Ένας γέροντας διηγήθηκε ότι κάποιος ήθελε να γίνει μοναχός, αλλά δεν τον άφηνε η μητέρα του. Αυτός όμως δεν άλλαζε τον σκοπό του και έλεγε: «Θέλω να σώσω την ψυχή μου». Αφού λοιπόν εκείνη, παρά τις πολλές προσπάθειές της, δεν μπόρεσε να τον κρατήσει, τον άφησε να φύγει· και αυτός αναχώρησε από τον κόσμο και έγινε μοναχός, πέρασε όμως τη ζωή του με αμέλεια.
Κάποτε πέθανε η μητέρα του. Μετά από καιρό αρρώστησε και αυτός βαριά και για θάνατο. Μέσα στην αρρώστια του λιποθύμησε, βγήκε από το σώμα και οδηγήθηκε αμέσως στην κρίση. Ανάμεσα σε αυτούς που τιμωρούνταν, βρήκε και τη μητέρα του. Εκείνη, μόλις τον είδε, του είπε έκπληκτη: «Παιδί μου, και εσύ καταδικάστηκες να έρθεις στον τόπο αυτό; Πού είναι τα λόγια που έλεγες, ότι θέλεις να σώσεις την ψυχή σου;»
Αυτός ντράπηκε πάρα πολύ με αυτά που άκουσε και στεκόταν καταλυπημένος, μη έχοντας τι να της αποκριθεί. Έπειτα άκουσε μια φωνή να λέει: «Πάρτε τον από εδώ». Και αμέσως συνήλθε από την έκσταση, διηγήθηκε στους παρόντες όλα όσα είδε και άκουσε, και δοξολογούσε τον Θεό που με κάθε τρόπο ζητά τη σωτηρία των αμαρτωλών.
Όταν λοιπόν έγινε καλά από την αρρώστια, κάθισε έγκλειστος στο κελλί φροντίζοντας για τη σωτηρία του, με μετάνοια και πένθος για όσα έκανε με αμέλεια προηγουμένως. Και τόση ήταν η κατάνυξή του και τα δάκρυα, ώστε πολλοί που τον έβλεπαν, τον παρακαλούσαν να συγκρατηθεί λίγο, μήπως πάθει τίποτε από το υπερβολικό κλάμα. Αυτός όμως δεν ήθελε να παρηγορηθεί, και έλεγε: «Αν το ντρόπιασμα από τη μητέρα μου δεν άντεξα, πώς θα αντέξω την ντροπή μπροστά στον Χριστό και τους αγίους αγγέλους και όλους τους ανθρώπους την ημέρα της κρίσεως;»
Ας προσέξουμε και εμείς, αδελφοί, και ας αγωνιζόμαστε να ζούμε σύμφωνα με τη μοναχική υπόσχεση, αλλά και την υπόληψη που έχουν για εμάς οι συγγενείς μας και οι άλλοι άνθρωποι, από τους οποίους απομακρυνθήκαμε, για να γίνουμε, όπως λέμε, αρεστοί στον Θεό. Αν όμως ζήσουμε διαφορετικά – πράγμα που δεν εύχομαι – πώς θα αντέξουμε την ντροπή στο φοβερό δικαστήριο, μπροστά όχι μόνο σε όλους τους αγγέλους και τους ανθρώπους, αλλά και τους κάποτε συγγενείς και γνωστούς μας, τους οποίους αφήσαμε για να πάμε στον Θεό;
Αν λοιπόν τότε καταδικαστούμε μαζί με αυτούς, κοντά σε όλα τα άλλα δεινά μας, θα έχουμε και αυτούς να μας κατηγορούν και να μας χλευάζουν, επειδή και τον συγκλητικό χάσαμε, όπως είπε κάποιος άγιος, και τον σκοπό του μοναχού δεν κατορθώσαμε, για τον οποίο και φύγαμε από τον κόσμο.
Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Α’, Υπόθεση Η’ (8), σελ. 92. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2001.
