«Συμπορευθώμεν Αυτώ»
(Ιδιόμελο Αίνων Μ. Δευτέρας)
Έφθασε και πάλι η ώρα που όλοι οι Χριστιανοί στρέφουν νου και καρδιά προς το Λυτρωτή, το Σωτήρα Χριστό, που πορεύεται το δρόμο προς τη θυσία. Κανένας δεν Τον αναγκάζει. Η ίδια Του η άπειρη αγάπη Τον προστάζει. Συνεπής προς τη θεϊκή Του ύπαρξη βαδίζει στα ίχνη που χαράζει το θέλημα του Θεού Πατρός. Το επιβάλλει η αγάπη που είναι συνυφασμένη και ταυτισμένη με τη θεϊκή Του ουσία.
Πώς θα ήταν δυνατό να αφήσει ο Θεός το πλάσμα Του να παραδέρνει στον παραλογισμό της αρνήσεως και της αποστασίας; Θα ήταν ποτέ νοητό να μένει αβοήθητος ο άνθρωπος μέσα στο σκοτισμό και στη σύγχυση της αμαρτίας χάνοντας έτσι τον προορισμό του και την ευτυχία του;
Δε θα ήταν ο Θεός της αγάπης, η ουσία και η έκφραση, αν δεν έσκυβε στην αδυναμία τού ανθρώπου που με τη θέλησή του χωρίστηκε από την πηγή της δυνάμεως. Γι’ αυτό τώρα ο αναμάρτητος, ο άγιος Κύριος πορεύεται το δρόμο της εξιλεώσεως που θα έπρεπε ο άνθρωπος να τον βαδίσει.
Μα γι’ αυτό ακριβώς έγινε άνθρωπος ο Ίδιος. Για να προσφέρει Αυτός ό,τι δεν μπορούσε να προσφέρει ο αδύνατος και αμαρτωλός άνθρωπος.
Βήμα προς βήμα θα παρακολουθήσουμε αυτές τις μέρες με τη βοήθεια των κατανυκτικών ακολουθιών τις τελευταίες ώρες της επί γης ζωής του Κυρίου Ιησού. Στην Ιερουσαλήμ, στη Βηθανία, στο Ναό του Σολομώντος, στο ανώγειο του Μυστικού Δείπνου, στον Κήπο της Γεθσημανή, στο Όρος των Ελαιών, στο Γολγοθά.
Κάθε τόπος και σκαλοπάτι στης θυσίας το ανέβασμα. Κάθε ώρα μια καινούρια όψη της ολοκληρωμένης θεϊκής προσφοράς. Λες και κρατάει την αναπνοή του ο κόσμος, στέκει ευλαβικά σιωπηλός, για να αντιληφθεί το μεγαλείο της αγάπης του Θεού να εκδηλώνεται στα συγκεκριμένα γεγονότα. Να εισδύσει στο μυστήριο της θυσίας του Κυρίου Ιησού.
Και οι αδιάφοροι, οι άπιστοι ακόμη δείχνουν κάποια συγκίνηση τις μέρες αυτές. Δείχνουν σεβασμό. Μιλούν για το Σταυρό του Χριστού, για τα πρόσωπα, για τις τραγικές στιγμές του πάθους. Μα είναι τόσο επιδερμική, επιφανειακή, φιλολογική ή και τυπική, θα έλεγες, αυτή η συγκίνηση.
Φτάνει πολλές φορές μάλιστα στα όρια της βλασφημίας αυτή η ανούσια φιλολογία και κατεβάζει στα επίπεδα του ανθρώπου, ενός σοφού δασκάλου ή ενός μεγάλου μύστη το Σωτήρα Κύριο. Προσπαθεί να κρίνει με ανθρώπινα μέτρα τον άπειρο Θεό, την απροσμέτρητη αγάπη Του, το έργο Του.
Αυτοί μεν καλά. Εμείς οι άλλοι, οι σεβόμενοι τον Θεό, πώς δεχόμαστε τον Κύριο αυτές τις μέρες και ποια θέση παίρνουμε απέναντι στην πορεία Του προς το Γολγοθά, απέναντι σ’ αυτή Του την υπέρτατη θυσία; Μιλάνε αυτά τα γεγονότα στο εσώτατο της ψυχής μας και μας επηρεάζουν; Ή μήπως μένει σφιχτομανταλωμένη και ξένη σ’ αυτή την πραγματικότητα η ύπαρξή μας;
Θα ακούσουμε στην ακολουθία του Νυμφίου αύριο την κατανυκτικότατη: «Δεύτε ουν και ημείς συμπορευθώμεν Αυτώ». Ναι. Είναι ανάγκη. Υποχρέωσή μας που, αν την αμελήσουμε, θα βρεθούμε σε δρόμο λανθασμένο. Κοντά στο Χριστό είναι η θέση και η επιτυχία μας. Αν ο δρόμος του Χριστού είναι δρόμος θυσίας, θα απαιτηθεί από εκεί και εμείς να πορευθούμε μαζί Του. Να «συσταυρωθώμεν Αυτώ και νεκρωθώμεν δι’ Αυτόν ταις του βίου ηδοναίς».
