Όταν ο μέγας πατέρας Σάββας ήταν νέος και ζούσε στις Φλαβιανές (μονή στην Καππαδοκία), τα χέρια του δεν ησύχαζαν ποτέ: όταν δεν τα είχε υψωμένα προς τον Θεό προσευχόμενος, έκανε συνεχώς κάποια εργασία, έτσι ώστε να μη χαλαρώσει ούτε στιγμή […]
Μια βραδιά που ο όσιος Σέργιος προσευχόταν μέσα στη γαλήνη για τους υποτακτικούς του, άκουσε μια φωνή που τον καλούσε: – Σέργιε… Παραξενεύθηκε, άνοιξε το παράθυρο, για να δει ποιος τον φωνάζει. Μια υπερκόσμια λάμψη τότε καταύγασε τον νυκτερινό ουρανό και ακούσθηκαν τα λόγια: – Σέργιε. Ο Κύριος άκουσε την προσευχή που κάνεις για τα πνευματικά σου τέκνα. Κοίταξε το πλήθος των μοναχών που θα έλθουν στο μοναστήρι σου… Ρίχνοντας μια ματιά ο όσιος είδε αναρίθμητα εξαίσια πουλιά να πετούν γύρω του και να ψάλλουν μια υπέροχη μελωδία. Ακούσθηκε πάλι η φωνή: – Έτσι θα αυξηθούν οι μαθητές σου και μετά από σένα... Διαβάστε τη συνέχεια