Ο γέροντας Ζωσιμάς διηγήθηκε κάποτε το ακόλουθο περιστατικό:
– Άκουσα από κάποιον ενάρετο και διακριτικό ηγούμενο, ότι στο μοναστήρι του ζούσε ένας αδελφός, που πήγαινε συχνά στο σιδηρουργό της μονής, μοναχό κι αυτόν, και τον παρακαλούσε επίμονα να του φτιάξει σιδερένιες αλυσίδες. Ήθελε να τις τυλίξει στο σώμα του, κάτω από τα ρούχα, και με τη σωματική αυτή ταλαιπωρία να ευαρεστήσει, όπως νόμιζε, το Θεό και να σώσει την ψυχή του.
» Όταν πια ο σιδηρουργός δεν μπορούσε να του το αρνείται περισσότερο, πήγε στον ηγούμενο και του αποκάλυψε την πρόθεση του αδελφού. “Αν ξανάρθει για το ίδιο ζήτημα”, του είπε ο ηγούμενος, “δώσε του ένα δυνατό χαστούκι. Αν το σηκώσει αδιαμαρτύρητα, φτιάξε του τις αλυσίδες. Αν όμως θυμώσει, να του πεις: Μάθε πρώτα να σηκώνεις τις προσβολές, και τότε να φορέσεις αλυσίδες”.
» Ο σιδηρουργός έκανε ό,τι του είπε ο ηγούμενος. Και ο αδελφός όχι μόνο θύμωσε, όταν έφαγε το χαστούκι, αλλά και το ανταπέδωσε! Τότε ο σιδηρουργός τον παρατήρησε και τον επιτίμησε για την αντίδρασή του, οπότε εκείνος έφυγε και δεν τον ενόχλησε πια.
» Πραγματικά – σχολίασε ο π. Ζωσιμάς – η υπομονή στις θλίψεις και τις αδικίες είναι ανώτερη από τις αλυσίδες και τα τρίχινα πουκάμισα. Ο Χριστός δεν μας έδωσε εντολή για τέτοια πράγματα, αλλά μας πρόσταξε ν’ αγαπάμε τους εχθρούς μας και να προσευχόμαστε γι’ αυτούς. Ναι, πρέπει να τους τιμάμε σαν ευεργέτες μας, γιατί αυτοί, με ζημία των δικών τους ψυχών, συμβάλλουν στη σωτηρία των δικών μας».
Από το βιβλίο: Ηγουμένης Βέρας Βερχόφσκυ, ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΖΩΣΙΜΑΣ ΤΗΣ ΣΙΒΗΡΙΑΣ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2007, σελ. 276.
