Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί Ε’, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Δωροθέου Επισκόπου Τύρου.

Ο Δωρόθεος καν φραγελλώμαι λέγει,
Λείπουσι πολλά προς τα Χριστού μου πάθη.

Έκτη Δωροθέοιο δέμας πληγήσι δαμάσθη.

Ούτος ο αοίδιμος Δωρόθεος έγινεν Επίσκοπος της πόλεως Τύρου, κατά τους χρόνους του Μαξιμιανού, εν έτει τγ’ [303]. Και ήξευρε κάθε ιστορίαν της Παλαιάς και Νέας Γραφής. Και εν όσω μεν έζη ο Διοκλητιανός και ο Λικίνιος, ήτον φευγάτος από την Τύρον δια τον διωγμόν, και ευρίσκετο εις την Δυσσόπολιν, την ευρισκομένην εις τα μέρη της Θράκης. Αφ’ ου δε οι βασιλείς εκείνοι απέθανον, επανεγύρισε πάλιν εις την Τύρον, και εποίμαινε την αγίαν του Θεού Εκκλησίαν, έως εις τους χρόνους Ιουλιανού του Παραβάτου, εν έτει τξα’ [361]. Επειδή γαρ ο δυσσεβής Ιουλιανός δεν εφόνευε φανερά τους Χριστιανούς, όταν το πρώτον εβασίλευσεν, αλλά κρυφίως, τούτου χάριν ακούσας ο θείος Δωρόθεος ούτος την κακομηχανίαν αυτού, έφυγεν από την Τύρον και επήγε πάλιν εις την ανωτέρω Δυσσόπολιν, πλην ουδέ εκεί εδυνήθη να γλυτώση από τους ειδωλολάτρας. Διότι πιασθείς από τους άρχοντας του Ιουλιανού, πολλάς τιμωρίας έλαβεν εις το γεροντικόν αυτού σώμα ο αοίδιμος, εκατόν γαρ επτά χρόνων ήτον τότε. Όθεν μέσα εις αυτά τα βάσανα ευρισκόμενος, παρέδωκε την μακαρίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού, αφ’ ου πρότερον εσύνθεσε και πολλά και ψυχωφελή συγγράμματα ελληνικά και λατινικά, (ήξευρε γαρ και τας δύω ταύτας γλώσσας) με σπουδήν φιλόπονον, και με επιτηδειότητα της φύσεως, τα οποία αφήκεν ως πατρικήν κληρονομίαν εις την Εκκλησίαν του Χριστού (1).

(1) Όρα και κατά την δεκάτην τετάρτην του Απριλλίου, όπου γράφεται, ότι ο Άγιος ούτος πηγαίνωντας εις την Ρώμην, έμαθε τα περί των Αγίων Αποστόλων Αριστάρχου, Πούδη, και Τροφίμου, και με ρωμαϊκήν, ήτοι λατινικήν γλώσσαν τα έγραψε, και τα αφήκεν εις υπομνήματα. Ου μόνον δε έγραψε δια τους Αποστόλους τούτους, αλλά και δια πολλούς Αγίους. Προς τούτοις ιστόρησε και δια τους ιερούς Προφήτας. Έγινε γαρ ο Άγιος δια την ευφυΐαν και αγχίνοιάν του φιλομαθής και πολυΐστωρ, ως άλλος ουδείς. Περί του Δωροθέου τούτου γράφει και ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας εις το Μαρτύριον, οπού διηγείται των δεκαπέντε Μαρτύρων των εν Τιβεριουπόλει, ήτοι εν Στρουμμίτζη μαρτυρησάντων, ότι αυτός γέγονε πολύς εν λόγοις και συγγραφεύς ιστορικώτατος των πάλαι, και ότι εν Εδέσση τη πόλει οι της πίστεως εχθροί τω θανάτω παρέδωκαν. Ουκ οίδα δε, ποίον εστιν αληθέστερον, το εν Εδέσση αυτόν αποθανείν, ή το εν Δυσσοπόλει. Νομίζω δε, ότι το εν Δυσσοπόλει.

