλους Αγίους, τον κατέστησαν συμπολίτη των Αγίων, ως έναν εξ αυτών. Τους έβλεπε και συχνομιλούσε μαζί τους. Όλη του η ζωή ήταν ένα διαρκές θαύμα και στις διηγήσεις του με πολύ φυσικότητα ανέφερε πλήθος θαυμάτων.
Η γνώση του θείου θελήματος και η πρόγνωση μελλοντικών γεγονότων, η δια διοράσεως γνώση των ονομάτων των προσκυνητών, και των προβλημάτων των, αλλά και η θεραπεία τόσων ασθενών δια της προσευχής του και της ιερατικής ευλογίας του, τον αναδεικνύουν προφήτη στην γενεά μας και θαυματουργό.
Η γλυκειά και μελίρρυτη διδαχή του, με τις λεπτές και πνευματικές συμβουλές, επαξίως του προσδίδουν τον χαρακτηρισμό του διδασκάλου και παρακλήτου. Πολλούς στήριξε και παρηγόρησε και με τις σύντομες αλλά γεμάτες αγάπη επιστολές του. Και τέλος ως Πνευματικός – εξομολόγος αναγέννησε αναρίθμητους με το μυστήριο της μετανοίας.
Επί πλέον, ανεκαίνισε την Μονή της μετανοίας του, συνέλεξε πνευματική αδελφότητα, την οποία κατάρτισε πνευματικά ώστε να συνεχίζουν το έργο του και, το κυριώτερο, αυτή η ανεξάντλητη Χάρις του συνεχίζει και μετά την κοίμησή του να ενεργή και να επιτελή θαυμάσια σε όσους με πίστη τον επικαλούνται και προσκυνούν με ευλάβεια τον τάφο του.
Την ευχή του να έχωμε. Η γνώση της ασκητικής, μαρτυρικής και αποστολικής ζωής του γίνεται πρόξενος ωφελείας και παρακίνηση για να ακολουθήσωμε τα ίχνη του, με την βεβαιότητα ότι όντως ο Χριστός, η ελπίδα μας, σε κάθε εποχή αναδεικνύει αγίους και δίδει την Χάρι Του στους αξίους και προσκαλεί όλους μας να αγωνισθούμε για να ζήσωμε μαζί Του στην ουράνια Βασιλεία Του. Αυτώ η δόξα εις τους αιώνας. Αμήν.
Από το βιβλίο: Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες), σελ. 13. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.
Ο άγιος Γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης
Στην άνικμη πνευματικά εποχή μας η Χάρις του Θεού δεν μας εγκατέλειψε. Ανέδειξε θεοφόρους Γέροντες, για να βοηθήσουν τον λαό με τα εξαιρετικά χαρίσματά τους. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο μακαριστός Γέρων Ιάκωβος, Ηγούμενος της Μονής του Οσίου Δαυΐδ στην Εύβοια. Πασίγνωστος σήμερα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σ’ όλον τον ορθόδοξο κόσμο. Ήδη πριν από την κοίμησή του είχε λάβει θέση Αγίου στην συνείδηση του λαού.
Γεννήθηκε το 1920 στο Λεβίσι της Μικράς Ασίας. Γνώρισε από μικρός την προσφυγιά με όλα τα επακόλουθα, φτώχεια, στερήσεις, κόπους και θλίψεις. Αλλά ανατεθραμμένος σε οικογένεια ευλαβή και διαθέτοντας ζήλο και αγάπη για τον Χριστό, αγωνίσθηκε από μικρός με προσευχή, νηστεία και ασκητικό τρόπο ζωής. Βοηθούσε τους φτωχούς γονείς του, προς τους οποίους είχε πολλή αγάπη, σεβασμό, υπακοή. Από μικρός πρόσεχε πολύ στον εαυτό του και στις συναναστροφές. Θυσίασε τις σπουδές του, για να μην ζημιωθή πνευματικά. Έζησε στο χωριό Φαράκλα της Ευβοίας μέχρι την στρατιωτική του θητεία. Μετά την απόλυσή του αποκατέστησε την αδελφή του και αφιερώθηκε στον Θεό, γενόμενος μοναχός στο Μοναστήρι της περιοχής του, στον Όσιο Δαυΐδ. Εκοιμήθη οσιακά στις 21 Νοεμβρίου 1991.
