«Εις πάσαν την γην εξήλθεν
ο φθόγγος αυτών» (Ψαλμ. 18:5).
Οποιαδήποτε ιδεολογία, κάθε πνευματική θεωρία, έχει την τάση να ευρύνεται και να εξελίσσεται. Κάθε μεταβολή, κάθε νεότερο βήμα σημαίνει πρόοδο. Στροφή προς το ξεκίνημά τους θα αποτελούσε υποχώρηση ή τουλάχιστο στασιμότητα. Στοιχείο φθοράς. Δεν είναι όμως το ίδιο με το Χριστιανισμό. Στροφή προς τις πηγές για τον αγωνιστή χριστιανό είναι αφορμή εμπνεύσεως και δυνάμεως. Αναβάπτιση στη γνησιότητα της πίστεως. Πρόοδος εξελικτική και ανανέωση. Γιατί εκεί, στις πηγές του Χριστιανισμού, στα πρώτα βήματα της Αγίας Εκκλησίας μας, βρίσκονται οι γνησιότεροι εκπρόσωποι του χριστιανικού πνεύματος. Οι αγιότεροι ενσαρκωτές της χριστιανικής πίστεως. Οι αληθινοί ερμηνευτές του Ευαγγελίου. Οι ηρωικότεροι υπερασπιστές και γενναιότεροι κήρυκες του Χριστού. Και πίσω από αυτούς ο ανυπέρβλητος, ο μοναδικός, ο Άγιος. Ο Χριστός. Τίποτα δεν πρόσθεσαν οι άλλοι, οι οπαδοί Του. Αυτός είναι τέλειος και άπειρος. Απλώς αντέγραψαν τον Κύριο και ερμήνευσαν ή εφάρμοσαν πάνω στα προβλήματα της εποχής τους τη διδασκαλία Του.
Εκεί, στις πηγές στέκει Εκείνος. «Χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» ο Χριστός. Αμετακίνητος και ολόλαμπρος, γιατί είναι η αναλλοίωτη, η αναμφισβήτητη Αλήθεια. Όποιος θέλει να βρει λύσεις στα προβλήματά του σ’ Αυτόν πρέπει να αποταθεί. Σ’ Αυτόν θα βρει το ανυπέρβλητο, το μοναδικό, το τέλειο πρότυπο. «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. 14:6) διακηρύττει ο ίδιος. Οι γνήσιοι οπαδοί, όσο τέλειοι κι αν είναι, Αυτόν, το Χριστό δείχνουν με το κήρυγμα και τη ζωή τους. «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού». (Α’ Κορ. 11:1) έχει την τόλμη να συστήσει εκείνος που χάρη στην πληρότητα του λόγου και της ζωής του αξιώθηκε να χαρακτηριστεί ως ο «πρώτος μετά τον Ένα». Ο Απόστολος Παύλος. Τα θαυμαστά πρότυπα που έχει να μας επιδείξει η ολόλαμπρη ιστορία της Αγίας μας Εκκλησίας δυο χιλιάδες τώρα χρόνια δεν κρύβουν· δείχνουν και προβάλλουν το Χριστό. Όσο πιο βαθιά διαποτίζεται κανένας από το πνεύμα του Ευαγγελίου, όσο πιο ζωηρά εμπνέεται από τη ζωή του Χριστού, τόσο πιο πολύ λάμπει. Και η λάμψη του χρησιμεύει, όχι για να καλύπτει, αλλά για να αποκαλύπτει τον Κύριο, για να οδηγεί προς Αυτόν.
Τέτοιοι ήταν της Εκκλησίας οι φωστήρες, οι διδάσκαλοι, οι Ομολογητές, οι Μάρτυρες, οι Απόστολοι. Πρώτοι ανάμεσά τους οι Πρωτοκορυφαίοι, Μάρτυρες Χριστού με τον μαρτυρικό τους θάνατο. Μάρτυρες Χριστού με την αγία ζωή τους. Μάρτυρες Χριστού με την ταπείνωσή τους. Δεν επιδίωξαν τιμές, δεν επιζήτησαν πρωτεία, δεν απαίτησαν εξουσίες. «Απόστολος Χριστού», «δούλος Θεού», «δούλος Ιησού Χριστού» ήταν οι τίτλοι που πρόβαλλε για τον εαυτό του ο Απόστολος των Εθνών. «Δούλος και Απόστολος Ιησού Χριστού» ήταν η τιμητική διάκριση που αγαπούσε ο Απόστολος Πέτρος.
Διάκονοι και υπηρέτες του Κυρίου και των πιστών. Μόνος τους πόθος, ταυτισμένος με την ύπαρξή τους ο ευαγγελισμός, η προσέλκυση διαρκώς και περισσότερων στο φως του Ευαγγελίου, η επέκταση της Εκκλησίας, η εξάπλωση της σωστικής «καινής διδαχής». «Ουαί δε μοι εάν μη ευαγγελίζωμαι. Ανάγκη γαρ μοι επίκειται». (Α’ Κορ. 9:16). Μου είναι ανάγκη που δεν μπορώ να την ξεφύγω, έλεγε για την κηρυκτική του αποστολή ο Απόστολος Παύλος. «Άσπιλοι και αμώμητοι» (Β’ Πέτρ. 3:15) οι ίδιοι, καθώς το ζητούσαν από τους άλλους, έγιναν τύποι των πιστών «εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία» (Α’ Τιμ. 4:13). Κατά πάντα και οι δύο «μιμηταί Χριστού».