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη των Αγίων δέκα Μαρτύρων των εν Αιγύπτω, Μαρκιανού, Νικάνδρου, Απόλλωνος, Υπερεχίου, Λεωνίδους, Αρείου, Γοργίου, Σεληνιάδος, Ειρήνης, και Πάμβωνος.

Πεινώσι και διψώσιν αθληταίς δέκα,
Τρυφάς Θεός δίδωσι μη πληρουμένας.

Ούτοι οι Άγιοι δέκα Μάρτυρες με το να εφύλαττον την εις Χριστόν πίστιν, και ωμολόγουν τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, δια τούτο κατά προσταγήν του άρχοντος της Αιγύπτου, εταλαιπωρήθησαν τόσον πολλά από πείναν, και δίψαν και ψύχραν, ώστε οπού παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας Θεού, και έλαβον παρ’ αυτού τους στεφάνους της αθλήσεως (2).

(2) Περιττώς δε γράφεται εδώ παρά τω τετυπωμένω Συναξαριστή και τοις Μηναίοις, το Συναξάριον του Αγίου Ευσταθίου Αντιοχείας. Τούτο γαρ προεγράφη κατά την εικοστήν πρώτην του Φευρουαρίου.

*

Ο Άγιος Μάρτυς Χριστοφόρος ο από Ρώμης, ξίφει τελειούται.

Μη δωρεάν σοι τέμνομαι Χριστοφόρος;
Δώσεις ο Χριστός οίδα πολλά μοι στέφη.

*

Ο Άγιος Μάρτυς Κόνων ο από Ρώμης, εν θαλάσση βληθείς τελειούται (3).

Εισδύς Κόνων θάλασσαν εύρε λιμένα,
Άριστα χερσίν οιακισθείς Κυρίου.

(3) Σημείωσαι, ότι το Μαρτύριον τούτου σώζεται εν τη Μεγίστη Λαύρα, ου η αρχή· «Πάλιν ο της δυσσεβούς πίστεως».

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη της μετά φιλανθρωπίας επενεχθείσης ημίν φοβεράς απειλής και ανάγκης, εν τη των βαρβάρων επιδρομή, ότε μέλλοντας πάντας ημάς υπ’ αυτών δικαίως αιχμαλωτίζεσθαι, και φόνω μαχαίρας παραδίδοσθαι, ο οικτίρμων και φιλάνθρωπος Θεός δια σπλάγχνα ελέους αυτού, παρ’ ελπίδα πάντας ημάς ελυτρώσατο.

*

Του Αγίου Νεομάρτυρος Μάρκου του εν Χίω αθλήσαντος, εν έτει ͵αωα’ [1801] (4).

Μάρκον έχεις καύχημα Χίος μέγα, ηδέτε σεπτόν,
Λαμπράν τεύξαντα, αίματι μαρτυρίου.

(4) Το Μαρτύριον αυτού όρα εις το Νέον Λειμωνάριον.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ Ε΄, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Δωροθέου Ἐπισκόπου Τύρου.

Ὁ Δωρόθεος κᾂν φραγελλῶμαι λέγει,
Λείπουσι πολλὰ πρὸς τὰ Χριστοῦ μου πάθη.

Ἕκτῃ Δωροθέοιο δέμας πληγῆσι δαμάσθη.

