…..Ας μεγαλύνωμε τόν Θεόν, ας νοιώθωμε ότι εάν αυτός ήταν πρωτόθρονος, ήταν πρωτότοκος γιά νά είμαστε σήμερα εμείς επίσης τέκνα τού Θεού. Δεν ήταν πρωτότοκος, ήταν μονογενής και όμως η Αγία Γραφή ετήρησε αυτήν τήν Εβραϊστικήν έκφρασιν τού πρωτοτόκου, γιά να δώση σε εμάς πού έχομεν ελληνικήν σκέψιν, νά νοιώσωμεν ότι γεννωμένου εκείνου εκ τής αυτής γαστρός τής Θεοτόκου, εκ τών σπλάχνων τής αγίας μας Εκκλησίας, θά έπρεπε νά επακολουθήσουν οι άλλοι πόθοι, να επακολουθήσουν οι γεννήσεις ημών.
Μέσα στή λέξι πρωτότοκος κρύβεται η έννοια ότι δέν υπάρχει κανένας άλλος ίσος αυτού, αλλά όμως θά καθίστα ίσους εαυτού καί θά κατεδέχετο νά εγίνετο αυτός οικεία βουλήσει ίσος μέ τά πλέον αδύνατα πλάσματα πού έβγαιναν από αυτήν τήν πνευματικήν γαστέρα καί έμεινε πρωτότοκος γιά νά είμαστε σύντοκοι εμείς όλοι μας. Η σάρκα μας, λοιπόν, είναι Εκείνος. Εκ τής αυτής κοιλίας εβγήκαμε. Είς Αυτόν πού είναι πρώτος, είς Αυτόν πού είναι κεφαλή μας, είς Αυτόν πού πρώτος έδωσε τά πάντα πρίν εμείς ανοίξωμε τά μάτια μας, άς κοιτάξωμε, διότι είναι ο πρωτότοκος αδελφός μας. Είναι ο Θεός μας, είναι ο παντοδύναμος, είναι ο διέπων τά σύμπαντα, είναι όμως καί ο τρυφερώς απτόμενος τών καρδιών μας. Είναι Αυτός ο οποίος έζησε γιά μάς, γιά νά ζούμε καί εμείς γι’ Αυτόν…….
Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου (†)
