Μετά την ανάκριση και τα βασανιστήρια του αγίου Βαραχησίου οι ασεβείς αρχιμάγοι διέταξαν τους υπηρέτες να πάρουν αυτόν και να οδηγήσουν μπροστά τους το μακάριο Ιωνά. Κι όταν εκείνοι τους τον έφεραν κοντά τους, οι μάγοι ανακριτές του είπαν πονηρά: «Εδώ ο αδελφός σου ο Βαραχήσιος αρνήθηκε το Θεό σου κι εσύ επιμένεις ακόμα να πιστεύεις στο Θεό αυτόν;». Η απάντηση που έδωσε ο άγιος Ιωνάς ήταν έξυπνη κι αφοπλιστική: «Εγώ ξέρω ότι ο αδελφός μου αρνήθηκε αποκλειστικά και μόνο το διάβολο μαζί με όλους τους αγγέλους του κι ότι πρόσφερε ολοκληρωτικά τον εαυτό του στο βασιλιά Χριστό». Συνέχισαν πάλι οι αρχιμάγοι, παίρνοντάς τον με το καλό αυτήν τη φορά: «Μη χάσεις άδικα τη ζωή σου, νεαρέ. Το βλέπεις ξεκάθαρα πως σε συμφέρει να αρνηθείς το Θεό που πιστεύεις».
Η απάντηση του Ιωνά ήταν αποστομωτική: «Ανόητοι και τυφλοί πνευματικά, πως τολμάτε να αυτοχαρακτηρίζεστε συνετοί και να ισχυρίζεστε ότι με τη λογική σας ερευνάτε την αλήθεια; Μπορεί, σας ρωτώ, άνθρωπος που έχει το σιτάρι του στο χωράφι μαζεμένο και το φυλάει από τη βροχή, το χιόνι, την αστραπή και τον κεραυνό κι από οποιαδήποτε βλάβη που επιφέρει ο αέρας, να μην πάρει χαρούμενος από το σιτάρι αυτό στα χέρια του να φάει και να σπείρει στο όνομα του Κυρίου; Κι αφού σπείρει, μπορεί να μην περιμένει με λαχτάρα να έρθει ο θερισμός και να γεμίσει το αλώνι του από το λίγο εκείνο σιτάρι που έσπειρε, κι όλα αυτά, χάρη στην ελπίδα του που εναπόθεσε στο Χριστό; Εάν όμως αφήσει το σιτάρι του να κάθεται ανεκμετάλλευτο στην αποθήκη του και δε σπείρει από αυτό, δεν είναι φυσικό κάποτε να λιγοστέψει η σοδειά του και να μην υπάρξει ξανά πλεόνασμα σιταριού;
» Πρέπει λοιπόν κι εμείς οι άνθρωποι να συνειδητοποιήσουμε αυτό το πράγμα: Αν κάποιος χάσει τη ζωή του στον κόσμο τούτο για χάρη του ονόματος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον καινούργιο κόσμο, όταν Εκείνος εμφανιστεί σ’ εμάς κι έρθει να αναστήσει τους υιούς των ανθρώπων, εκείνους που ελπίζουν σ’ αυτόν και κάνουν το θέλημά Του, τότε θα τους μεταμορφώσει όλους αυτούς πλημμυρίζοντάς τους με το Θείο Φως Του, το Φως που δε σβήνει ποτέ ούτε περνά και διαβαίνει. Κι εκείνους που περιφρονούν το θέλημά Του και τις εντολές Του, θα τους βυθίσει στο άσβεστο πυρ (της κολάσεως), κι όπως έχει γραφεί στην Αγία Γραφή, δεν υπάρχουν στον κόσμο κάρβουνα που να βγάζουν φωτιά δυνατότερη και να έχουν φλόγα θεοσκότεινη, δίχως καθόλου φως, άλλα από τα κάρβουνα της Κολάσεως».
Ακούγοντάς τον οι αρχιμάγοι να λέει τέτοια λόγια, έμειναν σιωπηλοί για αρκετή ώρα θαυμάζοντας τα λόγια του. Έπειτα γύρισαν στον άγιο και του είπαν με συμβουλευτικό ύφος: «Μην πλανιέσαι, Ιωνά, κι ακολουθείς τις Γραφές. Γιατί πολλούς τους παραπλανούν οι Γραφές». Αποκρίθηκε σ’ αυτούς ο μακάριος Ιωνάς και τους είπε: «Καλά είπατε ότι παραπλανούν οι γραφές, αλλά ποιες; Οι δικές σας, των ελλήνων (ειδωλολατρών). Γιατί τίποτε άλλο δεν εξαπατά τους ανθρώπους περισσότερο από τη ζωή του κόσμου τούτου.
» Όποιος όμως γεύεται θλίψεις για το Χριστό, ποτέ δεν εξαπατάται. Κι όπως συνήθως συμβαίνει, όταν κάποιος πλούσιος ετοιμάσει μεγάλο δείπνο για τους φίλους του, στέλνει προσκλήσεις στους καλεσμένους του κι αν εκείνοι ανταποκριθούν στην πρόσκληση, τότε βγαίνει ο καθένας τους έξω από το σπίτι του με τη σιγουριά ότι πάει για απολαυστικό δείπνο, γι’ αυτό και πρόθυμα παρευρίσκεται στο συμπόσιο του οικοδεσπότη. Όταν λοιπόν μπουν όλοι οι καλεσμένοι στην τραπεζαρία και πιάσουν θέση στο τραπέζι, δοκιμάζουν το ποτό, κι αν δουν ότι το κρασί είναι γλυκό, ευφραίνονται κυριολεκτικά από αυτό κι από τη γλυκιά μέθη, επειδή ήπιαν πολύ γλυκαμένοι από την υπέροχη γεύση του, δεν μπορούν μόνοι τους να πάνε στα σπίτια τους, αλλά παραμένουν εκεί μέχρι να ξημερώσει και να έρθουν να τους πάρουν οι δικοί τους. Κι αφού το πρωί οι εν λόγω καλεσμένοι ξυπνήσουν ανάμεσα στους δικούς τους πια, μιας και στο μεταξύ θα έχουν μεταβολίσει το κρασί που ήπιαν, χαίρονται πάρα πολύ που ξενύχτησαν στο σπίτι των ξενιστών τους.
» Το ίδιο απαράλλαχτα γίνεται και με τους δούλους του Χριστού: Όταν δουν ότι οι άρχοντες τους καλούν στα δικαστήρια για ανάκριση, ξέρουν από πριν ότι πηγαίνουν στον αγώνα και στα βασανιστήρια. Όταν λοιπόν φύγουν από τα σπίτια τους για το δρόμο του μαρτυρίου και πιουν και μεθύσουν από τα βασανιστήρια για την αγάπη του Χριστού, δεν θυμούνται πια ούτε σπίτι ούτε παιδιά ούτε υπόληψη ανάμεσα στους αμαρτωλούς ανθρώπους ούτε ζητούν να αποκτήσουν χρυσάφι ή ασήμι ή κάτι άλλο από τον κόσμο αυτόν, αλλά περιφρονούν και τους βασιλιάδες και τους άρχοντες, γιατί αναγνωρίζουν έναν και μόνο μέγα βασιλιά, το Χριστό, η βασιλεία του οποίου δεν παρέρχεται ποτέ αλλά μένει αιώνια, παντοτινή, κι εμείς είμαστε στρατιώτες του, που μένουμε κοντά Του και τον υπηρετούμε από γενιά σε γενιά».
Από το βιβλίο: Οι οσιομάρτυρες Ιωνάς και Βαραχήσιος. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», Θεσσαλονίκη 2019.
