Στις μνήμες των αγίων μαρτύρων, ο γέροντας Ζωσιμάς συχνά έλεγε:
– Ω μάρτυρες του Χριστού! Πού είναι τα βάσανά σας; Πού το μαρτύριό σας; Πέρασαν σαν όνειρο! Και τώρα ευφραίνεσθε αιώνια με τον Κύριο… Εμείς, αδελφές, τι θα επιδείξουμε την ημέρα της φοβερής Κρίσεως, αν δεν θέλουμε να υπομείνουμε καρτερικά, για χάρη του Κυρίου μας, λίγο κόπο ή μικρή θλίψη ή ελαφριά αρρώστια; Θέλουμε, ωστόσο, να βρεθούμε στην ουράνια χώρα των αγίων, κείνων που έχυσαν το αίμα τους για το Χριστό. Εμείς, που και την παραμικρή εκκοπή του θελήματος και των αδυναμιών μας δεν αντέχουμε, θέλουμε να είμαστε μαζί μ’ εκείνους, που υπέμειναν την εκκοπή των μελών τους και άλλα φρικτά βασανιστήρια. Πάντως, ή με τους αγίους θα είμαστε ή με τους δαίμονες – τρίτος τόπος δεν υπάρχει! Ας αγωνιστούμε, λοιπόν, για τη σωτηρία μας. Μια ζωή έχουμε! Και μια ψυχή!
Κάποτε ο γέροντας, μαζί με δυο-τρεις αδελφές, επισκέφθηκε το σπίτι ενός αξιωματούχου, ζητώντας κάποια εξυπηρέτηση για τη μονή. Επιστρέφοντας, οι αδελφές τον ρώτησαν:
– Γιατί, μπάτουσκα, σιωπούσατε τόσο; Σαν ν’ αποφεύγατε, μάλιστα, τον τάδε και τον τάδε (ανέφεραν τα ονόματα κάποιων γνωστών προσωπικοτήτων), που ήταν εκεί, και επιθυμούσαν τόσο να σας γνωρίσουν και να σας ακούσουν!
Ο γέροντας απάντησε με τα λόγια του ψαλμωδού:
– Ουκ επορεύθην εν μεγάλοις, ουδέ εν θαυμασίοις υπέρ εμέ». «Κτηνώδης εγενήθην παρά σοι· καγώ διαπαντός μετά σου».
Κάποτε έτυχε να βρεθεί στο τραπέζι ενός φιλομόναχου χριστιανού, μαζί με μερικούς άλλους μοναχούς. Αυτοί, σ’ όλη τη διάρκεια του γεύματος, συζητούσαν για πνευματικά θέματα. Εκείνος όμως δεν είπε ούτε μια λέξη. Καθόταν σεμνά και ταπεινά, με κατεβασμένα τα μάτια.
Στο δρόμο της επιστροφής, οι αδελφές, που ήταν μαζί του στο τραπέζι, του είπαν:
– Συγχώρεσέ μας, γέροντα, αλλά μας έπιασε το παράπονο. Εσείς θα μιλούσατε πιο καλά και πιο ωφέλιμα από τους μοναχούς εκείνους. Γιατί λοιπόν σιωπήσατε;
– Αν δεν μπόρεσαν να ωφεληθούν από τη σιωπή μου, ούτε από τα λόγια μου θα ωφελούνταν, απάντησε ο π. Ζωσιμάς.
Όταν μάθαινε ότι κάποιος ωφελήθηκε από τη διδαχή του και διόρθωσε τη ζωή του, έλεγε:
– Εγώ γνωρίζω πως είμαι άξεστος και μωρός. Όταν όμως χρειάστηκε, και μ’ ένα γαϊδούρι μίλησε ο Θεός!
Εννοούσε το γνωστό περιστατικό με το μάντη Βαλαάμ, στην Παλαιά Διαθήκη.
Αν καμιά αδελφή θλιβόταν, επειδή την αδίκησαν, της έλεγε:
– Ταπεινώσου, και θα ταπεινωθούν μπροστά σου ο ουρανός και η γη!
Αν πάλι κάποια άλλη αδελφή συνέβαινε να φτιάξει κάτι καλό και, επιζητώντας υποσυνείδητα τον έπαινο, έλεγε, «Κοιτάξτε, γέροντα, τι ωραίο που είναι!», εκείνος απαντούσε:
– Ωραίο, μα όχι αιώνιο. Κάθε πράγμα μάς λέει: Μη με αγαπάτε, θα φύγω από κοντά σας!
Και σε κάθε ανάλογη περίσταση, επαναλάμβανε:
– Όλα καλά, όλα καλά. Αλλά να, θα πεθάνουμε και δεν θα ξαναγυρίσουμε εδώ. Τι ωφελούν λοιπόν όλ’ αυτά, αν δεν ευαρεστήσουμε τον Κύριο;
Έλεγε πάλι:
– Δεν μπορούμε να κοιτάμε με το ένα μάτι στον ουρανό και με το άλλο στη γη. Έτσι δεν μπορούμε να έχουμε την ψυχή μας κολλημένη και στα επίγεια και στα επουράνια. Ένα από τα δύο πρέπει να διαλέξουμε και να επιζητούμε, ή τον ουρανό ή τη γη.
Από το βιβλίο: Ηγουμένης Βέρας Βερχόφσκυ, ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΖΩΣΙΜΑΣ ΤΗΣ ΣΙΒΗΡΙΑΣ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2007, σελ. 271.
