– Γέροντα Παΐσιε, επειδή υπηρετήσατε ως νοσοκόμος, πέστε μας κάτι για το τέλος ορισμένων μοναχών ή μαθητών σας.
– Ναι, αγαπούσα τους ασθενείς. Για να μιλήσω ή να γράψω για μοναχούς που κοιμήθηκαν με ειρηνικό τέλος, θα πρέπει να γράψω ολόκληρο βιβλίο. Θ’ αναφέρω όμως μερικά περιστατικά.
Θυμάμαι έναν αδελφό, ονόματι Γεώργιο Κοσμαντσιούκ, που ήταν μεγάλος αγωνιστής. Αυτός, όταν αρρώστησε, με κάλεσε κοντά του και μου ζήτησε να τον κουρεύσω μοναχό (Στην Ρουμανία οι μοναχοί συνήθως γίνονται μεγαλόσχημοι στα γεράματά τους). Την τρίτη ημέρα, μετά την κουρά του, κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, έλαβε συγχώρηση απ’ όλους και όντας στα χέρια μου, παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού.
Ένας ιεροδιάκονος, ονόματι Γεράσιμος Βιέρου, όταν αρρώστησε, με κάλεσε να του διαβάσω την Παράκληση της Παναγίας. Ενώ είχα φθάσει στο μέσον, παρέδωσε την ψυχή του στην αγκαλιά του Θεού.
Άλλος ιεροδιάκονος, ονόματι Νήφων Ντραγκουλεάνου, μεγάλος βιαστής των αρετών, με κάλεσε μια ημέρα και μου είπε: «Κλείσε το κελλί μου και έλα πάλι την επόμενη ημέρα να ψάλλουμε μαζί με τους αγγέλους το Αλληλούια». Όταν ήλθε η επόμενη ημέρα, εγώ καθυστέρησα με τον κόσμο και δεν πήγα στην καθορισμένη ώρα. Πήγα στις εννέα, αλλά ο π. Νήφων μόλις είχε κοιμηθεί, διότι το σώμα του διατηρούνταν ακόμη ζεστό. Έκλαψα και λυπήθηκα πολύ, διότι δεν ήλθα στις 8 για να ψάλλουμε μαζί του και με τους Αγγέλους το «Αλληλούια».
Γνώρισα κι έναν άλλο θαυμαστό γέροντα, τον μοναχό Γερμανό Κοντουράκε, που ήταν ηλικίας 90 ετών. Ήταν ειρηνική ψυχή και σ’ όλη τη ζωή του ήταν τσοπάνης προβάτων. Είχε μεγάλη ευλάβεια στον άγιο Νικόλαο και τον παρακαλούσε συχνά: «Άγιε Νικόλαε, λυπήσου με τον αμαρτωλό. Εγώ γέροντας και συ Γέροντας· έχεις έλεος για μένα!» Απέθανε την ημέρα της μνήμης των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
Δεν μπορώ να ξεχάσω και τον μοναχό Γεννάδιο Αβαταμινίτσε, ο οποίος, παρότι γέροντας, έκανε μετάνοιες δίπλα στο κρεβάτι μου, όταν ήμουν άρρωστος, για να θεραπευθώ. Έζησε μαζί μου οκτώ χρόνια, ενώ σ’ όλη την ζωή του δεν ξάπλωσε σε κρεβάτι. Όταν πλησίασε η ώρα του θανάτου του, ζήτησε και τον έβγαλα έξω στην γεμάτη από χόρτα και λουλούδια αυλή. Τον άφησα επάνω στα χόρτα, να βλέπει προς ανατολάς και έτσι, μέσα στην φύση, που έζησε ολόκληρη την ζωή του σαν τσοπάνης και την αγάπησε, παρέδωσε και την ψυχή του στον Θεό.
Στην μνήμη μου παρέμειναν ανεξίτηλες η ταπείνωση και η απλότητά τους, διότι δεν ήσαν άνθρωποι με πολλές γνώσεις, αλλ’ αυτά που παρέλαβαν από τους προκατόχους τους, τα διατηρούσαν με ευλάβεια, δηλαδή τον κανόνα των προσευχών στο κελλί, τις εκκλησιαστικές Ακολουθίες και το εργόχειρο. Ήσαν και πολύ προοδευμένοι στην νοερά προσευχή.
Από το βιβλίο: π. Κων. Κόμαν, Αρχιμ. π. Ιωαννικίου Μπάλαν, Ο Γέροντας Παΐσιος Ολάρου, Πνευματικός του Γέροντος Κλεόπα Ηλίε (1897-1990). Μετάφραση-επιμέλεια υπό αδελφών Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους. Άγιον Όρος 1990.
