Όσο και αν θέλη ο σημερινός άνθρωπος να ωραιοποιή και να εξιδανικεύη τα πράγματα, η αλήθεια είναι ότι στη ζωή του κάποτε συνέβη ένα τρομακτικό γεγονός, που την έχει από τότε εκτρέψει από την ομαλή πορεία της και έχει μολύνει την καθαρότητά της.
Ποιο είναι αυτό το γεγονός;
Στη γλώσσα της αγίας Γραφής αυτό λέγεται πτώσι των πρωτοπλάστων στην αμαρτία. Πτώσις σημαίνει, πως ο άνθρωπος προηγουμένως βρισκόταν ψηλά και έπεσε. Και αμαρτία σημαίνει, πως από ‘κει και πέρα δεν κατορθώνει πια να βρη το στόχο, που έχει τεθή γι’ αυτόν από το Δημιουργό του, δεν κατορθώνει να φθάση στον προορισμό του, αλλά δείχνεται αδύναμος, βρίσκεται ατελής, καταντά υπόδουλος, μοιάζει εξαθλιωμένος, συλλαμβάνεται ακάθαρτος.
Την κατάστασι αυτή ζωγράφισε με απαράμιλλο τρόπο ο Χριστός στην πασίγνωστη παραβολή του ασώτου υιού (Λουκ. 15, 11-32). Εκεί ο Θεάνθρωπος παρέστησε το δράμα σε όλη του την τραγικότητα.
Ο Χριστός μας όμως έδωσε όχι μόνο την περιγραφή αλλά και τη λύσι του δράματος. Μπορούμε, δηλαδή, με σιγουριά να πιστεύουμε, ότι η αμαρτία δεν θα κυριαρχήση οριστικά. «Αμαρτία γαρ υμών ου κυριεύσει· ου γάρ έστε υπό νόμον, αλλ’ υπό χάριν» βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος (Ρωμ. 6:14).
Το κακό δεν είναι ανεπανόρθωτο
Τρομερή συμφορά η πτώσι στην αμαρτία. Και θα ήταν πράγματι ανεπανόρθωτη, εάν δεν ερχόταν ο ίδιος ο Θεός στη γη και δεν γινόταν άνθρωπος και δεν προσέφερε την απολυτρωτική θυσία του. Με την παντοδύναμη θεία χάρι, που απορρέει από τη θυσία του, ο Χριστός νίκησε την αμαρτία, άνοιξε τον δρόμο της σωτηρίας και κρατάει από ‘κει και πέρα ανοικτή την πύλη σε όποιον θέλει να ξαναγυρίση κοντά Του. Η σωτηρία έχει τώρα εξασφαλισθή για όλους, και το μόνο που μένει είναι, ο κάθε αμαρτωλός να τη δεχθή και να την κάνη δική του.
Για να γίνη όμως αυτό, ο άνθρωπος πρέπει όχι μόνο να πιστέψη στη θυσία του Χριστού, αλλά και να προβή ο ίδιος στη θυσία του εγώ του δια της μετανοίας. Γιατί θυσία είναι η μετάνοια. Θυσία αρεστή στον Κύριο, απείρως πιο αρεστή από τις παλαιές εκείνες θυσίες των καρπών της γης και των ολοκαυτωμάτων των ζώων. Τούτη η θυσία του εγώ, η ταπείνωσι δηλαδή του εγωιστικού μας φρονήματος, η απάρνησι του εαυτού μας, είναι η αναγκαία και κατάλληλη προϋπόθεσι για συμμετοχή στη σωτηρία που προσφέρει η θυσία του Χριστού μας. «Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει», ψάλλει ο Δαυίδ (Ψαλμ. 50:19).
Τι δύναμι έχει αυτή η θυσία φαίνεται από τα αποτελέσματά της. Άσωτοι και τελώνες, πόρνες και λησταί, αρνηταί και διώκτες, οι περιφανέστερες δηλαδή κορυφές της αμαρτίας, πέφτουν και κατακτώνται. Μεγάλη η μετάνοια!
Ο λόγος του Χριστού στέλνει ακατάπαυστα γενικές προσκλήσεις μετανοίας προς κάθε κατεύθυνσι. Το πέρασμα του Κυρίου δίνει πάντα την ευκαιρία σε κάποια ναυαγισμένη ψυχή ν’ αρπάξη το σωσίβιο σχοινί που εκείνος της ρίχνει. Και ειδική κοπιαστική αποστολή για μια συγκεκριμένη περίπτωσι κάποτε αναλαμβάνει, όπως εκείνη για τη Σαμαρείτιδα.
Πάντοτε ο αληθινά μετανοημένος επιστρέφοντας θα βρη ένα Πατέρα διατεθειμένο να συγχωρήση, πρόθυμο να λησμονήση, έτοιμο να σώση.
Και οι αφορμές δεν θα πάψουν να δίνωνται διαρκώς διά μέσου των αιώνων. Όχι μόνο στην εποχή των αποστόλων και των πατέρων, αλλά και μέχρι σήμερα. Ένα κήρυγμα, ένα μήνυμα, ένα γεγονός, μια συνάντησι, ένας λόγος, μια δοκιμασία, μια θλίψι, μια τιμωρία, μία ευλογία, μια συγκυρία…, όλα μπορούν να καλέσουν τον άνθρωπο σε μετάνοια. Και πολλοί είναι εκείνοι που δείχνουν ευαισθησία και δέχονται αυτές τις αφορμές, τους «τρόπους μετανοίας» που προσφέρει η θεία χάρις. Και τα αποτελέσματα είναι θαυμαστά.
Από το βιβλίο: ΑΔΕΛΦΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ. Αρχιμανδρίτου Λ.Μ.Γ. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη.