Οὗτος ὁ ἀοίδιμος Δωρόθεος ἔγινεν Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Τύρου, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Μαξιμιανοῦ, ἐν ἔτει τγ΄ [303]. Καὶ ἤξευρε κάθε ἱστορίαν τῆς Παλαιᾶς καὶ Νέας Γραφῆς. Καὶ ἐν ὅσῳ μὲν ἔζη ὁ Διοκλητιανὸς καὶ ὁ Λικίνιος, ἦτον φευγάτος ἀπὸ τὴν Τύρον διὰ τὸν διωγμόν, καὶ εὑρίσκετο εἰς τὴν Δυσσόπολιν, τὴν εὑρισκομένην εἰς τὰ μέρη τῆς Θρᾴκης. Ἀφ’ οὗ δὲ οἱ βασιλεῖς ἐκεῖνοι ἀπέθανον, ἐπανεγύρισε πάλιν εἰς τὴν Τύρον, καὶ ἐποίμαινε τὴν ἁγίαν τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαν, ἕως εἰς τοὺς χρόνους Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου, ἐν ἔτει τξα΄ [361]. Ἐπειδὴ γὰρ ὁ δυσσεβὴς Ἰουλιανὸς δὲν ἐφόνευε φανερὰ τοὺς Χριστιανούς, ὅταν τὸ πρῶτον ἐβασίλευσεν, ἀλλὰ κρυφίως, τούτου χάριν ἀκούσας ὁ θεῖος Δωρόθεος οὗτος τὴν κακομηχανίαν αὐτοῦ, ἔφυγεν ἀπὸ τὴν Τύρον καὶ ἐπῆγε πάλιν εἰς τὴν ἀνωτέρω Δυσσόπολιν, πλὴν οὐδὲ ἐκεῖ ἐδυνήθη νὰ γλυτώσῃ ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρας. Διότι πιασθεὶς ἀπὸ τοὺς ἄρχοντας τοῦ Ἰουλιανοῦ, πολλὰς τιμωρίας ἔλαβεν εἰς τὸ γεροντικὸν αὑτοῦ σῶμα ὁ ἀοίδιμος, ἑκατὸν γὰρ ἑπτὰ χρόνων ἦτον τότε. Ὅθεν μέσα εἰς αὐτὰ τὰ βάσανα εὑρισκόμενος, παρέδωκε τὴν μακαρίαν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ, ἀφ’ οὗ πρότερον ἐσύνθεσε καὶ πολλὰ καὶ ψυχωφελῆ συγγράμματα ἑλληνικὰ καὶ λατινικά, (ἤξευρε γὰρ καὶ τὰς δύω ταύτας γλώσσας) μὲ σπουδὴν φιλόπονον, καὶ μὲ ἐπιτηδειότητα τῆς φύσεως, τὰ ὁποῖα ἀφῆκεν ὡς πατρικὴν κληρονομίαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ (1).

(1) Ὅρα καὶ κατὰ τὴν δεκάτην τετάρτην τοῦ Ἀπριλλίου, ὅπου γράφεται, ὅτι ὁ Ἅγιος οὗτος πηγαίνωντας εἰς τὴν Ῥώμην, ἔμαθε τὰ περὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἀριστάρχου, Πούδη, καὶ Τροφίμου, καὶ μὲ ῥωμαϊκήν, ἤτοι λατινικὴν γλῶσσαν τὰ ἔγραψε, καὶ τὰ ἀφῆκεν εἰς ὑπομνήματα. Οὐ μόνον δὲ ἔγραψε διὰ τοὺς Ἀποστόλους τούτους, ἀλλὰ καὶ διὰ πολλοὺς Ἁγίους. Πρὸς τούτοις ἱστόρησε καὶ διὰ τοὺς ἱεροὺς Προφήτας. Ἔγινε γὰρ ὁ Ἅγιος διὰ τὴν εὐφυΐαν καὶ ἀγχίνοιάν του φιλομαθὴς καὶ πολυΐστωρ, ὡς ἄλλος οὐδείς. Περὶ τοῦ Δωροθέου τούτου γράφει καὶ ὁ Θεοφύλακτος Βουλγαρίας εἰς τὸ Μαρτύριον, ὁποῦ διηγεῖται τῶν δεκαπέντε Μαρτύρων τῶν ἐν Τιβεριουπόλει, ἤτοι ἐν Στρουμμίτζῃ μαρτυρησάντων, ὅτι αὐτὸς γέγονε πολὺς ἐν λόγοις καὶ συγγραφεὺς ἱστορικώτατος τῶν πάλαι, καὶ ὅτι ἐν Ἐδέσσῃ τῇ πόλει οἱ τῆς πίστεως ἐχθροὶ τῷ θανάτῳ παρέδωκαν. Οὐκ οἶδα δέ, ποῖόν ἐστιν ἀληθέστερον, τὸ ἐν Ἐδέσσῃ αὐτὸν ἀποθανεῖν, ἢ τὸ ἐν Δυσσοπόλει. Νομίζω δέ, ὅτι τὸ ἐν Δυσσοπόλει.

