– Γέροντα Παΐσιε, για ποια αιτία εξασθένησε σήμερα ο ζήλος για την προσευχή και τα καλά έργα, τόσο στα Μοναστήρια, όσο και στον κόσμο;
– Διότι ελαττώθηκε η πίστη στον Θεό σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Σήμερα κάθε μοναχός και χριστιανός ομολογεί ότι δεν μπορεί να προσεύχεται, όπως προσεύχονταν παλαιότερα οι άνθρωποι. Σήμερα υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ της «Μάρθας» (υλικές απασχολήσεις) και της «Μαρίας», (πνευματικές ενασχολήσεις), η οποία διάλεξε την αγαθή μερίδα. Σ’ όλα τα μοναστήρια σχεδόν υπερέχει της Μαρίας η Μάρθα και δεν την αφήνει να προσεύχεται πολύ, ενώ η Μαρία κλαίει απαρηγόρητη. Αν θέσουμε πρώτα την εκκλησία, δηλαδή την Μαρία, και κατόπιν τα διακονήματα και εργόχειρα, δηλαδή την Μάρθα, τότε όλα τα μοναστήρια και οι εκκλησίες μας θ’ αναγεννηθούν πνευματικά και ο διάβολος θα φεύγει από τους ανθρώπους. Η πνευματική πρόοδος αρχίζει από τον λόγο: «Κύριε, βοήθησέ με να βλέπω τις αμαρτίες μου και να μη κατακρίνω τον αδελφό μου» (Ευχή αγίου Εφραίμ).
– Ποιο είναι το μεγαλύτερο έργο των Μοναστηριών και των μοναχών;
– Να προσεύχονται ακατάπαυστα για τους εαυτούς τους και για όλο τον κόσμο. Να δοξάζουν και υμνολογούν τον Θεό πάντοτε, να διδάσκουν και παρηγορούν τους ανθρώπους. Στο μοναστήρι η «Μάρθα» (υλικές απασχολήσεις) πρέπει να υπακούει στην «Μαρία» (πνευματικές ενασχολήσεις), και όχι το αντίθετο και να ζουν η μια αρμονικά με την άλλη. Αν θα ζούμε έτσι, «ουδείς ημών πορθείται την πόλιν».
– Πώς πρέπει να ζήσει ο μοναχός για να αξιωθεί της σωτηρίας του;
– Λέγει ο Σωτήρας: «Εν τούτω γνώσονται πάντες, ότι εμοί μαθηταί εστε, αν αγάπην έχετε εν αλλήλοις» (Ιωάν. 13, 35). Κατόπιν ο καθένας να κάνει την ορισμένη σ’ αυτόν υπηρεσία με χαρά, χωρίς γογγυσμούς και ακηδία. Έτσι θα διδάσκουμε και τους άλλους πρώτα με τα έργα μας και μετά με τα λόγια μας, έχοντας υπόψη μας τα λόγια του Κυρίου: «Ο ποιήσας και διδάξας μέγας κληθήσεται εν τη Βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 5:19). Επίσης τα λόγια του Ψαλμωδού Δαβίδ, που λέει: «Δουλεύσατε τω Κυρίω εν φόβω και αγαλλιάσθε αυτώ εν τρόμω» (Ψαλμ. 2:9). Τελικά, οτιδήποτε κάνουμε να καταλήγει στην δόξα του Θεού και να γίνεται με ταπείνωση, καθώς λέει ο Κύριος: «Όταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα υμίν, λέγετε ότι δούλοι αχρείοι εσμέν και ο οφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17:10). Τόσο οι μοναχοί, όσο και οι λαϊκοί, αν έχουν την ειρήνη του Χριστού στην καρδιά τους και στην συνείδησή τους και αγάπη για όλους, τότε έχουν ελπίδες να σωθούν.
Από το βιβλίο: π. Κων. Κόμαν, Αρχιμ. π. Ιωαννικίου Μπάλαν, Ο Γέροντας Παΐσιος Ολάρου, Πνευματικός του Γέροντος Κλεόπα Ηλίε (1897-1990). Μετάφραση-επιμέλεια υπό αδελφών Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους. Άγιον Όρος 1990.
Συνομιλία με τον π. Παΐσιο Ολάρου
