Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου31 Ιουλίου

Των Αγίων Ευδοκίμου, Ιωσήφ του από Αριμαθαίας κ.ά.

Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Άγιος ΕυδόκιμοςΤω αυτώ μηνί ΛΑ’, μνήμη του Αγίου και δικαίου Ευδοκίμου.

Το θείον ευδόκησεν εκστήναι βίου,
Τον θείον Ευδόκιμον, ω βίος γέλως.

Δέχνυται Ευδόκιμον πρώτη τέλος εν τριακοστή.

Ούτος ο μακάριος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοφίλου του εικονομάχου, εν έτει ωκθ’ [829], εκατάγετο δε από γονείς ευγενείς και λαμπρούς κατά την ζωήν. Πατρίκιοι γαρ ήτον αυτοί και ορθόδοξοι, Βασίλειος και Ευδοκία ονομαζόμενοι, οίτινες εκατάγοντο από την Καππαδοκίαν, ήτοι από την Καραμανίαν. Όθεν επειδή αυτοί καλώς ανέθρεψαν και επαίδευσαν τον υιόν τους τούτον Ευδόκιμον, δια τούτο και ο βασιλεύς Θεόφιλος ετίμησεν αυτόν με το αξίωμα του Κανδιδάτου, και εδιώρισεν αυτόν να ήναι στρατοπεδάρχης, πρώτον μεν, εις την χώραν των Καππαδοκών, έπειτα δε, εις όλην την γην των Ρωμαίων. Ήτον γαρ ο Άγιος μία ζυγαρία της δικαιοσύνης, και ένας κανών, οπού εφύλαττε κάθε ισότητα. Και έκαμνε μεν καθ’ εκάστην ημέραν πολλάς ελεημοσύνας εις Εκκλησίας, εβοήθει δε εις χήρας και ορφανά, και απλώς ειπείν, κάθε είδος αρετής εμεταχειρίζετο ο αοίδιμος. Κυριευθείς δε από σωματικήν ασθένειαν, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού. Οι δε δούλοι αυτού φυλάττοντες την παραγγελίαν οπού τοις έδωκεν, έθαψαν αυτόν μαζί με τα ρούχα και υποδήματά του. Ούτος ο αοίδιμος εδοξάσθη παρά Θεού με πολλά θαύματα, τα οποία τώρα δεν ημπορούμεν να αναφέρωμεν. Η δε του λειψάνου αυτού μετακομιδή εις την Κωνσταντινούπολιν, έγινε κατά την έκτην του παρόντος Ιουλίου. Η δε κοίμησις αυτού έγινε κατά την παρούσαν τριακοστήν πρώτην του αυτού. (Τον κατά πλάτος Βίον του Αγίου τούτου όρα εις το Νέον Εκλόγιον. Ο δε ελληνικός Βίος τούτου σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Ιβήρων, και εν άλλαις, ου η αρχή· «Ευδοκίμου του φερωνύμως κατά Θεόν ευδοκιμήσαντος», συνεγράφη δε υπό του Μεταφραστού.)

*

Ο Άγιος Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ο κηδευτής του Δεσπότου Χριστού, εν ειρήνη τελειούται.

Κήδευσιν ευρών νεκρικήν κρύπτη τάφω,
Κηδευτά νεκρού του κενώσαντος τάφους.

*

Οι Άγιοι δώδεκα Μάρτυρες οι Ρωμαίοι ξίφει τελειούνται.

Ρώμης παλαιάς δώδεκα βλαστούς Λόγε,
Τραχηλοτμήτους Μάρτυρας δέξαι νέους.

*

Η ανάμνησις των Εγκαινίων του σεβασμίου οίκου της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου του εν Βλαχέρναις, ένθα απόκειται η αγία σορός, και προεόρτια του τιμίου Σταυρού, ήτοι η από του βασιλικού παλατίου εξέλευσις του τιμίου Σταυρού εις την Πόλιν.

Οίκου προελθών Σταυρός των βασιλέων,
Οίκοις εορτάς προξενεί τοις εν Πόλει.

Κατά την ημέραν ταύτην ήτον συνήθεια να ευγαίνη από το παλάτιον του βασιλέως, το τίμιον ξύλον του Σταυρού, και να φέρεται κοντά εις την Μεγάλην Εκκλησίαν. Επροϋπάντα δε αυτό ο δεύτερος από τους Ιερείς εκ των κηρουλαρίων, όστις βαστάζων θυμιατόν και θυμιών, πρότερον έφερεν αυτό εις τον μικρόν Βαπτιστήρα, όπου εγίνετο αγιασμός εν τω αργυρώ εξαντληρίω, και έπειτα έμβαζεν αυτόν μέσα εις το Άγιον Βήμα της Μεγάλης Εκκλησίας, ήτοι της Αγίας Σοφίας. Από δε το Άγιον Βήμα εύγαινεν ο Σταυρός, και περιήρχετο εις όλην την Κωνσταντινούπολιν έως εις την δεκάτην τετάρτην του Αυγούστου. Και τότε εγύριζε πάλιν εις το παλάτιον, και απετίθετο εις τον τόπον αυτού από τους Διαιταρίους, και από τον μέγαν Παππίαν. Αύτη δε η εξέλευσις και περίοδος των τιμίων ξύλων του Σταυρού εγίνετο, διατί εις τας ερχομένας δεκαπέντε ημέρας του Αυγούστου, ακολουθούν ασθένειαις εις τους ανθρώπους, περισσότερον από τας ημέρας των άλλων μηνών. Όθεν ο τίμιος Σταυρός του Κυρίου περιφερόμενος εις την Πόλιν, αγίαζε τον αέρα με την παρουσίαν του, και τα οσπήτια και τα σωκάκια και τας πλατείας στράτας, και επροξένει υγείαν εις όλους εκείνους, από τους οποίους ήθελε περάση, και εις όσους ήθελε προσεγγίση (1).

