Το αρχαιότερο πνευματικό καθίδρυμα στα βουνά της Δυτικής Ρουμανίας, που λέγεται Τρανσυλβανία, είναι το μοναστήρι Ριμέτς, όνομα που προέρχεται από παραφθορά της ελληνικής λέξης ερημίτης, που σημαίνει ότι παλιά εκεί ασκήτευαν πολλοί ερημίτες.
Η πέτρινη μικρή εκκλησία της μονής είναι κτισμένη επάνω στην θαυματουργική πηγή, μία πηγή που τρέχει νερό μέχρι σήμερα κάτω από το ιερό Βήμα και μπροστά από την αγία Τράπεζα. Εκεί πλήθη πιστών έρχονται για να πάρουν αγίασμα προς θεραπείαν τους.
Δια μέσου της μακραίωνης ιστορίας του το μοναστήρι πέρασε πολλές περιπέτειες και δοκιμασίες, ενώ στην περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ερημώθηκε τελείως.
Αυτός ο οποίος επανέφερε τη ζωή στη μονή ήταν ο ιερομόναχος πατήρ Δομέτιος, τον οποίο και γνώρισα προσωπικά. Κοντός στο ανάστημα, με πραεία μορφή και καρδιά γεμάτη από καλοσύνη, εκλεκτό δοχείο του Αγίου Πνεύματος, ταπεινός και πλήρης αγάπης για τον Θεό και τον άνθρωπο. Έζησε μόνο 51 χρόνια, αλλά, όπως λέει ο Παροιμιαστής, σε λίγα χρόνια εκπλήρωσε χρόνους μακρούς. Με πίστη και ακαταπόνητο ζήλο, σε λίγα χρόνια κατόρθωσε να ανασυστήσει το έρημο μοναστήρι και πνευματικά και υλικά. Άφησε αιώνια τη μνήμη του στα γύρω χωριά, των οποίων ήταν πνευματικός πατέρας. Ο τάφος του, μπροστά από τα κελλιά των μοναζουσών, είναι πάντοτε στολισμένος με λουλούδια και κεριά, τα οποία καίνε ημέρα και νύχτα. Έρχονται εκατοντάδες πιστοί που τα ανάβουν και κλαίνε στο μνήμα του, ζητώντας συμβουλές και του εξομολογούνται σαν να τον βλέπουν μπροστά τους ζωντανό, απαρηγόρητοι από τον αιφνίδιο χαμό του, διότι όταν ζούσε ήταν σε όλους πατέρας, αδελφός και ποιμένας πνευματικός.
Ο σταυρός επάνω στον τάφο του γράφει: «Αρχιμανδρίτης Δομέτιος Μανωλάκε, 1924-1975. Εδώ αναπαύεται εν ειρήνη, προσδοκών ανάστασιν ο αρχιμανδρίτης Δομέτιος Μανωλάκε, ιδρυτής της μονής Ριμέτς, του νομού Άλμπα, πνευματικός της μοναχικής αυτής αδελφότητος των μοναζουσών και πνευματικός πατήρ πολλών Χριστιανών των περιχώρων».
* * *
Ο π. Δομέτιος πέθανε επάνω στους κόπους των πολλών καθηκόντων του. Κάποια φορά είχε βρέξει πάρα πολύ και ο π. Δομέτιος πήγε με αρκετές αδελφές στο γειτονικό χωριό για να πάρουν και μεταφέρουν τρόφιμα και άλλα πράγματα για τη μονή μας. Αυτοκίνητο δεν ερχόταν στη μονή εξαιτίας των συχνών βροχοπτώσεων και πλημμυρών. Καθ’ οδόν έλεγε στις αδελφές ότι είδε ένα ωραίο όνειρο, αλλά δεν τους το είπε.
Έφτασαν στο χωριό, πήραν τα χαρτόκουτα με τα τρόφιμα. Ο π. Δομέτιος πήρε δύο από τα μεγαλύτερα κουτιά, τα έβαλε στην πλάτη του και ξεκίνησαν για το μοναστήρι. Όταν έφτασαν στην ξύλινη κρεμαστή γέφυρα, ο πατήρ κάθισε λίγο κάτω, δίπλα στο νερό και… δεν σηκώθηκε. Έπασχε από άσθμα. Οι αδελφές τον μετέφεραν στο μοναστήρι με δάκρυα και στεναγμούς.
Στην ταφή του παραβρέθηκε ο Επίσκοπος της Άλμπα Ιούλια Αιμιλιανός, περισσότεροι από εκατό ιερείς και χιλιάδες Χριστιανοί, οι οποίοι έπρεπε να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις αλλάζοντας συνεχώς κατευθύνσεις, διότι λόγω των πολλών βροχών είχαν πλημμυρίσει τα ποτάμια. Ρούχα για τον ενταφιασμό του έδωσαν δύο άλλοι ιερείς του μοναστηριού, διότι αυτός δεν είχε παρά τα ρούχα που φορούσε. Τα είχε δώσει όλα ελεημοσύνη στους φτωχούς των γύρω χωριών.
Η θερμή πίστη, η αγάπη για τον Θεό και τους ανθρώπους μέχρι θυσίας, η βαθιά ταπείνωση και η ελεήμων καρδία: με όλα αυτά ήταν στολισμένη η ψυχή του μακαριστού Γέροντα Δομετίου. Όχι μόνο για την αδελφότητα, αλλά και για τους Χριστιανούς των γύρω σκορπισμένων μέσα στα δάση χωριών, ο π. Δομέτιος ήταν ο ακούραστος διάκονος της αγάπης στην κάθε ανάγκη τους, στην ασθένειά τους, στη συμφορά τους, για την εξομολόγησή τους, χωρίς να ξεκουράζεται ενίοτε τις νύχτες.
Κοπίασε σαν ένας καλός υπηρέτης του Χριστού και τώρα αναπαύεται μαζί με όλους τους Αγίους στην χαρά του Κυρίου του.
Από το βιβλίο: Γέροντος Πετρωνίου Τανάσε, Εικόνες πραότητος του Ορθοδόξου Ρουμανικού Μοναχισμού, Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”, σελ. 20.
