Αυτός ο μακάριος Γαβριήλ, όντας αρχιερεύς Γάνου και Χώρας τον καιρό που ο άγιος ιερομάρτυρας Παρθένιος (*) απήλθε στις ουράνιες σκηνές με μαρτυρικό θάνατο (24 Μαρτίου 1657), βρέθηκε στην Βασιλεύουσα και ανέβηκε στον Πατριαρχικό θρόνο. Μετά όμως από λίγο καιρό, καθώς δεν ήξερε γράμματα, παραιτήθηκε και πήγε πλέον και ησύχαζε στην Προύσα.
Μετά την παρέλευση δύο χρόνων, επειδή έτυχε να βαπτίσει έναν Εβραίο που πίστεψε στον Χριστό, οι εκεί Εβραίοι, ως χριστιανομάχοι, πήγαν στον βεζύρη, που ήταν τότε μαζί με τον σουλτάνο στην Προύσα, και κατηγόρησαν ψευδώς τον αρχιερέα ότι βάφτισε έναν Τούρκο.
Ο βεζύρης έστησε τον Άγιο μπροστά του και του είπε με μεγάλο θυμό:
– Επειδή τόλμησες να βαφτίσεις Τούρκο, είσαι άξιος θανάτου και πρέπει να κρεμαστείς· εκτός μόνο αν θελήσεις να τουρκέψεις και έτσι να σου χαρίσουμε τη ζωή και να σε αξιώσουμε μεγάλης τιμής και δόξας, με τρόπο που να γίνεις μέγας και πολύς σε ολόκληρο το βασίλειο.
Όταν ο αοίδιμος τ’ άκουσε αυτά χωρίς να το περιμένει, απάντησε, χωρίς να δειλιάσει καθόλου:
– Ότι εγώ δεν βάφτισα Τούρκο και ψευδώς με κατηγορούν οι Εβραίοι από την κακία τους, είναι φανερό σε όλους, και εσείς οι ίδιοι το γνωρίζετε και ξέρετε πολύ καλά, ότι αυτό το γένος των Εβραίων από την αρχή μάς κατατρέχουν, και όπως θανάτωσαν τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, έτσι κι εμάς τους Χριστιανούς, αν ήταν στην εξουσία τους, όλους θα μας θανάτωναν. Αδίκως λοιπόν υποφέρω· το να αφήσω όμως την πίστη μου και να γίνω Τούρκος για να λυτρώσω τη ζωή μου, με κανέναν τρόπο δεν θα το κάνω ποτέ στον αιώνα, να αρνηθώ τον γλυκύτατό μου Ιησού Χριστό, τον αληθινό Θεό, αλλά είμαι έτοιμος να πεθάνω όχι μία φορά αλλά εκατό, αν είναι δυνατόν, για το άγιο όνομά Του.
Τότε ο βεζύρης πρόσταξε να τον φυλακίσουν και να τον βασανίζουν με διάφορους τρόπους, ώσπου να τον κάνουν με τη βία να δεχθεί τη θρησκεία τους. Ο γενναίος όμως στρατιώτης του Χριστού έμεινε αμετάπειστος και στερεός στην πίστη του Χριστού, παρόλο που οι ανελέητοι εκείνοι και ωμοί τύραννοι τον βασάνιζαν με πολλά και πάνδεινα μαρτύρια, τα οποία υπέμενε ο ευλογημένος με μεγάλη χαρά της ψυχής του, δοξάζοντας τον Θεό και παρακαλώντας Τον να τον ενδυναμώσει να υπομείνει και άλλα περισσότερα για την αγάπη Του.
Βλέποντας λοιπόν εκείνοι τη σταθερότητά του, το ανήγγειλαν στον βεζύρη και έτσι εκείνος διέταξε να τον κρεμάσουν. Παρέλαβε λοιπόν τον Άγιο ο δήμιος και τον πήγε χαρούμενο στον τόπο της καταδίκης, κι εκεί τον κρέμασε (3 Δεκ. 1659). Έτσι έλαβε ο τρισμακάριος τον στέφανο του μαρτυρίου με τη χάρη του Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες. Αμήν.
(*) Για τον άγιο ιερομάρτυρα Παρθένιο βλέπε:
Ο άγιος ιερομάρτυρας Παρθένιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Από το βιβλίο «Νέον Μαρτυρολόγιον» του Αγίου Νικοδήμου (1799), σελ. 86.
Απόδοση για την Κ.Ο.
