Ο π. Αιμιλιανός είχε πάει και στην κατεχόμενη Κύπρο (στα βόρεια του νησιού) δύο φορές και συναντήθηκε και με τον συνάδελφό του και συμφοιτητή του από το έτος 1960 στην Ιερατική Σχολή, τον π. Ζαχαρία, στο Μοναστήρι του, στον Απόστολο Ανδρέα, στην Καρπασία, και του διηγήθηκε τις κακουχίες που πέρασε, όταν τους έπιασαν αιχμαλώτους οι Τούρκοι και τους έβαλαν στις φυλακές στα Άδανα και τα διηγόταν συγκλονισμένος.
Διηγήθηκε: «Ζήσαμε δύο πολέμους, θυμάμαι το ’40, άκουγα σ’ ένα μικρό ραδιόφωνο με μπαταρίες: “Εδώ Λονδίνο, έκτακτο πολεμικό ανακοινωθέν. Οι Γερμανοί προχωρούν μέχρι την Αθήνα. Σε λίγο κινδυνεύει να υποδουλωθή η Ελλάς” και το έλεγε η Αγγλία, το BBC. Πέρασαν 72 χρόνια και το θυμάμαι. Και το ’74, όπως πήγαινα να λειτουργήσω τον προφήτη Ηλία η ώρα 5:00 το πρωί, ακούω ένα ραδιόφωνο, όπως περνούσα κάτω από τον δρόμο και έλεγε: “Οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κερύνεια”. Πήγαμε στην Εκκλησία και μάθαμε για την εισβολή. Ήρθαν 80 γυναίκες γονατιστές, γιατί πήγαν 80 παιδιά στο μέτωπο».
Αναφέρει η Μαρία, η ανεψιά του, την οποία βάφτισε ως ανάδοχος πριν χειροτονηθή: «Θυμάμαι τα παρηγορητικά του λόγια, όταν χάσαμε τον πατέρα μου, και τον πήρα τηλέφωνο να του το ανακοινώσω. Επίσης λίγο μετά, όταν χάσαμε τον Κωνσταντίνο μας, τον γυιό του αδελφού μου. Στην κηδεία του έκανε τέτοια ομιλία ο νονός μου, ο παππούλης, μας μίλησε για την άλλη ζωή με τέτοια σιγουριά, για τους Αγγέλους και τα μικρά παιδάκια, που πεθαίνουν (φαινομενικά για μας εδώ), έτσι, που αντί να κλαίμε, νοιώσαμε ότι πήγαμε στο αεροδρόμιο να τον αποχαιρετίσωμε και ότι θα τον ξαναδούμε σίγουρα και σύντομα τον μικρό μας ανεψιό».
Θυμάται πνευματική του κόρη: «Ένα μεσημέρι ξεκινήσαμε για να πάμε να τον δούμε. Δεν είχε φάει, μας περίμενε να φάμε μαζί. Καθ’ οδόν μ’ ενοχλούσε ο λογισμός “μήπως γίνω κουραστική, που πηγαίνω συχνά, και δυσανασχετήσει και η πρεσβυτέρα” και χωρίς να πω τίποτα, μου λέει: “Είπα στην παπαδιά ότι σκέφτεσαι να μη γίνης ενοχλητική και μας κουράζεις, που έρχεσαι συχνά”, και μου είπε “να μην σκέφτεσαι τέτοιο πράγμα, δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση”. Γνώρισε τον λογισμό μου, όπως πάντα, το ανέφερε στην πρεσβυτέρα πριν ακόμα φθάσω, και μου έδωσε την απάντηση χωρίς καν να ομιλήσω αναπαύοντας έτσι την συνείδησή μου».
Κάποια διηγήθηκε ότι ο πάτερ Αιμιλιανός είχε σώσει την κόρη της, όταν αυτή ήταν 17 ετών από τα ναρκωτικά. Και, μάλιστα, τα φάρμακα για την αποτοξίνωση τούς είπε και τα χάρισαν σε άλλον, που έκανε και εκείνος αποτοξίνωση.
Από το βιβλίο: Ο πατήρ Αιμιλιανός Δημοσθένους. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», 2024, σελ. 51.
