Το νόημα της Αναλήψεως του Κυρίου είναι η υπερβολική τιμή της ήδη θεωθείσης ανθρωπίνης φύσεως με την ενθρόνισή της στα δεξιά του Πατρός. Με την Ανάληψή Του ο Κύριος δεν μας ευεργέτησε απλώς, όπως στην αρχή που μας έπλασε και ύστερα μετά την συντριβή μας που μας ανέπλασε και μας έσωσε, αλλά τώρα, με την Ανάληψή Του, ανέβασε και την ανθρώπινη φύση στους ουρανούς και την συνδόξασε με τον εαυτό Του και την αξίωσε να καθήση στα δεξιά του Πατρός (1). Η ανθρώπινη φύση του Κυρίου είχε θεωθή ήδη, εξ άκρας συλλήψεως, όταν την προσέλαβε ο Θεός Λόγος στην υπόστασή Του κατά την ενανθρώπησή Του. Με την Ανάληψή Του, το θεωμένο Σώμα του Χριστού ενθρονίζεται τιμητικά στον Πατρικό θρόνο, στα δεξιά του Πατρός. Βέβαια, ο Θεός και Πατήρ είναι ασώματος και δεν έχει δεξιά ή αριστερά. Το «εκ δεξιών» φανερώνει οικειότητα και ισοτιμία με τον Πατέρα. «Δεξιά του Πατρός είναι η δόξα και η τιμή της Θεότητος» (2). «Το δεξιόν δηλώνει σχέση ισότητος και δεν πρέπει να εκληφθή σωματικώς, αλλ’ απλώς ο λόγος παριστά με τα τίμια ονόματα της προσεδρείας την μεγάλην προς τον Υιόν τιμή» (3). Το να καθήση, εξ άλλου, δηλώνει ανάπαυση και απόλαυση της θείας Βασιλείας.

Ως Θεός ομοούσιος, ο Υιός ποτέ δεν αποχωρίστηκε από τον Πατέρα, ακόμη και όταν ενανθρώπησε. «Κατέβηκε μεν κατά την Θεότητα όχι τοπικώς, αλλά συγκαταβατικώς, ανέβηκε δε σωματικώς, ενώ είναι Ένας ο αυτός Θεός και άνθρωπος» (4). Με το Σώμα με το οποίο έπαθε και αναστήθηκε, με αυτό το ίδιο Σώμα ανέβηκε στους ουρανούς. «Δεν υψώνεται ο Ύψιστος, αλλά η σάρκα του Υψίστου· δεν δοξάζεται ο Κύριος της δόξης, αλλά η ανθρώπινη φύση του Κυρίου της δόξης· αυτή λαμβάνει δόξα και ανεβαίνει μαζί Του στον ουρανό» (5).

Τώρα, και με το αναληφθέν Σώμα Του συνεδρεύει με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, και αυτό το γεγονός αποτελεί την ύψιστη δόξα και τιμή της ανθρωπίνης φύσεως, διότι η απαρχή του γένους μας βασιλεύει στους ουρανούς. «Τώρα προσκυνείται η φύση μας που ήταν ενωμένη με τον Χριστό από όλες τις Αγγελικές δυνάμεις» (6). Ξεπέρασε σε δόξα και τις Αγγελικές δυνάμεις, προσπέρασε τους Αρχαγγέλους και τα Χερουβίμ, ανέβηκε ψηλότερα από τα Σεραφίμ και δεν στάθηκε μέχρι που έφθασε στον θρόνο του Θεού. «Ο ουρανός, βλέποντας με κατάπληξη τον Θεό με σώμα, ρωτούσε: “Ποιος είναι Αυτός ο Βασιλιάς της δόξας;”» (7). «Οι νοερές δυνάμεις θαυμάζοντας για την παράδοξη ανάβασή Του, απορούσαν και έλεγαν μεταξύ τους· “ποιος είναι Αυτός που έρχεται” ενσώματος στα ασώματα μέρη;» (8).

Απορίας άξια είναι η ερώτηση των Αγγέλων. Άραγε δεν γνώριζαν τον αναληφθέντα Κύριο; Κατά την Πατερική ερμηνεία (9) η Ανάληψη αλλά και όλο το μυστήριο της σαρκώσεως δεν ήταν άγνωστο μόνο στους ανθρώπους αλλά και στους Αγγέλους ήταν απόκρυφο. Μόνο στον αρχάγγελο Γαβριήλ και στις ουράνιες δυνάμεις που υπηρέτησαν τον Μονογενή, όταν φανερώθηκε με ανθρώπινη μορφή, ήταν γνωστό.

