Αν θέλεις, ψυχή μου, να σωθείς, αν θέλεις να ακολουθήσεις πρώτα το μονοπάτι των θλίψεων, που σου υποδεικνύεται εδώ, αν θέλεις να εισέλθεις στην ουράνια βασιλεία και ν’ αποκτήσεις την αιώνια ζωή, τότε εξάγνισε τη σάρκα σου, δοκίμασε εκούσια πικρία και υπόμεινε βαριές θλίψεις, όπως δοκίμασαν και υπέμειναν όλοι οι άγιοι. Και όταν ένας άνθρωπος προετοιμάζεται και αναγκάζει τον εαυτό του, να υπομένει για το Θεό τις θλίψεις που τον βρίσκουν, τότε του φαίνονται ελαφρές και ανώδυνες όλες οι λύπες, οι κακοπάθειες και οι επιθέσεις των δαιμόνων και των ανθρώπων. Δε φοβάται το θάνατο και τίποτα δεν μπορεί, να τον χωρίσει από την αγάπη του Χριστού.
Έχεις ακούσει, αγαπημένη μου ψυχή, πώς έζησαν οι άγιοι Πατέρες; Αχ, μιμήσου τους έστω και λίγο.
Δεν είχαν δάκρυα; Αλλοίμονό σου, ψυχή μου!
Δεν ήταν θλιμμένοι, αδύνατοι και εξουθενωμένοι σωματικά; Αλλοίμονό σου, ψυχή μου!
Δεν είχαν σωματικές ασθένειες, μεγάλες πληγές και συνάμα ψυχικό πένθος; Αλλοίμονό σου, ψυχή μου!
Δεν είχαν το ίδιο, όπως κι εμείς, αδύναμο σώμα; Αλλοίμονό σου, ψυχή μου!
Δεν είχαν την επιθυμία της ελκυστικής, γλυκιάς και εύκολης απολαύσεως αυτού του κόσμου, καθώς και κάθε σωματικής αναπαύσεως; Ναι, μα αν και τα σώματά τους θλίβονταν από τη στέρηση των κοσμικών ηδονών, εκείνοι όμως αντάλλαζαν τις επιθυμίες τους με την υπομονή και τις θλίψεις τους με τη μέλλουσα χαρά. Τα απαρνήθηκαν όλα μια για πάντα. Θεωρούσαν τους εαυτούς τους νεκρούς και τους ασκούσαν αδυσώπητα με πνευματικά παλαίσματα.
Βλέπεις, ψυχή μου, πώς αγωνίστηκαν οι άγιοι Πατέρες, χωρίς να βρίσκουν καμιά ανάπαυση και υπομένοντας κάθε κακό; Υπέταξαν τη σάρκα στο πνεύμα, εκπλήρωσαν τις εντολές του Θεού και έτσι σώθηκαν.
Εσύ όμως, ελεεινή ψυχή, δε θέλεις καθόλου να βιάσεις τον εαυτό σου. Με λίγο κόπο εξαντλείσαι και λιποψυχείς. Δε θυμάσαι την ώρα του θανάτου και δε θρηνείς για τις αμαρτίες σου. Έχεις συνηθίσει, άθλια ψυχή μου, να παρατρώς, να παραπίνεις και να ραθυμείς. Δεν ξέρεις, ότι έχεις κληθεί στο εκούσιο μαρτύριο; Και όμως, δεν υπομένεις τίποτε. Πώς τότε θέλεις να σωθείς;
Ξύπνα τώρα τουλάχιστον, αγαπημένη μου ψυχή και κάνε ό,τι θα σου πω: Αν δεν μπορείς ν’ αγωνιστείς όσο οι άγιοι Πατέρες, άρχισε ν’ αγωνίζεσαι, όσο μπορείς. Όλους να τους υπηρετείς με ταπείνωση και απλότητα καρδιάς. Αναγνωρίζοντας την αδυναμία σου και ταπεινώνοντας τον εαυτό σου λέγε: «Αλλοίμονό σου, ελεεινή ψυχή! Αλλοίμονό σου, αχρεία!. Αλλοίμονό σου, καταμολυσμένη, οκνηρή, απρόσεκτη, νυσταλέα, σκληρή! Αλλοίμονό σου, κολασμένη!»
Έτσι λίγο-λίγο η ψυχή θα μαλακώσει, θα κλάψει, θα συνέλθει και θα μετανοήσει.
Από το βιβλίο: Οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ, ΚΡΙΝΑ ΤΟΥ ΑΓΡΟΥ. Έκδοση εβδόμη. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2012, σελ. 22.