Οι Επιστολές τους, κείμενα θεόπνευστα, μέσα από την Αγία Γραφή μάς απευθύνουν μια κλήση. Σαλπίζουν ένα εγερτήριο. Η προσωπικότητά τους πρότυπα θαυμαστά. Από την εποχή τους μας στέλνουν κάθε χρόνο σαν σήμερα πιο έντονα το μήνυμα της καινούριας ζωής. Του ουρανού τις ανταύγειες αντανακλούν με την αγιότητά τους. Με τη ζωή τους εκπέμπουν τους παλμούς της προσγειωμένης και καρποφόρας δημιουργικότητας.
Ας ρίξουμε βλέμμα νοσταλγικό προς τις δύο αυτές μεγάλες μορφές. Η καρδιά μας να δονηθεί από την φλόγα που τους διακατείχε. Φλόγα πίστεως και αγάπης. Να τι χρειάζεται η εποχή μας. Να ζήσει το πνεύμα που δημιούργησαν ο ακάματος ευαγγελιστής των εθνικών, των ειδωλολατρών, και ο φλογερός μεγάλος ψαράς της Γαλιλαίας με την ζωτικότητα και τη θεόπνευστη πένα τους.
Απαραίτητη μια στροφή «προς τις πηγές» και πάλι. Αυτή η αναβάπτιση θα δώσει νέες σκέψεις, νέους πόθους, πιο αγνούς και ευγενικούς, ιερούς, στον καθένα μας. Να ανεβάσουμε από τη λάσπη και της ύλης τη φθορά το επίπεδο της ζωής μας. Να αποκτήσουμε ιδανικά ευθυγραμμισμένα με των αγίων Αποστόλων την καθάρια σκέψη και την αγνή διάθεση. Συντονισμένα με την ανιδιοτέλεια και τη θυσία τους, την εργατικότητα και την αγάπη τους. Θα αναπροσαρμοστεί έτσι η ύπαρξη και η προσφορά μας σε καινούριους προσανατολισμούς ανώτερους. Νέοι ορίζοντες θα ανοίξουν. Θα βρουν η αρετή και η καλοσύνη και πάλι το θρόνο τους. Η δικαιοσύνη και η ειρήνη θα πάρουν τη θέση που τους ανήκει στη ζωή μας. Θ’ αποκτήσει νόημα ο προορισμός μας.
Μιμητές τους θα δημιουργήσουμε κόσμο καινούριο. Πέρα από αυτούς «μιμηταί του Χριστού», των πρώτων ημερών της Εκκλησίας την ατμόσφαιρα της γαλήνης και αγιότητας θα επιδιώξουμε. Την ατμόσφαιρα της αδελφοσύνης, της άμιλλας ποιος θα υπηρετήσει τον άλλο πληρέστερα, ποιος θα προσφέρει περισσότερα, την ατμόσφαιρα της αφελότητας και ακατάπαυστης δημιουργικότητας. Σαν εκείνους, με πρότυπο τον Κύριο. Αγωνιστές στο εργαστήρι της αγιότητας να σμιλέψουμε κατά τα αποστολικά πρότυπα την προσωπικότητά μας. Εργάτες άγρυπνοι και ακαταπόνητοι στην ανάπλαση του σύγχρονου κόσμου. Να καεί κάθε σάπιο. Σε σάπια σανίδια και σε σαθρά τοιχώματα δεν μπορεί κανένας να οικοδομήσει.
Άρχοντες πολιτικοί, ταγοί και ποιμένες εκκλησιαστικοί, μορφωμένοι και αξιωματούχοι, απλοί του λαού άνθρωποι και βιοπαλαιστές ή ανεξάρτητοι οικονομικώς, άνθρωποι του σωματικού μόχθου ή της πένας και της πνευματικής δημιουργίας, ό,τι κι αν είναι καθένας μας, ας προσγειωθούμε. Μην περιμένουμε κάποιος άλλος να κάνει την αρχή. Αδελφοί μου. Ιδιαίτερη κλήση δέχεται ο καθένας μας. Ιδιαίτερη ευθύνη έχει. Καιρός να αφήσουμε τη νωθρότητα. Να εγκαταλείψουμε τα πρότυπα που μας οδήγησαν στη φθορά και σε μια παγκόσμια πνευματική και ηθική κατάπτωση. Όλοι βλέπουμε το αποτέλεσμα, την αρρώστια, την αιτία ακόμη. Κανένας όμως δεν αντιδρά. Αρκετά. Καιρός να πνεύσει πνεύμα υγείας και δυναμισμού. Ολοταχώς προς τις πηγές. Ο μόνος τρόπος να βρούμε διέξοδο. Να διώξουμε τα σάπια πρότυπα, τις αρρωστημένες καταστάσεις που κινδυνεύει να γενικευτούν με την ανοχή, την παθητική στάση μας στο ρεύμα τους. Αναγεννημένοι εμείς να σκορπίσουμε νέα πνοή γύρω μας.
Εμπνευστές μας εκείνοι. Οι στύλοι της Εκκλησίας και του Χριστιανικού Πολιτισμού. Οι Απόστολοι. Πρότυπό μας αιώνιο ο Χριστός.
Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Β’, σελ. 328.
