«Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον,
και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; ή τι δώσει άνθρωπος
αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Μαρκ. 8:36-37)
Μεγάλα και συγκλονιστικά είναι, αγαπητοί μου, τα λόγια του σημερινού ευαγγελίου. Όποιος τ’ ακούσει και τα εφαρμόσει, αυτός σώζεται. Είναι συμβουλές κάποιου ο οποίος μας έχει αγαπήσει περισσότερο από τον πατέρα μας, συμβουλές από ένα στόμα που είπε πάντοτε την αλήθεια και ποτέ δεν εξαπάτησε κανένα. Είναι λόγια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, για τον οποίον οι προφήτες είχαν προαναγγείλει, και οι απόστολοι που τον έζησαν το επιβεβαίωσαν, ότι δεν «ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (Ησ. 53:9, Α’ Πέτρ. 2:22)· δεν είπε ποτέ ψέμα, δεν μίλησε ποτέ απατηλά.
Τα λόγια αυτά τα είπε όταν πλησίαζε το τέλος της επιγείου αποστολής του και είναι ιδιαιτέρως βαρυσήμαντα.
Ας τον ακούσουμε λοιπόν.
Λέει το Ευαγγέλιο, αδελφοί μου, ότι ο Χριστός κάλεσε όλο το λαό και τους μαθητές του και τους είπε· «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι»· όποιος θέλει να γίνει ακόλουθός μου, τον καλώ να απαρνηθεί τον εαυτό του, να σηκώσει το σταυρό του και να με ακολουθεί (Μαρκ. 8:34).
Πολλοί έχουν την εντύπωση ότι ο Κύριος κήρυξε μόνο την ειρήνη και το «Αγαπάτε αλλήλους» (Ιω. 13:34· 15:12,17). Ναι, αλλ’ όχι μόνο αυτά. Με το όλο κήρυγμά του ο Κύριος έκανε φανερό ότι άρχισε μία πνευματική μάχη, ότι κήρυξε έναν αόρατο πόλεμο. Πόλεμο εναντίον των τριών ασπόνδων εχθρών μας· του πονηρού διαβόλου, του αμαρτωλού κόσμου και του παλαιού ανθρώπου που φέρουμε μέσα μας.
Τώρα λοιπόν κάνει επιστράτευση και καλεί μαχητές. Θέλει να κάνη επιλογή των στρατιωτών του· αλλά δεν θέλει στρατιώτες αναγκαστικούς, θέλει εθελοντές, γι’ αυτό λέει·«Όποιος θέλει…». Δεν βιάζει κανέναν ο Κύριος. Ο καθένας είναι ελεύθερος ν’ ακολουθήσει ή να αρνηθεί το προσκλητήριό του.
Όσοι όμως θελήσουν ν’ ακολουθήσουν το Χριστό, πρέπει να γνωρίζουν και να αποδέχονται τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουν, να ξέρουν – ας πούμε με σημερινή γλώσσα – τον κανονισμό του στρατεύματός του. Τι ζητάει λοιπόν από μας ο Κύριος για να είμαστε πραγματικά ακόλουθοί του; Τρία πράγματα ακούσαμε στο σημερινό ευαγγέλιο.
- Πρώτον, «απαρνησάσθω εαυτόν», ν’ απαρνηθούμε τον εαυτό μας. Τι σημαίνει το ν’ αρνηθεί κανείς τον εαυτό του; ποιος είναι ο εαυτός μας που πρέπει να τον αποστραφούμε, να τον μισήσουμε και να τον εγκαταλείψουμε; Μήπως είναι το σώμα μας; Όχι· διότι το σώμα είναι δημιούργημα του Θεού, δεν είναι κάτι κακό. Για να καταλάβουμε τι εννοεί εδώ ο Κύριος, πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας, ότι ο άνθρωπος δεν είναι τώρα όπως τον έπλασε στην αρχή ο Θεός· δεν είναι τώρα δίκαιος, ευθύς, ενάρετος. Η αμαρτία τον διέστρεψε και τον εμόλυνε· διαμόρφωσε μέσα του έναν άλλον άνθρωπο, διεφθαρμένο, που ρέπει προς το κακό και την καταστροφή του. Το αισθανόμαστε και οι ίδιοι· υπάρχει μέσα μας και κάποιος κακός σύμβουλος που μας σπρώχνει αλλού. Και τι συμβουλεύει· να δείχνουμε κακία, να θυμώνουμε, να λέμε ψέματα, να συκοφαντούμε, να βλαστημούμε, να αδικούμε, να κλέβουμε, να πιανόμαστε στα χέρια σαν τ’ αγρίμια, ακόμη και να σκοτωνόμαστε.