Τέτοια παραδείγματα σπανίζουν και οι άνθρωποι συγκινούνται και παρακινούνται σε μετάνοια και αγώνες από το βίωμα συγχρόνων αγιασμένων Γερόντων και όχι από αφηρημένες θεολογίες.
Τέτοιος υπήρξε και ο Γέρων Ιάκωβος. Γι’ αυτόν «το Ευαγγέλιον ουκ εγενήθη εν λόγω μόνον, αλλά και εν δυνάμει και εν Πνεύματι Αγίω και εν πληροφορία πολλή» (Α’ Θεσ. 1:5). Έκανε πράξη και βίωμα το Ευαγγέλιο, γιατί η ζωή του ήταν υπακοή και τήρηση των εντολών του Θεού. Αγωνίσθηκε υπεράνθρωπα. Πάλαιψε με τον παλαιό άνθρωπο και με τον αρχέκακο διάβολο, από τον οποίον υπέστη μαρτύρια κατά παραχώρηση Θεού. Η απλότητά του, η ευλάβειά του, η δίψα του για τον Θεό, η αδιάλειπτη μνήμη του Θεού τον κατέστησαν δοχείον της Χάριτος και οικείον του Θεού.
Οι αγώνες του, τα θεϊκά γεγονότα που έζησε και η προσφορά του προς τον κόσμο τον ανύψωσαν σε μεγάλο Άγιο, αμιλλώμενο τους παλαιούς.
Οι λειτουργικές του εμπειρίες και αγιοφάνειες, η συχνή παρουσία και σχέση του με τον όσιο Δαυΐδ, τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο και άλλους Αγίους, τον κατέστησαν συμπολίτη των Αγίων, ως έναν εξ αυτών. Τους έβλεπε και συχνομιλούσε μαζί τους. Όλη του η ζωή ήταν ένα διαρκές θαύμα και στις διηγήσεις του με πολύ φυσικότητα ανέφερε πλήθος θαυμάτων.
Η γνώση του θείου θελήματος και η πρόγνωση μελλοντικών γεγονότων, η δια διοράσεως γνώση των ονομάτων των προσκυνητών, και των προβλημάτων των, αλλά και η θεραπεία τόσων ασθενών δια της προσευχής του και της ιερατικής ευλογίας του, τον αναδεικνύουν προφήτη στην γενεά μας και θαυματουργό.
Η γλυκειά και μελίρρυτη διδαχή του, με τις λεπτές και πνευματικές συμβουλές, επαξίως του προσδίδουν τον χαρακτηρισμό του διδασκάλου και παρακλήτου. Πολλούς στήριξε και παρηγόρησε και με τις σύντομες αλλά γεμάτες αγάπη επιστολές του. Και τέλος ως Πνευματικός – εξομολόγος αναγέννησε αναρίθμητους με το μυστήριο της μετανοίας.
Επί πλέον, ανεκαίνισε την Μονή της μετανοίας του, συνέλεξε πνευματική αδελφότητα, την οποία κατάρτισε πνευματικά ώστε να συνεχίζουν το έργο του και, το κυριώτερο, αυτή η ανεξάντλητη Χάρις του συνεχίζει και μετά την κοίμησή του να ενεργή και να επιτελή θαυμάσια σε όσους με πίστη τον επικαλούνται και προσκυνούν με ευλάβεια τον τάφο του.
Την ευχή του να έχωμε. Η γνώση της ασκητικής, μαρτυρικής και αποστολικής ζωής του γίνεται πρόξενος ωφελείας και παρακίνηση για να ακολουθήσωμε τα ίχνη του, με την βεβαιότητα ότι όντως ο Χριστός, η ελπίδα μας, σε κάθε εποχή αναδεικνύει αγίους και δίδει την Χάρι Του στους αξίους και προσκαλεί όλους μας να αγωνισθούμε για να ζήσωμε μαζί Του στην ουράνια Βασιλεία Του. Αυτώ η δόξα εις τους αιώνας. Αμήν.
Από το βιβλίο: Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες), σελ. 13. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.
