Σήμερα είναι η Κυριακή του τυφλού και η ευαγγελική περικοπή (Ιω. 9:1-38) αναφέρεται στο γεγονός της θεραπείας του τυφλού, όπως και το περιεχόμενο των τροπαρίων αναφέρεται σ’ αυτό το γεγονός.
Ο Κύριος λέει εδώ στους μαθητές του: «Όταν εν τω κόσμω ω, φως ειμί του κόσμου». Τώρα που είμαι στον κόσμο εδώ, είμαι φως του κόσμου.
Εμείς είμαστε στον ναό αυτή την ώρα, είμαστε μέσα στο μυστήριο αυτό το μεγάλο. Ο Κύριος είναι μαζί μας. Ο Κύριος είναι ιατρός μας, είναι φως και θέλει να μας δώσει αυτό το φως, θέλει να μας θεραπεύσει. Δεν είναι σκοτάδι ο Κύριος. Φως είναι και δίνει φως. Ιατρός είναι και δίνει θεραπεία.
Βλέπουμε εδώ, όπως πάντοτε συνηθίζεται αυτό, οι μαθηταί ρωτούν τον Κύριο ποιος αμάρτησε. «Οι γονείς αμάρτησαν και ο άνθρωπος αυτός γεννήθηκε τυφλός ή ο ίδιος αμάρτησε;» Κι ο Κύριος κατηγορηματικά λέει ούτε αυτός ούτε οι γονείς του, «αλλ’ ίνα φανερωθή τα έργα του Θεού εν αυτώ». Είναι ένα περιστατικό, ένα γεγονός, το επέτρεψε έτσι ο Θεός, ώστε αυτή την ώρα να φανεί το έργο του Θεού, να φανεί όλη η δύναμη του Θεού, ότι ο Κύριος μπορεί να θεραπεύσει έναν εκ γενετής τυφλό, μάλιστα τόσο απλά. Πτύει κάτω στο χώμα, φτιάχνει λίγη λάσπη και αλείφει τα μάτια με την λάσπη. Γιατρεύονται με λάσπη τα μάτια;
Αυτήν την ώρα – πόσο το καταλαβαίνουμε βέβαια, πόσο δεν το καταλαβαίνουμε, άλλο θέμα – αυτή την ώρα εδώ μέσα στον ναό, μέσα στο μυστήριο συναντιόμαστε με τον Κύριο.
Το θέμα δεν είναι τόσο: αμαρτήσαμε, δεν αμαρτήσαμε, ποιος φταίει, ποιος δεν φταίει και είμαστε ο καθένας ό,τι είμαστε· εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ο Κύριος είναι παρών, ο Κύριος είναι Φως, ο Κύριος είναι ιατρός, μπορεί να δώσει στον καθένα ακριβώς αυτό το οποίο λείπει. Να θεραπεύσει δηλαδή την ψυχή μας, να φωτίσει την ψυχή μας, να αισθανθούμε, να νιώσουμε, να ζήσουμε αυτό το οποίο ούτε μπορούμε να το συλλάβουμε, ούτε μπορούμε να το εκφράσουμε, διότι δεν έχουμε πείρα τι σημαίνει να λυτρωθείς από την αμαρτία, τι σημαίνει να θεραπευθείς από την αμαρτία, τι σημαίνει να σε φωτίσει ο Θεός, να φύγουν τα σκοτάδια που έχει ο άνθρωπος και να ‘ρθει το φως του Θεού.
Όμως ο Κύριος μπορεί να το κάνει και θέλει να το κάνει. Βλέπουμε εδώ στον τυφλό αποφασίζει κάτι τέτοιο ο Κύριος και το κάνει. Το μόνο που έχουμε από την πλευρά του τυφλού είναι ότι δέχεται. Δέχεται να επιχρίσει ο Κύριος με τον πηλό τα μάτια του. Του λέει: «Πήγαινε να πλυθείς στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ». Πηγαίνει αδιαμαρτύρητα. Ενώ φαίνεται πολύ απλό το πράγμα – και είναι από μια πλευρά – φαίνεται επίσης ένα εύκολο πράγμα, ναι· αλλά να μην πιάσει τον άνθρωπο το πείσμα, να μην τον πιάσει η αντίδραση, ούτε αυτό δεν κάνει. Δεν δέχεται μια κάποια επέμβαση του Κυρίου, όπως εδώ που επιχρίει τα μάτια με λάσπη. Δεν δέχεται να πάει ως κάπου. «Πήγαινε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και να θεραπευθείς», και πάει ο τυφλός εδώ.