Αυτόν λοιπόν τον κακό εαυτό μας, τον «παλαιόν άνθρωπον» (Ρωμ. 6:6. Εφ. 4:22. Κολ. 3:9), αυτόν τον παλιάνθρωπο, πρέπει ν’ απαρνηθούμε· να μη τον λυπηθούμε, αλλά να τον διώξουμε αποφασιστικά από το σπίτι της ψυχής μας. Γιατί αν αυτός μείνει, εμείς θα καταστραφούμε.
- Δεύτερον, «αράτω τον σταυρόν αυτού». Τι σημαίνει αυτό το να σηκώσουμε το σταυρό μας; Σταυρός είναι το ξύλο επάνω στο οποίο απέθανε ατιμωτικά ο Κύριος. Όπως λοιπόν ο Χριστός υπέμεινε τον σταυρό του, βάδισε δηλαδή αποφασιστικά προς τον θάνατο, έτσι και ο Χριστιανός έχει το δικό του σταυρό· πρέπει δηλαδή να είναι έτοιμος να υποστεί κάθε θυσία, μέχρι θανάτου, για το Χριστό και το άγιο θέλημά του. Ο στρατιώτης υποφέρει και ταλαιπωρείται για την επίγεια πατρίδα, κι εμείς να είμαστε αποφασισμένοι και το αίμα μας ακόμη να δώσουμε για την ουράνια πατρίδα.
- Και τρίτον, «ακολουθείτω μοι». Να τον ακολουθούμε, να υποτασσόμαστε σ’ αυτόν, να τηρούμε όλες τις εντολές του, να τον μιμούμαστε. Όπου ο Χριστός, εκεί κι εμείς. Όπως τα πουλάκια στο άκουσμα της φωνής της κλώσσας τρέχουν κοντά της, έτσι κι εμείς σε κάθε κλήση του Χριστού να τρέχουμε πατώντας επάνω στα ίχνη του. Είναι «ο αρχηγός της σωτηρίας» (Εβρ. 2:10), ο Σωτήρας μας, ο Θεός μας· να τον ακολουθούμε πιστά και σταθερά, με ακρίβεια και προθυμία, διαρκώς, ισοβίως.
Αλλά γιατί να γίνουν τόσοι κόποι; γιατί να υποφέρουμε όλα αυτά; για ποιόν; Δεν τα ζητάει ο Χριστός αυτά για τον εαυτό του, δεν τα έχει ο ίδιος ανάγκη· τα ζητάει για μας, γιατί εμείς έχουμε την ανάγκη. Σκοπός του είναι, να σωθεί η ψυχή μας.
Και τώρα στο ευαγγέλιο μας λέει, τι μεγάλος θησαυρός είναι η ψυχή μας. Δεν υπάρχει τίποτα ισάξιο μ’ αυτήν, τίποτα δεν αντισταθμίζει την αξία της. Φανταστείτε μια ζυγαριά, η οποία κλίνει προς το ένα μέρος, γιατί εκεί υπάρχουν όλα τα πολύτιμα πράγματα του κόσμου τούτου· μόλις όμως στο άλλο μέρος βάλουμε μία ψυχή, την ψυχή όχι ενός επωνύμου και διασήμου ανθρώπου αλλά την ψυχή ακόμη και του πιο ταπεινού και ασήμου θνητού, αμέσως η ζυγαριά κλίνει προς τα εκεί. Τόση είναι η αξία της ψυχής· μεγαλύτερη από την αξία όλου του κόσμου! Αυτό λέει σήμερα το ευαγγέλιο· «Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Μαρκ. 8:36-37).