Ανέβηκε, λοιπόν, το θεωμένο φύραμά μας πάνω από τους Αγγέλους. «Σήμερα είδαν οι Αρχάγγελοι εκείνο που από καιρό επιθυμούσαν, δηλαδή τον άνθρωπο να λάμπη κοντά στον θρόνο του Θεού, ν’ αστράφτη από αθάνατη δόξα και ομορφιά. Αν και η τιμή του ανθρώπου ήταν ανώτερη των Αγγέλων, όμως, χαίρονταν αυτοί για τα δικά μας αγαθά, γιατί υπέφεραν και όταν τιμωρηθήκαμε» (10).

Την ανθρώπινη φύση που είχε προσλάβει στην υπόστασή Του ο Θεός Λόγος, αυτήν ανέστησε και την ανέβασε στον ουρανό και όχι όλους τους ανθρώπους. Με την Ανάληψή Του «ο Χριστός δεν ανέβασε στον ουρανό όλο το ανθρώπινο γένος, γιατί δεν είναι αυτό προσφορά, αλλά πρόσφερε ένα μικρό μέρος (την δική Του ανθρώπινη φύση) και μ’ αυτό έκανε να ευλογηθή το σύνολο. Δεν πρόσφερε τον πρώτο καρπό (τον παλαιό Αδάμ), γιατί ήταν υπεύθυνος αμαρτίας, αν και δημιουργήθηκε πρώτος, αλλά προσέφερε τον εαυτό Του (τον νέο Αδάμ), γιατί ήταν απαλλαγμένος από την αμαρτία, αν και γεννήθηκε αργότερα. Πρόσφερε, λοιπόν, την εκλεκτή απαρχή του ανθρωπίνου γένους, όχι τον πρώτο καρπό αλλά τον κάλλιστο, το Σώμα Του. Και τόσο θαύμασε το δώρο ο Πατήρ, και γιατί είχε αξία Εκείνος που το πρόσφερε και γιατί η προσφορά ήταν αμόλυντη, ώστε το δέχθηκε στα χέρια Του και το τοποθέτησε κοντά Του και του είπε “κάθισε στα δεξιά μου”· (το είπε αυτό) σ’ αυτήν την ίδια φύση που άκουσε (κάποτε) “γη είσαι και στην γη θα επιστρέψης”» (11).

(1) Βλ. Αγ. Μάρκου Εφέσου, Φιλ. Ε’ , σ. 288, Εκδ. Το Περιβόλι της Παναγίας.

(2) Αγ. Δαμασκηνού, Έκδοσις…, ΕΠΕ 1, σ. 423.

(3) Μ. Βασιλείου, Περί Αγίου Πνεύματος, ΕΠΕ 10, σ. 311.

(4) Αγ. Δαμασκηνού, Λόγος εις το Άγιον Σάββατον, PG 96, 613B.

(5) Μ. Αθανασίου, Περί της ενσάρκου Επιφανείας, ΕΠΕ 3, σ. 291.

(6) Αγ. Θεοφυλάκτου, Εις το κατά Λουκάν, κεφ. ΚΔ’, PG 123, 1125C.

(7) Αγ. Χρυσοστόμου, ένθ’ ανωτέρω, Ομιλία Β’, ΕΠΕ 36, σ. 285.

(8) Αγ. Ευλογίου Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας, Λόγος Εις τα Βαΐα και εις τον πώλον, PG 86Β’, 2936.

(9) Αγ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Εις τον ΚΓ’ Ψαλμόν, ΕΠΕ 14, σ. 245-246.

(10) Αγ. Χρυσοστόμου, Εις την Ανάληψιν, Ομιλία Α’, ΕΠΕ 36, σ. 219.

(11) Αυτόθι, σ. 211-215.

Από το βιβλίο: «Η  επίγεια ζωή του Χριστού». Ενωμένη Ρωμηοσύνη. Σειρά: Ιαματικά νάματα 11, Θεσσαλονίκη 2022, σελ. 142.

Η Ανάληψη του Κυρίου, υπέρτατη τιμή στον άνθρωπο