Στις 23 Απριλίου 1975, ημέρα Τρίτη του Πάσχα, επισκέφθηκε την Ιερά Μονή Γρηγορίου ο μακαριστός αγιορείτης Γέρων Παΐσιος. Κατά παράκλησιν του αγίου Καθηγουμένου ο πατήρ Παΐσιος ωμίλησε σε σύναξι της Αδελφότητος και κατόπιν απάντησε σε ερωτήσεις των αδελφών. Κατωτέρω δημοσιεύσουμε τις απαντήσεις του, οι οποίες είναι γεμάτες από Χάρι Θεού και γνώσι πνευματική, όπως τότε τις είχε καταγράψει αδελφός της Μονής μας.
– Γέροντα, τι μας συμβουλεύετε να κάνουμε ως νέοι μοναχοί που είμαστε;
– Η υπακοή είναι δρόμος ασφαλής που οδηγεί στην ελευθερία και στην ταπείνωσι.
– Πώς αποκτάται η πραγματική ταπείνωσις;
– Η ταπείνωσις πρέπει να γίνη μία κατάστασις. Μπορεί να έρχωνται λογισμοί υπερηφανείας και ο μοναχός να τους πολεμή με λογισμούς ταπεινώσεως, και αυτό να γίνεται μέχρι τέλους της ζωής του. Όμως δεν αρκεί αυτό, αλλά πρέπει να σκεφθή ότι ο Θεός με έκανε άνθρωπο και όχι ζώο. Επί πλέον έχυσε το αίμα Του για μένα. Λοιπόν, εγώ πρέπει να τον ευγνωμονώ, να τον ευχαριστώ και να ταπεινώνωμαι, επειδή δεν ανταποκρίνομαι στις τόσες ευεργεσίες Του.
– Τι πρέπει να κάνουμε, όταν έχουμε πειρασμούς, ή από λογισμούς δικούς μας ή από πόλεμο άλλων;
– Πρέπει να τους δεχώμαστε με χαρά, διότι με αυτούς μας επισκέπτεται η θεία Χάρις. Όσοι πειρασμοί και να μας έλθουν, εάν εμείς είμαστε κοντά στον Χριστό, τότε η καρδιά μας θα έχη γλυκύτητα, διότι ο Κύριος είναι όλος γλυκύτης.
Κάποτε πήγα στη Μονή Κωνσταμονίτου και βρήκα τον φημισμένο Ηγούμενό της Φιλάρετο να είναι πεσμένος κάτω και κουλουριασμένος σαν κουβάρι και να λέγη: Δεν είχα σήμερα πειρασμό, δεν είχα σήμερα πειρασμό. Τότε είπα από μέσα μου: Δεν μου λες να σου δώσω τους δικούς μου πειρασμούς και τα πάθη μου; Διότι τότε ήμουν γεμάτος από αυτά, όπως και τώρα!
Άλλοτε πάλι είχα πάει στο χωριό μου ως μοναχός. Όταν ήμουν στην Εκκλησία, έκανα προσευχή και είπα: Κύριε, βάλε όλους αυτούς τους πιστούς στη Βασιλεία Σου, κι εμένα αν θέλης βάλε με σε μία ακρούλα. Τότε ο ιερέας, ο οποίος με υπεραγαπούσε από λαϊκό ακόμη και μάλιστα με κοινωνούσε μέσα στο Ιερό, φώναξε δυνατά μπροστά σε όλους: Φύγε, και να κοινωνήσης από έξω. Εγώ βγήκα χωρίς να του πω τίποτε. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ήλθε ο Ιερέας και μου έβαλε μετάνοια με δάκρυα ζητώντας συγχώρησι. Όλα αυτά έγιναν από την προσευχή που είχα κάνει. Τότε ο Κύριος είχε πάρει την Χάρι Του από τον Ιερέα, κατόπιν όμως με την μετάνοια του την ξανάδωσε διπλή. Εμένα με δοκίμασε, εάν θα κάνω υπομονή και δείξω ταπείνωσι. Γι’ αυτό πρέπει να έχουμε υπομονή και χαρά στις δοκιμασίες και στους πειρασμούς.
– Εάν έλθουν λογισμοί να φύγουμε από το Μοναστήρι και να πάμε στην έρημο, τι πρέπει να κάνουμε;
– Πρέπει να φροντίζουμε να κόβουμε τα πάθη μας και τότε και εδώ που είμαστε έρημος θα είναι.
– Πώς μπορούμε να λέμε καλύτερα την ευχή, όταν είμαστε μόνοι στο κελλί μας ή έξω μαζί με άλλους;
– Η ησυχία βοηθάει πολύ, αλλά δεν πρέπει να αρνούμαστε και την εξυπηρέτησι των αδελφών, όταν μας την ζητούν. Πρέπει, όπως είπαμε στην αρχή, να έχουμε ταπείνωσι και τότε θα έχουμε και ευχή πραγματική. Να μη κάνουμε από συνήθεια είκοσι, πενήντα, διακόσια κομποσχοίνια, τελείως τυπικά. Κάποτε ένας μοναχός ψάρευε και έλεγε συνέχεια την ευχή. Όταν όμως το ψάρι τού έτρωγε το δόλωμα, τότε αυτός και στον πειρασμό το έστελνε και κακό χρόνο νάχης του έλεγε κλπ.
Από το περιοδικό “Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ”, Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 25 (2000), σελ. 80.
