Προερχόμενος από οικογένεια ευγενών της περιοχής του Τβερ (Ρωσία), ο άγιος Μακάριος διάβαζε αχόρταγα από παιδί τους Βίους των αγίων και διαποτιζόταν από τη μεγαλοσύνη των πράξεών τους, θέλοντας να τους μιμηθεί και να κερδίσει και αυτός την ουράνια πατρίδα. Αργότερα τον απασχολούσαν συχνά τα λόγια του Κυρίου: «ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησον σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι» (Ματθ. 19:21), επιθυμώντας να τα εφαρμόσει στη μοναστική του βιοτή. Οι γονείς του όμως τον εμπόδιζαν να πραγματοποιήσει το ευσεβές σχέδιό του και προσπαθούσαν να τον μεταπείσουν θυμίζοντας του το παράδειγμα πολλών αγίων που έζησαν έγγαμο βίο.
Ακολούθησε το θέλημά τους και παντρεύτηκε, κάνοντας συμφωνία με τη γυναίκα του ότι εάν ο ένας τους πέθαινε, ο επιζών δεν θα ερχόταν σε δεύτερο γάμο αλλά θα ασπαζόταν τη μοναστική ζωή. Από θεία βουλή οι γονείς του πέθαναν τρία χρόνια μετά τη συμφωνία αυτή και σε λίγο καιρό η σύζυγός του. Ο δούλος του Θεού μοίρασε χωρίς χρονοτριβή τα αγαθά του στους φτωχούς και έγινε μοναχός με το όνομα Μακάριος, στο μοναστήρι του Κλομπούκοβο, κοντά στο Κασσίν.
Μιμούμενος με αυστηρότητα το βίο των μεγάλων ασκητών, που φύλαγε στη μνήμη του από παιδί, υποτασσόταν υπάκουα στο θέλημα των αδελφών, διακρινόμενος περισσότερο από όλους για την ταπείνωσή του. Ύστερα από πολλά χρόνια, ζήτησε από τον ηγούμενό του την ευλογία για να εγκαταβιώσει ως ερημίτης. Βρίσκοντας ένα κατάλληλο μέρος κοντά στον Βόλγα, εφάρμοσε αυστηρή άσκηση και μοιραζόταν το λιγοστό φαγητό του με τα άγρια ζώα.
Κάμποσοι μαθητές μαζεύτηκαν σύντομα γύρω του και η μόνωσή του μετατράπηκε σε μοναστήρι αφιερωμένο στην Αγία Τριάδα. Από ταπεινότητα ο άγιος αρνήθηκε να αναλάβει την ηγουμενία, είχε όμως επιβάλλει ένα καθεστώς αυστηρά κοινοβιακό. Αφού δύο ηγούμενοι απομακρύνθηκαν από τη θέση τους, ως μη σεβόμενοι τους μοναστικούς κανόνες, ο άγιος υποχρεώθηκε υπό την πίεση των πραγμάτων να αναλάβει την ηγουμενία.
Η αυξανόμενη ευημερία της μονής προκαλούσε ζήλεια και ο ιδιοκτήτης γειτονικών εδαφών ονομαζόμενος Ιβάν Κολιάγκα, παρενέβαλε στον άγιο χίλια εμπόδια, σχεδιάζοντας μάλιστα να τον σκοτώσει, αν δεν ικανοποιούσε τους σκοπούς του. Χτυπήθηκε όμως από τη θεία δίκη και αρρώστησε βαριά. Μετανιωμένος, κάλεσε τον άγιο Μακάριο και του ζήτησε ταπεινά συγγνώμη. Μετά την αποκατάσταση της υγείας του έδειξε τέτοια μεταμέλεια, που έγινε παράδειγμα μοναχού και δώρησε τις γαίες του στον άγιο, που από τότε αποκαλούσε το μοναστήρι του «Κολιαζίνο», από το όνομα του αργοπορημένου του μαθητή (1459).
Η ευταξία και η πειθαρχία του μοναστηριού προκαλούσαν το θαυμασμό των συγκαιρινών του αγίου, και ένας μεγάλος στάρετς προερχόμενος από το Άγιον Όρος διακήρυξε ότι η Μονή «Κολιαζίνο» δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από την αυστηρότητα του Άθωνα. Από εδώ προήλθαν και άλλοι άγιοι κτήτορες, όπως ο άγιος Εφραίμ του Περεκόπ [16 Μαΐου] ή ο άγιος Παΐσιος του Ουγκλίτς [6 Ιουν.]. Με την προσευχή του ο άγιος Μακάριος θεράπευε τους αρρώστους που εξομολογούνταν ταπεινά τα αμαρτήματά τους, και μια μέρα θεράπευσε κλέφτες που έκλεψαν τα βόδια της μονής και ο Θεός τους τύφλωσε.
Φθάνοντας σε ηλικία ογδόντα ενός ετών, ο άγιος ηγούμενος δεν περιόρισε διόλου τις αγρυπνίες και τις προσευχές του, παρ’ ότι βαριά άρρωστος. Καθώς πλησίαζε το τέλος του, προσκάλεσε τους μαθητές του, τους ευλόγησε και αφού μετέλαβε, παρέδωσε εν ειρήνη την ψυχή του στο Θεό, ψιθυρίζοντας τούτα τα λόγια: «Δόξα σοι ο Θεός, πάντων ένεκεν!» [17 Μαρτίου 1483).
Τριάντα οκτώ χρόνια αργότερα βρήκαν το σώμα του και τα ρούχα του άφθαρτα, να αποπνέουν ένα γλυκό άρωμα και έφερναν ουράνια παρηγορία και ίαση ασθενειών σε αυτούς που πλησίαζαν με πίστη.
Από το βιβλίο: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Τόμος έβδομος, Μάρτιος. Εκδόσεις Ορμύλια, Μαρτίου ΙΖ’.