Εκείνο το οποίο χαλάει την όλη υπόθεση είναι το πείσμα του ανθρώπου, η αντίδραση του ανθρώπου. Και φυσικά δεν αντιδρά τυχαία κανείς και δεν πεισματώνει τυχαία. Διαισθάνεται κανείς ότι, αν δεχθεί να τον θεραπεύσει ο Κύριος, πρέπει να γίνει πια του Κυρίου, ν’ ανήκει στον Κύριο και δεν το θέλει κανείς αυτό, προτιμάει την αυτονομία του και έτσι μένει δυστυχώς ο άνθρωπος αθεράπευτος.
Αυτό είναι το μεγάλο θέμα. Ο Κύριος δεν θα εξετάσει πόσο είμαστε αμαρτωλοί, πόσο δεν είμαστε, αν έγινε τούτο, αν έγινε εκείνο. Ιδού είμαστε ενώπιόν του, είναι ενώπιόν μας, μας συναντά μέσα στον ναό, μας συναντά μέσα στο μυστήριο, θέλει να μας θεραπεύσει και μπορεί να μας θεραπεύσει. Τι γίνεται όμως από την πλευρά του ανθρώπου; Δέχεται ή αντιδρά;
Εγώ απ’ ό,τι γνωρίζω, ομολογώ, μαρτυρώ αν θέλετε, επανειλημμένως είδα ότι όπου δεν υπάρχει αντίδραση και έτσι απλά-απλά και ταπεινά-ταπεινά δέχεται κανείς, χωρίς ιδιοτροπίες και ιδιορρυθμίες, παραδίδεται στον Θεό, δέχεται την επέμβαση του Θεού, ναι, ο Θεός επεμβαίνει και κάνει θαύμα στην ψυχή αυτή.
Αυτό όχι απλώς το υποθέτουμε ότι έτσι γίνεται, εγώ προσωπικώς το είδα πολλές φορές να γίνεται έτσι ή αν θέλετε, όσες φορές δεν υπήρχε αντίδραση, έγινε έτσι. Γι’ αυτό και παίρνοντας αφορμή από το περιστατικό αυτό του τυφλού, ο Κύριος το όλο θέμα αυτό το συνδέει με τα λόγια εκείνα που λέει και είναι στο τέλος της περικοπής αυτής (Ιω. 9:39).
Λέει λοιπόν ο Κύριος: «εις κρίμα εγώ εις τον κόσμον τούτον ήλθον, ίνα οι μη βλέποντες βλέπωσι και οι βλέποντες τυφλοί γένωνται». Τόσο απλά, τόσο απλά είναι τα πράγματα. Αυτό που έλεγα προηγουμένως, ένα τέτοιο πράγμα είναι. Όταν δηλαδή κανείς ταπεινώνεται και παίρνει μέσα του μια τέτοια στάση ενώπιον του Θεού: “Τίποτε δεν ξέρω, Θεέ μου, τίποτε δεν ξέρω”. Και δεν είναι τόσο θέμα λόγων, να το πει κανείς με λόγια· είναι να το νιώσει μέσα του αυτό. Είναι ένα έργο που το ετοιμάζει πάλι ο Θεός. Δεν είναι κάτι που μπορεί να το φτιάξει κανείς μόνος του, να νιώσει δηλαδή έτσι απλά-απλά ότι “Θεέ μου, εγώ τίποτε δεν είμαι, αν δεν με ελεήσεις εσύ”. Όπως βρήκε αυτόν τον τυφλό ο Κύριος, που ως Κύριος γνωρίζει την καρδιά του, τον πλησιάζει και χωρίς να ζητάει τίποτε, τον θεραπεύει. Έτσι ο Κύριος ξέρει ποιες ψυχές είναι απλές, ποιες ψυχές δέχονται να τις βοηθήσει να ταπεινωθούν, δέχονται να τις βοηθήσει να μετανοήσουν, δέχονται να τις βοηθήσει να νιώσουν ότι “τι είμαι εγώ, Κύριέ μου; Τι είμαι; Αν με ελεήσεις, θα είμαι ό,τι θα με κάνεις εσύ. Αν δεν θα με ελεήσεις…”
Γνωρίζει ο Κύριος ποιες ψυχές δέχονται και, αν επιτρέπεται να πούμε, κάνει αυτή την προεργασία και ακολουθεί το θαύμα. Όντως δηλαδή, όντως χαριτώνεται ο άνθρωπος ο οποίος δεν προβάλλει αντίσταση, ο οποίος δεν έχει έπαρση, δεν έχει εγωισμό, ο οποίος ταπεινώνεται ενώπιον του Θεού, τα παίρνει απλά τα πράγματα, όντως χαριτώνεται. Έχει Χάριν Θεού, έχει φως Θεού. Όντως ο άνθρωπος γιατρεύεται, γίνεται – μόνον αυτός που το ζει ξέρει – γίνεται θαύμα μέσα στην ψυχή του.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, Όπως φώτισε ο Θεός…, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1998, σελ. 402 (αποσπάσματα).
