Η εκδημία στις 28.8.2010 του πολυσέβαστου πρώην μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου ήταν ένα γεγοανός που συγκίνησε πολλούς. Ο επίσκοπος Αυγουστίνος ήταν μια σπάνια εκκλησιαστική προσωπικότητα με πλούσια δραστηριότητα, αγώνες και θυσίες. Χρωμάτισε όλο τον εικοστό αιώνα με την ιεροκηρυκτική του δράση και το φιλανθρωπικό έργο του.
Γεννήθηκε το 1907 στις Λεύκες της Πάρου. Στις θεολογικές του σπουδές αρίστευσε. Νέος φόρεσε το τίμιο ράσο του κληρικού. Διήλθε πολλές μητροπόλεις. Δεν φοβήθηκε να χτυπήσει με τα φλογερά του κηρύγματα τις αιρέσεις, τη μασωνία, την αθεΐα, την πλουτοκρατία, την ασωτεία, τη βλασφημία, την αμαρτία. Κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, που τον υπεραγαπούσε και τον ενέπνεε, μισούσε την αμαρτία και όχι τον αμαρτωλό. Εμπνευστή του είχε επίσης τον απόστολο Παύλο, τον μεγαλύτερο ιεραπόστολο όλων των αιώνων, καθώς και τον εθναπόστολο Κοσμά τον Αιτωλό, για τον οποίο έγραψε ωραία βιογραφία.
Ο Αυγουστίνος δεν ήταν ατσαλάκωτος παπάς, με χρυσά γυαλιά, ξενόκουμπα και λουστρίνια. Όργωσε πόλεις και χωριά, σε δύσκολα χρόνια, κηρύττοντας παντού Χριστό. Τρεις φορές καταδικάσθηκε σε θάνατο. Τον κυνήγησαν οι κατακτητές, οι κομμουνιστές, η εκκλησιαστική του αρχή, ακόμη και αγνώμονες μαθητές του. Έσωσε κόσμο από τουφεκισμό στην κατοχή και πολλά παιδιά από την πείνα, στην Κοζάνη και αλλού. Δεν φοβήθηκε, δεν δείλιασε, δεν κάμφθηκε ποτέ. Παντού και πάντοτε ήταν ειλικρινής, δίκαιος, πιστός, τίμιος, ανιδιοτελής και ανυπόκριτος. Δεν του άρεσαν οι διπλωματίες, τα μισόλογα, οι υπεκφυγές, οι δοσοληψίες, οι παραποιήσεις, οι διπροσωπίες και υποχωρήσεις σε θέματα πίστεως.
Τον είπαν παράξενο, ιδιόρρυθμο, υπερβολικό, φανατικό, ακραίο, οπισθοδρομικό, ακόμη και τρελό: Μόνον οι νεκροί δεν κάνουν λάθη. Όταν χρειαζόταν παραδεχόταν τα λάθη του. Δεν δυσκολευόταν να τα παραδεχθεί. Όμως, επιτρέψτε μου να πω, πως σαφώς είναι προτιμότερα τα «λάθη» του Αυγουστίνου από τη ραστώνη, φοβία, σιωπή, φυγή και υποκριτική στάση άλλων. Ο Αυγουστίνος ήταν αυτός που ήταν, ακέραιος, ευθύς, ντόμπρος, ηθικός, ανεξίκακος, τολμηρός, αυστηρός , ομολογητής και σπουδαίος.
Μελετούσε πολύ, προσευχόταν, πονούσε για την Εκκλησία και την πατρίδα μας πραγματικά. Ζούσε για τον Χριστό και την Ελλάδα. Ζούσε για τους άλλους. Ήταν αυστηρός πρώτα για τον εαυτό του. Ασκητικός, ισχνός, λιτοδίαιτος, αφιλοχρήματος πλήρως, άγρυπνος, ακτήμων και ακούραστος.
Έγινε επίσκοπος όχι για να τιμηθεί, δοξασθεί και ησυχάσει, αλλά για να εργασθεί πιο πολύ, κτίζοντας εκκλησίες, υψώνοντας σταυρούς, ιδρύοντας οικοτροφεία, φιλανθρωπικά ιδρύματα, βαπτίζοντας τσιγγάνους και δίνοντάς τους σπίτια. Ήταν ο ανύστακτος πατέρας όλου του νομού Φλώρινας. Χιλιάδες κόσμος πέρασε να προσκυνήσει το σκήνωμά του. Ήταν σαν να κηδευόταν ένας άγιος. Η μορφή του είχε μια υπέροχη ειρήνη δίκαιου, αληθινού και σώφρονος ανθρώπου. Όλοι είχαν κάτι να διηγηθούν με συγκίνηση από το έργο του. Η ευκαμψία του λειψάνου του θαυμαστή.
Ο Αυγουστίνος δεν ήταν φονταμενταλιστής, εθνικιστής, λαοπλάνος, ταραχοποιός και τυχαίος. Δεν είναι εύκολες οι μιμήσεις. Ο μιμητισμός είναι συνήθως νοσηρός. Ήταν ένας ευαγγελικός και αγιοπατερικός άνθρωπος. Ήταν λαμπρός κήρυκας και Έλληνας. Πονούσε για μια ζωντανή και ελεύθερη Εκκλησία και για μία Ελλάδα των ηρώων και των αγίων, των ηθικών αρχών και των ωραίων παραδόσεων. Ο Αυγουστίνος συχνά παρεξηγήθηκε και ενίοτε παραποιήθηκε. Δεν κατανοήθηκε καλά. Τον υποπτεύθηκαν, τον ζηλοφθόνησαν, τον διέβαλαν, τον γελοιοποίησαν, γιατί έλεγχε άλλοτε την αδράνειά τους και άλλοτε τις ανομίες τους.
Βιβλία του, άρθρα του, ομιλίες του συνεχίζουν να μεταφέρουν τον δυνατό σφυγμό της καθαρής καρδιάς του για Χριστό και Ελλάδα. Ας είναι η μνήμη του αιώνια και η ευχή του ας μας συνοδεύει.
Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» 31, σελ. 16.
