Η κυρία Σταυρούλα Φίλιππα – διηγείται ο π. Γεώργιος Αυθίνος – είχε πολλές φιλίες οικογενειακές με την ανηψιά του Γέροντος στην Αθήνα. Ο Γέροντας αγαπούσε ιδιαίτερα την ανηψιά του, γιατί είχε μείνει από μικρή ορφανή, και κατά καιρούς, όταν κατέβαινε στην Αθήνα για γιατρούς, έμενε στο σπίτι της. Εκεί, τον γνώρισε η κυρία Φίλιππα και έγινε Πνευματικός της ιδίας, του ανδρός της και των τριών τέκνων της (δύο κορίτσια και ένα αγόρι).

Δύο χρόνια περίπου πριν κοιμηθή ο Γέροντας βρέθηκε στο σπίτι της ανηψιάς του και συγχρόνως και η κυρία Σταυρούλα Φίλιππα με τον άνδρα της. Τα παιδιά της δεν ήταν εκεί. Όταν μπήκαν στο σπίτι, βρήκαν τον Γέροντα να κάθεται στον καναπέ στο σαλόνι. Συνήθως, τους ρωτούσε με λεπτομέρειες για τα τρία παιδιά τους. Αυτή την φορά, όμως, ρώτησε με αγωνία μόνον για τον γυιό της, τον Θοδωρή. Εκείνοι του απάντησαν ότι είναι πολύ καλά. (Ο Θοδωρής ήταν τότε 11 χρόνων). Τότε ο Γέροντας ύψωσε τα χέρια στον ουρανό και λέει με πόνο ψυχής στην κυρία Σταυρούλα: «Αχ, Σταυρούλα, να πης στον Θοδωρή να προσέχη. Τ’ ακούς; Να του το πης. Να προσέχη πολύ». Και έμεινε με τα χέρια υψωμένα αρκετά λεπτά και το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό.

Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά, την 1η Δεκεμβρίου του 2013, έπιασε στην Αθήνα μία ξαφνική θύελλα. Ο Θοδωρής, 35 ετών τότε, βγήκε για λίγο έξω από το σπίτι του να φτειάξη την κεραία της τηλεόρασης και ξαφνικά έκλεισε η εξώπορτα από τον αέρα. Το διαμέρισμα ήταν στον 3ο όροφο. Κλειδί δεν είχε επάνω του. Επιχειρεί να μπη από την βεράντα του διπλανού διαμερίσματος. Την ώρα που βρισκόταν έξω από τα κάγκελα της δικής του βεράντας, με τον δυνατό άνεμο και την βροχή, χάνει την ισορροπία του και πέφτει στο κενό. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος.

Ο γέροντας Ιάκωβος, εικοσιτέσσερα χρόνια πριν, είχε δει το τέλος του παλληκαριού.

Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”. Γ’. Μαρτυρίες, σελ. 237. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.

Ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης έβλεπε πολύ μακρυά