Η Παναγία, που απόψε γιορτάζουμε την απόδοση της εορτής των Εισοδίων της στον ναό, άφησε κάτι, ό,τι δηλαδή αφήνει μια κορούλα στην ηλικία αυτή των τριών ετών, και εισήλθε εις τα Άγια των Αγίων και αγιάστηκε. Η αγία Αικατερίνα άφησε… και τι δεν άφησε, για να δώσει τον εαυτό της στον Χριστό, και έγινε αυτή που έγινε, δηλαδή αγία. Αυτό είναι που πρέπει να κάνει ο καθένας. Αλίμονο αν μείνει εκεί που βρέθηκε.
Αν σήμερα είμαστε τι είμαστε και κάνουμε τι κάνουμε, και δεν υπάρχει ίχνος αγιότητας στην ψυχή μας, είναι γιατί δεν αφήνουμε ό,τι πρέπει να αφήσουμε, δεν απαρνούμαστε ό,τι πρέπει να απαρνηθούμε, δεν δίνουμε τον εαυτό μας στη χάρη του Χριστού.
Πρέπει να το κάνουμε αυτό. Το ότι δεν το κάνει κανείς, δεν είναι απλώς ότι παραλείπει ένα καθήκον· σημαίνει ότι ο άνθρωπος βρίσκεται σε αναισθησία μεγάλη. Διότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει άνθρωπος, ζωντανός άνθρωπος, πλασμένος κατ’ εικόνα Θεού, που μπορεί να καταλάβει μερικά πράγματα, και να μην ελκύεται από την αγάπη και τη συγκατάβαση του Θεού, να μην επηρεάζεται από την ευλογία, τη χάρη, τις δωρεές του Θεού. Πρέπει να είναι αναίσθητος κανείς για να μην τον αγγίζουν αυτά. Και αναίσθητος είναι κανείς, κυρίως όταν λείπει η πίστη, οπότε δεν καταλαβαίνει φυσικά τίποτε.
Όταν υπάρχει η πίστη, ανοίγουν τα μάτια τα πνευματικά, ανοίγουν όλες οι αισθήσεις οι πνευματικές, και ευαισθητοποιείται κανείς και – δεν μπορεί· δεν γίνεται αλλιώς – λιώνει μετά. Αν σκεφτούμε τη μία ή την άλλη εορτή ή αυτήν καθ’ εαυτήν τη θεία Λειτουργία, μεθυσμένοι πρέπει να είμαστε από τη χάρη του Θεού, από το Πνεύμα του Θεού, και να λιώνουμε από ευγνωμοσύνη και χαρά· και φυσικά να έχουμε μέσα μας ανάλογη μετάνοια, ταπείνωση και κάθε άλλη αρετή.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς οι άνθρωποι κλείνονται στον εαυτό τους, τρώγονται με τον εαυτό τους και παραπονιούνται πότε για το ένα, πότε για το άλλο, πότε έτσι, πότε αλλιώς, και φεύγει η ευλογία, φεύγει η χάρη, φεύγει όλη αυτή η καλή ευκαιρία. Πού θα τη βρούμε; Πότε θα τη βρούμε; Τα χρόνια περνούν. Ποιος έχει εξασφαλίσει κάποια χρόνια ζωής, ώστε να πει: «Έχω χρόνια μπροστά μου, έχω καιρό»; Όμως όχι απλώς τα χρόνια περνούν, αλλά και ο άνθρωπος με τον καιρό σκληραίνει.
Παρακαλώ, αδελφοί μου, όσοι είμαστε απόψε εδώ και αξιωθήκαμε να λειτουργηθούμε και να είμαστε μέσα στη χάρη και της μιας εορτής και της άλλης, ας κάμψουμε γόνυ, ας ταπεινωθούμε ενώπιον του Θεού, ας αρχίσουμε αμέσως κιόλας να τον ευγνωμονούμε, ώστε να σπάσει μέσα μας αυτό που εμποδίζει την κοινωνία του Θεού μεθ’ ημών και ημών μετά του Θεού, που εμποδίζει την εισροή της χάριτος, του φωτός του Θεού μέσα μας, και να γίνουμε αυτό που θέλει ο Θεός να μας κάνει.
Η αγία Αικατερίνα έγινε μόνη της αγία; Ο Κύριος την έκανε. Τόσο νέα ήταν. Πώς την έκανε; Η στάση της ήταν τέτοια, που βγήκε από τη μέση κάθε εμπόδιο, και έτσι η χάρη του Θεού ενήργησε ανενόχλητα. Τι κι αν κάνουμε τούτο ή εκείνο, αλλά αφήνουμε το τείχος που εμποδίζει τη χάρη του Θεού; Να σπάσουμε το τείχος, να πέσουμε κάτω ταπεινωμένοι, συντετριμμένοι, κράζοντας. Και αρχίζοντας από τώρα – αυτό είναι πίστη, ελπίδα – να ευγνωμονούμε γι’ αυτό που θα γίνει στην ψυχή μας. Και – ω του θαύματος! – πριν περάσουν κάποια λίγα λεπτά, η ευλογία του Θεού θα είναι μέσα στην ψυχή μας.
Εύχομαι, αδελφοί μου, όλους ο Θεός να μας αξιώσει, πριν είναι αργά, να αρχίσει να γίνεται αυτό το θαύμα στην ψυχή μας. Να αρχίσει να αγιάζεται η ψυχή μας, ώστε να σωθούμε και να ζήσουμε αιώνια με τον Θεό.
25-11-1989
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Νοέμβριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2019, σελ. 349.
