Τον Οκτώβριο του 1948 το Υπουργείο Κρατικής Ασφάλειας και η Γενική Εισαγγελία του Σοβιετικού Κράτους έδωσαν οδηγίες στις κατά τόπους αρχές για τη σύλληψη των κληρικών που είχαν αναπτύξει έντονη ποιμαντική δραστηριότητα. Από τότε άρχισαν να παρακολουθούν στενά και τον νέο ομολογητή του Χριστού Ραφαήλ (Σεϊτσένκο). Συχνά τον καλούσαν στο τοπικό τμήμα της Κρατικής Ασφάλειας για σύντομες ανακρίσεις.
Ο συνεφημέριος του π. Ραφαήλ, ο π. Σέργιος Σουμίλιν, ήταν, δυστυχώς, πράκτορας των αρχών. Αυτός πληροφορούσε με κάθε λεπτομέρεια την Ασφάλεια για όλες τις κινήσεις του γέροντα. Όταν ο π. Ραφαήλ το έμαθε, βρέθηκε σε μεγάλο πειρασμό. Προσπάθησε να διατηρήσει την εσωτερική του ειρήνη, φέρνοντας συνεχώς στον νου του τις ευαγγελικές εντολές και τη στάση του Χριστού απέναντι στους διώκτες Του και τον προδότη Ιούδα. Πίστεψε ολόψυχα πως όλες οι δοκιμασίες της ζωής παραχωρούνται από τη θεία πρόνοια για την άφεση των αμαρτιών μας. Δεν ήταν οι άθεοι εξουσιαστές ούτε οι προδότες της Εκκλησίας που τον ταλαιπωρούσαν, αλλά ήταν ο Χριστός που τον οδηγούσε από το χέρι στη βασιλεία των ουρανών, καλώντας τον να δείξει έμπρακτα αγάπη προς τους εχθρούς του. Με τέτοιες σκέψεις ο ταπεινός γέροντας νίκησε τον πειρασμό και συνέχισε να συνεργάζεται ειρηνικά με τον συλλειτουργό του π. Σέργιο.
Στις 9 Ιουλίου του 1949 ο π. Ραφαήλ κλήθηκε στην Καλούγκα από τον τοπικό πληρεξούσιο της σοβιετικής κυβερνήσεως επί των εκκλησιαστικών θεμάτων…
Ύστερ’ από μια μακρά περίοδο εξαντλητικών ανακρίσεων, στις 12 Νοεμβρίου του 1949 καταδικάστηκε σε δεκαετή εγκλεισμό σε Σωφρονιστικό Στρατόπεδο Εργασίας για «αντισοβιετική δραστηριότητα».
Στις 30 Δεκεμβρίου, πριν αναχωρήσει για τη Βιάτκα, όπου θα εξέτινε την ποινή του, έγραψε στα πνευματικά του παιδιά:
Αγαπητοί μου,
Δόξα τω Θεώ για όλα! Βάζω βαθιά μετάνοια μπροστά στον καθένα σας και τον ασπάζομαι… Αδελφικά και εγκάρδια σας χαιρετώ όλους. Συνάμα συγχωρώ ολόψυχα ενώπιον του Κυρίου όλους όσοι με μίσησαν και με αδίκησαν. Γράφω από τη Μόσχα. Όταν φτάσω στον προορισμό μου, θα σας γνωστοποιήσω τη διεύθυνσή μου. Με τη χάρη του Θεού, που με δυναμώνει, είμαι σχετικά καλά. Προπάντων είμαι ήρεμος με τη βοήθεια του Κυρίου, στο θέλημα του οποίου υποτάσσομαι ως τον θάνατο… Σας ευχαριστώ για την αγάπη και το ενδιαφέρον σας… Ζητώ να με συγχωρήσετε και να προσεύχεστε για μένα. Σας στέλνω τις χριστουγεννιάτικες ευχές μου. Δόξα τω Θεώ για όλα! Χωρίς αυτή τη θλίψη, η ζωή μου δεν ήταν ολοκληρωμένη.
Ο αμαρτωλός Ραφαήλ
Οι ενορίτες ήταν βέβαιοι ότι για τη δίωξη του π. Ραφαήλ ευθύνονταν ο π. Σέργιος Σουμίλιν και η πρώην εκκλησιαστική σύμβουλος Ναταλία Αλεξάντροβνα. Ο γέροντας, ωστόσο, τους συμβούλευε να μην αναζητούν ενόχους και εχθρούς, έστω κι αν υπάρχουν τέτοιοι, να μη μνησικακούν εναντίον των διωκτών του και να προσεύχονται γι’ αυτούς, όπως έκανε ο ίδιος…
Σ’ ένα άλλο γράμμα του σημείωνε:
…Ο Κύριος ας φυλάει κι εσάς, τους αδύναμους και ορφανούς, που τόσο θλίβεστε… Οι θλίψεις και οι διωγμοί είναι πια ο δρόμος μου. Αλλά αυτά είναι και η σοφία μου, η χαρά μου, η σωτηρία μου. Γι’ αυτά καυχιέμαι. Γι’ αυτά ευγνωμονώ τον Θεό περισσότερο απ’ όσο για όλα τα ευχάριστα της ζωής μου. Αυτά με καθαρίζουν από τις αμαρτίες μου. Αυτά είναι τα σκαλιά που θα με οδηγήσουν στον ουρανό. Χάρη σ’ αυτά, πιστεύω, δεν θα στερηθώ το άπειρο έλεος του Κυρίου μου, που Του ανήκει η δόξα για όλα!
Απαντώντας στη Ναταλία Αλεξάντροβνα, η οποία, έχοντας μετανοήσει πικρά για την προδοσία της, του ζήτησε συγχώρηση, έγραφε:
Παιδί μου Ναταλία…,
Σ’ όλα τα γεγονότα δεν βλέπω παρά το θέλημα και την πρόνοια του Κυρίου, που με οδηγεί στη σωτηρία από τον δρόμο των παθημάτων, τον δρόμο του Γολγοθά, όχι με μίτρα στο κεφάλι και με χρυσό σταυρό στο στήθος, αλλά με το αγκαθωτό στεφάνι της υπομονής στο κεφάλι και με τον σταυρό των θλίψεων στους ώμους…
Ειλικρινά και ολόψυχα συγχώρησα, ήδη από την ημέρα της συλλήψεώς μου, και εσένα και τον π. Σέργιο και όλους όσοι γίνατε όργανα της εκπληρώσεως του θείου θελήματος. Σας συγχωρώ και τώρα, θεωρώντας σας όχι εχθρούς αλλά ευεργέτες μου, και προσεύχομαι για τη σωτηρία σας…
Επιστρέφοντας από το στρατόπεδο, μετά την έκτιση της ποινής του, ο π. Ραφαήλ ήταν σωματικά πολύ αδύναμος και άρρωστος, ψυχικά όμως αγιασμένος. Όλα όσα είχε υποφέρει με υπομονή, παραδομένος ολοκληρωτικά στον Θεό και υποταγμένος αγόγγυστα στο θέλημά Του, τον είχαν κάνει πνευματοφόρο. Το αισθανόταν κάθε άνθρωπος που τον πλησίαζε…
Από το βιβλίο: Πνευματική Ανθολογία από τους βίους και τους λόγους των Αγίων της Ρωσίας. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2018, σελ. 148.
