Η ζωή μας κρέμεται σε μια κλωστή· σε κάθε μας βήμα κρίνεται η ζωή μας. Πόσοι και πόσοι ξύπνησαν και δεν νύχτωσαν; και άλλοι έπεσαν να κοιμηθούν και δεν ξύπνησαν;
Πολλά όνειρα κάμνουμε… και ξαφνικά έρχεται ο θάνατος και τα ματαιώνει όλα… Προσοχή! να μη φύγουμε από την πρόσκαιρη αυτή ζωή με ένοχη συνείδηση και λερωμένη ψυχή.
Η παρούσα μας ζωή ομοιάζει με όνειρο και καπνό, ενώ η άλλη, η αιώνια ζωή είναι ατελεύτητη.
Πάντοτε να ενθυμούμαστε, αγαπητοί, τον θάνατο και την κρίση του Θεού, για να αυξάνουμε τον φόβο του Θεού και να κλαίμε για τις αμαρτίες μας, διότι τα δάκρυα παρηγορούν την ψυχή του κλαίοντος.
Ως όνειρο παρέρχονται όλα τα γήινα και κανένα αυτού του κόσμου δεν μένει σταθερό και αναλλοίωτο! Προς τι λοιπόν να αγαπήσουμε τα προσωρινά και εφήμερα, από τα αιώνια και αεί διαμένοντα!
Ο θάνατος μας απειλεί ανά πάσαν στιγμήν, για να μας παραπέμψει στον άλλο κόσμο. Τι λοιπόν απομένει να κάνουμε εμείς; Τι άλλο παρά να ετοιμαζόμαστε να δώσουμε καλή απολογία στον Θεό;…
Ας μνημονεύουμε το άδηλον της φοβερής ώρας του θανάτου, ως και το τρομερό κριτήριο· διότι στην φοβερή ώρα του θανάτου κανένας δεν μας βοηθά· ούτε πατέρας, ούτε μητέρα, ούτε αδελφοί, συγγενείς και γνωστοί, ει μη μόνον τα έργα τα καλά, που κάναμε για τον Θεό και την ψυχή μας.
Ας ενατενίζουμε τον Ιησού και αυτόν μόνον να φροντίζουμε να αναπαύσουμε και να χαροποιήσουμε, διότι σε Αυτόν θα πάμε να κριθούμε.
Ας ενθυμούμαστε τον θάνατο, διότι όλα τερματίζουν σε αυτό τον κόσμο, και μακάριος όποιος σπούδασε την γνώση των ουρανίων πραγμάτων…
Στην ώρα την δυσκολότατη και πολύ οδυνηρή του θανάτου ουδείς υπάρχει ο βοηθών τον άνθρωπο, ει μη τα έργα του μόνον. Ουδείς κατ’ αλήθεια, ει μη ο Θεός. Εάν Αυτόν υπηρετήσουμε, θα έχουμε πανίσχυρο βοηθό και αντιλήπτορα στον δεινό και επιθανάτιο χωρισμό ψυχής και σώματος! «Οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζομένη του σώματος!» Έχουμε και τα εναέρια τελώνια, που παρεμποδίζουν τις ανερχόμενες ψυχές να ανέλθουν, παρουσιάζοντας τις πράξεις του βίου προς εμποδισμό της ανόδου τους.
Ο αββάς Αγάθων έκλαιγε την ώρα του θανάτου και του λέγουν τα καλογέρια του· «Και εσύ κλαις Αββά;» «Πιστεύσατέ με, τέκνα, εγώ μεν έβαλα την δύναμή μου για να αρέσω στον Θεό, δεν ξέρω όμως αν άρεσε το έργο μου ενώπιον του Θεού!»
Έκλαιγε και ο μέγας εν ασκηταίς άγιος Αντώνιος. «Και συ κλαις Αββά;» «Πιστεύσατέ με, τέκνα, αφ’ ότου έγινα μοναχός, ο φόβος του θανάτου ουκ απέστη απ’ εμού».
Από το βιβλίο: Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου, ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΜΕ ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ. Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη».
