Απόψε, που είναι η απόδοση της εορτής του Γενεσίου της Θεοτόκου, μας δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε αγρυπνία και να πούμε τα δέοντα. Θα ξεκινήσουμε την ομιλία αναφερόμενοι σε μια αγρυπνία που είχαμε κάνει στους Αγίους Τόπους, και πιο συγκεκριμένα στον ναό των αγίων θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, ο οποίος βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ απέναντι από το τέμενος Ομάρ (απέναντι από τη θέση που ήταν ο ναός του Σολομώντος). Ήταν μια από τις καλύτερες αγρυπνίες που κάναμε όλες τις φορές που πήγαμε στους Αγίους Τόπους, και νομίζω ότι τότε, με όσα ζήσαμε μέσα στη θεία Λειτουργία και με όσα είπαμε, όλοι ωφεληθήκαμε πολύ.

Όσοι τυχόν ήταν τότε μαζί μας, θα ενθυμούνται ότι κυρίως τονίσαμε πως με τη σύλληψη της αγίας Άννης και τη γέννηση της Θεοτόκου αρχίζει να εκδηλώνεται η αγάπη του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. Τονίσαμε δηλαδή το σημείο της αρχής. Το λέει αυτό και το τονίζει το πρώτο ιδιόμελο της λιτής: «Η απαρχή της ημών σωτηρίας, λαοί, σήμερον γέγονε». Αλλά και σε άλλα τροπάρια γίνεται λόγος ακριβώς γι’ αυτή την απαρχή. Και μας δίνεται η ευκαιρία απόψε να τονίσουμε ιδιαίτερα και κατά έναν άλλο τρόπο το θέμα αυτό.

Θα παρακαλέσω πολύ να προσέξουμε αυτό το σημείο, ότι με τη γέννηση της Θεοτόκου γίνεται απαρχή της σωτηρίας. Είναι η αρχή της σωτηρίας. Ο Θεός έκανε την αρχή, συνέχισε το έργο του, το έφθασε στο τέλος, και ιδού όλο αυτό το έργο της σωτηρίας είναι στη διάθεσή μας. Αλλά πρέπει ο κάθε άνθρωπος να βάλει αρχή, να κάνει αρχή στην πνευματική ζωή. Διότι, όπως γνωρίζουμε, σε όλα τα θέματα είναι πολύ σημαντικό να κάνει κανείς αρχή, να βάλει αρχή. Και όπως λέγεται, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.

Παρακαλώ την αγάπη σας να το προσέξουμε αυτό: Να βάλουμε και να βάζουμε συνεχώς αρχή, παίρνοντας αφορμή ακριβώς από αυτό που κάνει ο Θεός, ότι δηλαδή βάζει αρχή ο Θεός, ξεκινάει με το να εκλέξει, αν θέλετε, την αγία Άννα και τον άγιο Ιωακείμ να γίνουν θεοπάτορες, να γεννήσουν την Παναγία, από την οποία θα γεννηθεί ο ίδιος ο Κύριος. Και δι’ όλης αυτής της πράξεως, δι’ όλου αυτού του έργου, δι’ όλης αυτής της εκλογής –αυτή είναι η αρχή της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους– ο Θεός όχι απλώς εκδηλώνει την πρόθεσή του για τη σωτηρία του ανθρώπου, αλλά εκδηλώνει πλέον την αγάπη του.

Και όπως έχουμε πει και άλλη φορά, αυτό το οποίο γενικότερα-γενικότερα κάνει ο Θεός για όλο τον κόσμο, αυτό ακριβώς πρέπει να γίνει στην καθεμιά ψυχή. Ο Χριστός έγινε άνθρωπος, σταυρώθηκε, αναστήθηκε, ο Χριστός έκανε το όλο έργο –τετέλεσται, είπε επάνω στον σταυρό (Ιω. 19:30), και εννοούσε ότι τελείωσε το έργο– και εισερχόμενος στον ουρανό κατά την ημέρα της αναλήψεως είχε τελειώσει πλήρως το έργο του. Αλλά αυτό το έργο όμως που το τελείωσε ο Χριστός, δεν σημαίνει ότι έγινε στην καθεμιά ψυχή.

Για να γίνει στην καθεμιά ψυχή, πρέπει ο καθένας να πιστέψει στον Χριστό. Και καθώς εμείς είμαστε βαπτισμένοι και έχουμε τις απαρχές μέσα μας, χρειάζεται να ακολουθήσει ο χριστιανός τον Χριστό, να υπακούει στον Χριστό, να αγωνίζεται να κάνει το θέλημα του Χριστού, και έτσι όντως μέσα στον άνθρωπο θα γεννηθεί ο Χριστός, όντως ο άνθρωπος θα συσταυρωθεί με τον Χριστό, θα συναναστηθεί και θα αναληφθεί μαζί του στον ουρανό.

Στο όλο έργο της σωτηρίας λοιπόν έβαλε αρχή ο Θεός με το γεγονός αυτό, που ο Ιωακείμ και η Άννα γεννούν την Παρθένο, από την οποία θα γεννηθεί ο Χριστός. Και από αυτό να πάρουμε αφορμή ακριβώς να εξετάσουμε εάν εμείς βάλαμε αρχή. Ο Θεός το θέλει αυτό από μας, και από τη δική του πλευρά το έκανε αυτό το έργο μέσα μας δια των μυστηρίων του βαπτίσματος και του χρίσματος, αλλά το θέμα είναι κατά πόσο εμείς ανταποκριθήκαμε ή κατά πόσο είμαστε, έστω τώρα, πρόθυμοι να συνειδητοποιήσουμε την αμέλειά μας, την αδράνειά μας και να ανταποκριθούμε. Να υπακούσουμε δηλαδή στον Κύριο με μετάνοια, με ταπείνωση, με πίστη, με χαρά και με ζήλο, για να γίνει όντως αυτό: να τελειώσει το όλο έργο της σωτηρίας μέσα μας, σύμφωνα με το «ο εναρξάμενος εν υμίν … και επιτελέσει» (Φιλιπ. 1:6).

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Σεπτέμβριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2017, σελ. 129, 134.

Απόδοση της εορτής του Γενεσίου της Θεοτόκου