Κάθε φορά, που γιορτάζουμε έναν άγιο, μια αγία –και όπως ξέρετε, κάθε μέρα γιορτάζουμε αγίους– ας γίνεται αφορμή η μνήμη του κάθε αγίου να βλέπουμε σωστότερα τα πράγματα, και, βοηθούμενοι από τους αγίους, να βγαίνουμε από την αναισθησία μας, από το βάλτωμά μας, από την οκνηρία μας. Να βγαίνουμε από το πνεύμα εκείνο που συνήθως έχουμε όλοι μας, ότι είναι δύσκολα τα πράγματα, ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε όπως θέλει ο Θεός. Είναι λάθος αυτό.
Και απόδειξη είναι οι άγιοι της Εκκλησίας, οι οποίοι είναι μάρτυρες ότι όντως μπορεί κανείς να ζήσει όπως θέλει ο Κύριος, και ότι ο καθένας μπορεί να αγιάσει, όπως αγίασαν όλοι αυτοί. Δεν κάνουμε καθόλου καλά, όταν τιμούμε μεν τους αγίους, αλλά δεν λέμε λίγο να τους μιμηθούμε, λίγο να μπούμε κι εμείς στον δρόμο που ήταν εκείνοι και να σηκώσουμε κι εμείς τον Σταυρό του Χριστού, όπως τον σήκωσαν εκείνοι.
Είμαστε καλομαθημένοι στα χρόνια μας οι άνθρωποι και σε όλα θέλουμε την άνεση, την ευκολία, το βόλεμα, την ευχαρίστηση, την ανάπαυση. Δεν είναι έτσι όμως. Σ’ αυτόν τον κόσμο, όσα χρόνια ζήσουμε, πρέπει να δώσουμε τον εαυτό μας στα παθήματα του Χριστού, στον Σταυρό του Χριστού. Πρέπει να δώσουμε τον εαυτό μας στο μαρτύριο. Λίγο πολύ όλοι θα μαρτυρήσουμε.
Όποιος τελικά σωθεί, θα έχει περάσει πρώτα από μαρτύριο. Δεν είναι βέβαια το ίδιο μαρτύριο για όλους, όμως όλοι θα περάσουμε από κάποιο μαρτύριο. Οι όσιοι που έζησαν μετά τους διωγμούς, μετά από την εποχή των μαρτύρων και ασκήτευαν στα όρη και στις ερήμους, έζησαν το μαρτύριο, όπως λέγεται, της συνειδήσεως, όπως επίσης οι άγιοι Πατέρες και όλοι οι άγιοι μέχρι σήμερα. Να ποθούμε, να επιθυμούμε το μαρτύριο και να είμαστε πρόθυμοι να το βαστάσουμε και όχι να γογγύζουμε, να παραπονούμαστε και όλο να θέλουμε να ξεφεύγουμε από δω κι από κει.
Πρόσφατα κάναμε λόγο για μερικούς σύντομους δρόμους σωτηρίας. Μεταξύ των άλλων αναφέραμε και τον πόνο. Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος σ? αυτόν τον κόσμο που δεν πόνεσε, που δεν θα πονέσει, που δεν έχει κάποιον πόνο, είτε σωματικό είτε ψυχικό. Όλοι πονούν.
Μάλιστα, θυμήθηκα κάτι που είχαμε ακούσει κάποτε, όταν, μια παρέα που πήγαμε στο Άγιον Όρος, βρεθήκαμε στα φοβερά ασκητήρια των Καρουλίων. Τα Καρούλια είναι η δυσκολότερη έρημος του Αγίου Όρους. Εκεί μεταξύ των άλλων ασκητεύει και ένας Σέρβος μοναχός, τον οποίο επισκεφθήκαμε. Μας δέχθηκε με πολλή χαρά, όπως συνήθως κάνουν όλοι οι μοναχοί στο Άγιον Όρος, και, καθώς τον παρακαλέσαμε να μας πει κάτι για την ψυχική μας ωφέλεια, αναφέρθηκε λίγο σε ένα δικό του πάθημα.
Κάποιον καιρό, είπε, πονούσε. Πονούσε πάρα πολύ και προσευχόταν. Αφού πόνεσε πολύ –πόνεσε και πάλι πόνεσε– και σαν να μην άκουγε ο Θεός την προσευχή του, τελικά, κάποια στιγμή πήρε λάδι από την καντήλα του Χριστού και έβαλε στο μέρος εκείνο που πονούσε, και σταμάτησε ο πόνος. Αφού έφυγε ο πόνος και ένιωσε άνετα, τότε κατάλαβε πόσο καλό είχε κάνει στην ψυχή του ο πόνος. Είναι αλήθεια ότι την ώρα που έχει κανείς τον πόνο, δεν το καταλαβαίνει αυτό. Όταν όμως περάσει ο πόνος, τότε βλέπει τι καλό κάνει ο πόνος. Αφού λοιπόν πέρασε ο πόνος, ο ασκητής κατάλαβε πόσο καλό του είχε κάνει. Γι? αυτό, όπως μας είπε, άρχισε ύστερα να προσεύχεται στον Χριστό να του δώσει και άλλο πόνο. Και, καθώς τα ελληνικά του είχαν σέρβικη προφορά, έλεγε: «Ντώσε κι άλλο πόνο, ντώσε κι άλλο πόνο». Ας ήταν ο πόνος σουβλερός, οξύς, μεγάλος, αβάσταχτος. Επειδή ακριβώς είχε βγει πολύ καλό για την ψυχή του, ζητούσε και άλλο πόνο. Και μας έλεγε ειδικότερα: «Όσο κι αν προσευχηθείς, δεν σε ωφελεί η προσευχή τόσο, όσο ο πόνος».
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Το μυστήριο του πόνου”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, Γ’ έκδοση 2010, σελ.14
