Ο αββάς Ζωσιμάς διηγήθηκε: «Κάποτε που πήγα στην αγία πόλη, την Ιερουσαλήμ, με πλησίασε ένας ευλαβής χριστιανός και μου είπε· “Αββά, έχω συγκάτοικο τον αδελφό μου, και από ενέργεια του πονηρού είχαμε κάποια διαφορά μεταξύ μας. Ύστερα εγώ ζητούσα συγγνώμη, εκείνος όμως δεν θέλει να συμφιλιωθούμε. Σε παρακαλώ λοιπόν, για τον Κύριο, μίλησέ του για να μονοιάσουμε”.
» Εγώ, όταν τον άκουσα, κάλεσα αμέσως τον αδελφό του και του είπα όσα παρακινούν σε αγάπη και ομόνοια. Εκείνος έδειξε στην αρχή να πείθεται, έπειτα όμως σκέφτηκε και μου είπε· “Δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με αυτόν, γιατί ορκίστηκα στον Σταυρό να μείνω για πάντα ασυμφιλίωτος”. Εγώ τότε χαμογέλασα και του απάντησα· “Ο όρκος σου, αδελφέ, έχει τέτοιο νόημα, που είναι σαν να είπες· ‘Μα τον τίμιο Σταυρό σου, Χριστέ, δεν θα τηρήσω τις εντολές σου, αλλά θα κάνω το θέλημα του εχθρού σου του διαβόλου’. Όχι μόνο λοιπόν, αδελφέ, δεν οφείλεις να τηρήσεις αυτό, για το οποίο κακώς ορκίστηκες, αλλά οφείλεις και να μετανοήσεις και να λυπηθείς γι’ αυτό, και να κατηγορήσεις την απερισκεψία σου, έτσι ώστε να μην παρασυρθείς πια από αυτήν. Και ο Ηρώδης, αν είχε μετανοήσει και δεν τηρούσε τον όρκο του, δεν θα είχε κάνει εκείνο τον φοβερό φόνο, αποκεφαλίζοντας τον Πρόδρομο του Χριστού”.
» Ο αδελφός ένιωσε κατάνυξη από αυτά και έβαλε μετάνοια στον αδελφό του και σ’ εμένα. Έτσι, με τη χάρη του Θεού, ενώθηκαν και πάλι με την αγάπη».
Ο ίδιος αββάς διηγούνταν: «Κάποτε παρήγγειλα μερικά βιβλία σε έναν επιδέξιο καλλιγράφο. Μόλις λοιπόν τα τελείωσε, έστειλε και μου είπε· “Τα τελείωσα· στείλε ό,τι νομίζεις και πάρε τα”. Κάποιος αδελφός που το έμαθε, πήγε στον καλλιγράφο δήθεν εκ μέρους μου και, δίνοντας το αντίτιμο, πήρε τα βιβλία. Εγώ, χωρίς να ξέρω τι έγινε, έστειλα έναν αδελφό, από αυτούς που ήταν μαζί μου, με επιστολή και το αντίτιμο, για να τα πάρει. Όταν πήγε ο αδελφός και ο καλλιγράφος κατάλαβε ότι εξαπατήθηκε από εκείνον που πήρε τα βιβλία, ταράχτηκε και είπε· “Στ’ αλήθεια, θα πάω και θα τον κανονίσω, για δύο λόγους: γιατί με κορόιδεψε και γιατί πήρε τα ξένα βιβλία”.
» Όταν το έμαθα εγώ, έστειλα και του είπα· “Γνωρίζεις, αδελφέ μου, ότι ο λόγος που αποκτούμε τα βιβλία είναι για να μάθουμε από αυτά αγάπη, ταπείνωση, πραότητα. Αν όμως η απόκτηση των βιβλίων αρχίζει με φιλονικία, δεν θέλω να αποκτήσω βιβλίο, μόνο και μόνο για να μη φιλονικήσω. Γιατί ο δούλος του Κυρίου, όπως λέει ο απόστολος, δεν πρέπει να φιλονικεί” (Β’ Τιμ. 2:24)».
Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Β’, Υπόθεση ΜΗ’ (48), σελ. 391, και ΛΖ’ (37), σελ. 319. Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη 2003.