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων δέκα Μαρτύρων τῶν ἐν Αἰγύπτῳ, Μαρκιανοῦ, Νικάνδρου, Ἀπόλλωνος, Ὑπερεχίου, Λεωνίδους, Ἀρείου, Γοργίου, Σεληνιάδος, Εἰρήνης, καὶ Πάμβωνος.

Πεινῶσι καὶ διψῶσιν ἀθληταῖς δέκα,
Τρυφὰς Θεὸς δίδωσι μὴ πληρουμένας.

Οὗτοι οἱ Ἅγιοι δέκα Μάρτυρες μὲ τὸ νὰ ἐφύλαττον τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν, καὶ ὡμολόγουν τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινόν, διὰ τοῦτο κατὰ προσταγὴν τοῦ ἄρχοντος τῆς Αἰγύπτου, ἐταλαιπωρήθησαν τόσον πολλὰ ἀπὸ πεῖναν, καὶ δίψαν καὶ ψύχραν, ὥστε ὁποῦ παρέδωκαν τὰς ψυχάς των εἰς χεῖρας Θεοῦ, καὶ ἔλαβον παρ’ αὐτοῦ τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως (2).

(2) Περιττῶς δὲ γράφεται ἐδῶ παρὰ τῷ τετυπωμένῳ Συναξαριστῇ καὶ τοῖς Μηναίοις, τὸ Συναξάριον τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου Ἀντιοχείας. Τοῦτο γὰρ προεγράφη κατὰ τὴν εἰκοστὴν πρώτην τοῦ Φευρουαρίου.

*

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Χριστοφόρος ὁ ἀπὸ Ῥώμης, ξίφει τελειοῦται.

Μὴ δωρεάν σοι τέμνομαι Χριστοφόρος;
Δώσεις ὁ Χριστὸς οἶδα πολλά μοι στέφη.

*

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Κόνων ὁ ἀπὸ Ῥώμης, ἐν θαλάσσῃ βληθεὶς τελειοῦται (3).

Εἰσδὺς Κόνων θάλασσαν εὗρε λιμένα,
Ἄριστα χερσὶν οἰακισθεὶς Κυρίου.

(3) Σημείωσαι, ὅτι τὸ Μαρτύριον τούτου σῴζεται ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ, οὗ ἡ ἀρχή· «Πάλιν ὁ τῆς δυσσεβοῦς πίστεως».

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς μετὰ φιλανθρωπίας ἐπενεχθείσης ἡμῖν φοβερᾶς ἀπειλῆς καὶ ἀνάγκης, ἐν τῇ τῶν βαρβάρων ἐπιδρομῇ, ὅτε μέλλοντας πᾶντας ἡμᾶς ὑπ’ αὐτῶν δικαίως αἰχμαλωτίζεσθαι, καὶ φόνῳ μαχαίρας παραδίδοσθαι, ὁ οἰκτίρμων καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς διὰ σπλάγχνα ἐλέους αὑτοῦ, παρ’ ἐλπίδα πᾶντας ἡμᾶς ἐλυτρώσατο.

*

Τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Μάρκου τοῦ ἐν Χίῳ ἀθλήσαντος, ἐν ἔτει ͵αωα΄ [1801] (4).

Μάρκον ἔχεις καύχημα Χίος μέγα, ἠδέτε σεπτόν,
Λαμπρὰν τεύξαντα, αἵματι μαρτυρίου.

(4) Τὸ Μαρτύριον αὐτοῦ ὅρα εἰς τὸ Νέον Λειμωνάριον.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Δωροθέου Επισκόπου Τύρου, δέκα Μαρτύρων των εν Αιγύπτω, Χριστοφόρου, Κόνωνος, Μάρκου Νεομάρτυρος