Μακριά από κάθε επιθυμία και επιδίωξη αντίθετη στου Θεού το θέλημα. Μακριά από κάθε τόπο και από κάθε κατάσταση που δεν είναι δυνατό να σταθεί ο Χριστός. Μακριά από κάθε είδους απόλαυση ξένη προς την ηθική. Να είμαστε νεκροί προς τις σαρκικές απολαύσεις και ηδονές.
Αυτή η πορεία της θυσίας κοντά στο Χριστό θα μας οδηγήσει στης ζωής και της χαράς την απόλαυση. Αλλά αυτό σημαίνει πως δε θα είναι μία προσωρινή συγκίνηση που θα ζήσουμε την εβδομάδα που αρχίζει. Κάτι βαθύτερο είναι ανάγκη να δοκιμάσουμε. Κάτι το μονιμότερο.
Η Μεγάλη Εβδομάδα πρέπει να δημιουργεί μία αναταραχή κι ένα σεισμό ισχυρό μέσα στον ψυχικό μας κόσμο. Να γίνει αφορμή μιας αυτοεξετάσεως και ανακατατάξεως. Ενός ελέγχου στην πορεία μας. Έχουμε ή δεν έχουμε πάρει στα σοβαρά τον Κύριο Ιησού Χριστό και τη θυσία Του; Η πίστη και η ζωή η χριστιανική έχει ή δεν έχει μιλήσει στον εσώτερο κόσμο μας;
Είναι αυτός ο αυτοέλεγχος κάτι το απαραίτητο. Απαιτείται με ειλικρίνεια να κοιτάξουμε μέσα μας και θαρρετά. Υπεύθυνα να δώσουμε στον εαυτό μας την απάντηση. Δεν ωφελεί σε τίποτε να κρύψουμε την αλήθεια, να μην αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα. Ή είμαστε ή δεν είμαστε Χριστιανοί. Ή πιστεύουμε ή δεν πιστεύουμε στο Χριστό ως Θεό. Ή ζούμε ή δε ζούμε τη ζωή που το Ευαγγέλιο υπαγορεύει.
Αυτό είναι που περιμένει από μας ο Κύριος. Αυτό είναι που Του οφείλουμε τούτη τη Μεγάλη Εβδομάδα. Χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς στρυφνούς συλλογισμούς, δίχως δικαιολογίες και υπεκφυγές να καθαρίσουμε τη θέση μας απέναντί Του.
Κανένα δεν αναγκάζει να τον ακολουθήσει. «Όστις θέλει» πηγαίνει κοντά Του. Αλλά όποιος θέλει να γίνει φίλος και συνοδοιπόρος του Χριστού πρέπει να το κάνει με συνέπεια. Συμβιβασμοί, συνδυασμοί και επιφυλάξεις είναι απαράδεκτα. Ολόκληρη την καρδιά και τη θέλησή μας απαιτεί.
Δεν είναι δυνατό να στηρίξουμε το ένα πόδι στο Ευαγγέλιο, στο Χριστό, και το άλλο στην αμαρτία. Δεν είναι ανεκτό να θέλουμε και να επιμένουμε να θεωρούμαστε χριστιανοί, να στρέφουμε όμως την καρδιά μας προς άλλες λατρείες και να υποτάσσουμε τη ζωή μας σε πρόσωπα και αρχές ξένες προς το Χριστιανισμό. Χριστιανοί της Κυριακής ή της Μεγάλης Εβδομάδας. Ξένοι προς τις απαιτήσεις του Χριστού τις άλλες ώρες και ημέρες της ζωής μας.
Όχι να επιδεικνύουμε ευσέβεια και πίστη και να προσερχόμαστε στην εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία τη μία στιγμή, να υποτάσσουμε τη ζωή και τις αντιλήψεις μας έπειτα στην κοσμικότητα, τη μόδα, τη σαρκολατρεία ή οποιοδήποτε αντιθρησκευτικό και αντιεκκλησιαστικό ρεύμα. Να ντρεπόμαστε να ομολογούμε το Χριστό και να εκδηλώνουμε τις χριστιανικές μας αρχές και αντιλήψεις, μήπως μας ειρωνευτούν αυτοί που συμβιβάστηκαν κιόλας με το κακό και την ανηθικότητα.
Αδελφοί μου, ευτυχώς για μας ο γεμάτος αγάπη Κύριος δεν εξάρτησε την προσφορά Του για την ανθρωπότητα από τη δική μας ανταπόκριση. Τη ζητάει όμως για τη δική μας σωτηρία. Θα Του το αρνηθούμε; Αρνιόμαστε την ευτυχία μας. Χωρίς δισταγμό «δεύτε ουν και ημείς συμπορευθώμεν Αυτώ».
19/4/1970
Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Β’.
Κυριακή των Βαΐων