Επειδή όμως δεν έχουμε συνείδηση της αξίας που έχει αυτός ο πολύτιμος θησαυρός μας, απερίσκεπτα τον ξεπουλάμε με πολύ φτηνά ανταλλάγματα· για λίγη εφήμερη διασκέδαση, για λίγο βρώμικο χρήμα, για λίγη μάταιη δόξα. Πόσο ανόητοι είμαστε! Αν έχεις μια λίρα, δεν την δίνεις για να πάρεις μια δεκάρα· αν έχεις ένα πολύτιμο ρολόι, δεν το πουλάς για ένα πακέτο τσιγάρα· δεν σε συμφέρει να πουλάς το σιτάρι ή το καλαμπόκι ή το βαμβάκι ή τα εσπεριδοειδή ή το γάλα που παράγεις εάν δεν σου πληρώσουν την αξία τους· διαφορετικά, είναι σαν να τα πετάς στο ρέμα. Προσέχεις, και καλά κάνεις, να μη ζημιωθείς στα υλικά· γιατί όμως δεν προσέχεις, εξ ίσου τουλάχιστον, να μη ζημιωθείς και στα πνευματικά, που έχουν ασυγκρίτως μεγαλύτερη αξία;
Είναι φρικτό, αδελφοί μου· πουλάμε την αθάνατη ψυχή μας σε ένα μεγάλο απατεώνα, τον σατανά. Και γιατί την πουλάμε; για ένα τίποτα! Υπάρχουν λαοί στην Αφρική, στην Αυστραλία, στο νότιο Αμερική, που οι δήθεν πολιτισμένοι τους ονομάζουν υποανάπτυκτους. Ζουν σε ημιάγρια κατάσταση στη φύση, μέσα σε δάση ή κοντά σε ποτάμια. Εκεί βρίσκουν πολύτιμα πράγματα, διαμάντια και μαργαριτάρια, αλλά αυτοί δεν γνωρίζουν την αξία τους, τα θεωρούν χαλίκια. Ορισμένοι όμως Ευρωπαίοι έμποροι, που διακρίνουν ότι αυτά είναι πολύτιμοι λίθοι, τα βάζουν στο μάτι και κατορθώνουν να τα πάρουν από τους αγρίους. Τι κάνουν· τα ανταλλάσσουν με κάτι μικροαντικείμενα, μεταλλικά ή γυάλινα που λάμπουν, πολύχρωμα υφάσματα, διάφορες γυαλιστερές χάντρες, κομπολόγια κλπ. Όταν οι ιθαγενείς βλέπουν τα αντικείμενα αυτά ενθουσιάζονται, τα ανταλλάσσουν χωρίς άλλη σκέψη με τα δικά τους, και έτσι οι Ευρωπαίοι μαζεύουν τα μαργαριτάρια και τα διαμάντια. Κάτι τέτοιο παθαίνουμε κι εμείς· ο σατανάς ξέρει την αξία της ψυχής, μας δελεάζει και μας ξεγελάει με την αμαρτία, που την κάνει να φαντάζει σαν γυαλιστερή χάντρα.
Ας κατανοήσουμε, αδελφοί μου, πόσο μεγάλη αξία έχει η ψυχή. Για μία ψυχή, την αμαρτωλή Σαμαρείτιδα, οδοιπόρησε ο Θεάνθρωπος· και για τις ψυχές όλων μας σταυρώθηκε, για να μας σώσει. Είναι λοιπόν ο μεγαλύτερος θησαυρός που υπάρχει. Γι’ αυτό ας τον φυλάξουμε, ας τον προστατεύσουμε.
Και ας φροντίσουμε για την ψυχή μας. Να την στολίσουμε με το φόρεμα κάθε αρετής· της πίστεως, της ελπίδος, της αγάπης και της ταπεινώσεως. Και τότε ο Κύριος θα μας βραβεύσει, όταν θα έλθει πάλι στον κόσμο την «ημέραν εκείνην την φοβεράν» (μεσονυκτ.), γιατί δείξαμε μέριμνα για την ψυχή μας και δεν την παραδώσαμε στα χέρια του εχθρού μας.
Από το φυλλάδιο ΚΥΡΙΑΚΗ, αριθμός 2223, 15 Σεπτεμβρίου 2019, Φλώρινα