(1) Σημειούμεν εδώ δια τους φιλολόγους τα αξιοσημείωτα ταύτα, ήγουν ότι το τίμιον και ζωηφόρον ξύλον του Σταυρού, έφερεν ο βασιλεύς Ηράκλειος από την Ιερουσαλήμ εις την Βασιλεύουσαν. Γράφει δε και Συμεών ο Μεταφραστής εις τον Βίον του Αγίου Αναστασίου του Πέρσου, ότι το τίμιον ξύλον, οπού εφυλάττετο εν τω αγίω Γολγοθά ένδον θήκης εσφραγισμένης, τούτο λέγω το της σωτηρίας ημών τρόπαιον, το λύσαν τα δεσμά του θανάτου, και την δύναμιν της αμαρτίας, όταν αιχμαλωτίσθη από τον βασιλέα της Περσίας, Χοσρόην, τότε έσβεσε την ασέβειαν των Περσών, και την λατρείαν του πυρός κατήργησε. Και φαινόμενον αιχμαλωτισμένον, αιχμαλώτισε τας ψυχάς των αυτό αιχμαλωτισάντων. Καθότι αυτό εφώτισε τους εν σκότει και σκια θανάτου καθημένους. Και άναψε το εσωτερικόν πυρ, όπερ ήλθεν ο Σωτήρ βαλείν επί της γης, δηλαδή το της αγάπης και πίστεως, το οποίον επρόσταζε ο Θεός επί της Παλαιάς, να μένη αναμμένον πάντοτε εν τω θυσιαστηρίω, ως σύμβολον ον της προς αλλήλους ενώσεως.

Και καθώς όταν οι Φιλισταίοι εσκλάβωσαν την Κιβωτόν της Διαθήκης, τότε κατετροπώθησαν από τους Ισραηλίτας, έτζι και οι Πέρσαι, όταν εσκλάβωσαν τον τίμιον Σταυρόν, τότε ενικήθησαν υπό του Ηρακλείου και των Ρωμαίων. Όθεν έντρομοι γενόμενοι, έλεγον προς αλλήλους· «Ήλθεν ο Θεός των Χριστιανών εις τους τόπους ημών. Και τι άρα έσται περί ημών;» Και όρα εις το Συναξάριον του Αγίου Αναστασίου κατά την εικοστήν δευτέραν του Ιαννουαρίου. Ιστορεί δε και ο Βέδας εις την επιτομήν των αγίων τόπων της Ιερουσαλήμ, ότι από τους ρόζους ή κόμβους του ξύλου του Σταυρού, όπερ έφερεν ο Ηράκλειος από την Ιερουσαλήμ εις την Κωνσταντινούπολιν, έτρεχεν ένα υγρόν ευωδέστατον, το οποίον ιάτρευε κάθε είδος ασθενείας.

Αλλά και το άγιον έλαιον, οπού άναπτεν εν τη κανδήλα του τιμίου ξύλου του Σταυρού, εποίει θαύματα. Όθεν εκ τούτου ελάμβανον οι Χριστιανοί, και ωνόμαζον αυτό έλαιον του Σταυρού. Διο και ο Μοναχός Κύριλλος γράφει, ότι ο Όσιος Σάββας με τοιούτον έλαιον των κανδηλών των αγίων εικόνων, πολλά εποίησε θαύματα, και πολλά δαιμόνια εξέβαλεν. Αλλά και ο Θεοδώρητος ιστορεί, ότι ο Όσιος Ιάκωβος, με το έλαιον της κανδήλας, ήτις άναπτεν έμπροσθεν των εικόνων των Μαρτύρων (όπερ και έλαιον Μαρτύρων επονομάζεται) πολλά πάθη ιάτρευσε. Και η Αγία δε Θωμαίς ιάτρευσεν ένα Μοναχόν πολεμούμενον από την πορνείαν, ευθύς οπού εκείνος εχρίσθη από το έλαιον της κανδήλας της. Ως γράφεται κατά την δεκάτην τετάρτην του Απριλλίου. (Όρα σελίδι 526 και 535 της Δωδεκαβίβλου.)

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

 *

Ιούλιος μην λήξιν ώδε λαμβάνει,
Θεώ δε δόξαν τω αλήκτω προσφέρει.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

 

 

Άγιος ΕυδόκιμοςΤῷ αὐτῷ μηνὶ ΛΑ΄, μνήμη τοῦ Ἁγίου καὶ δικαίου Εὐδοκίμου.

Τὸ θεῖον εὐδόκησεν ἐκστῆναι βίου,
Τὸν θεῖον Εὐδόκιμον, ᾧ βίος γέλως.

Δέχνυται Εὐδόκιμον πρώτῃ τέλος ἐν τριακοστῇ.

Οὗτος ὁ μακάριος ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Θεοφίλου τοῦ εἰκονομάχου, ἐν ἔτει ωκθ΄ [829], ἐκατάγετο δὲ ἀπὸ γονεῖς εὐγενεῖς καὶ λαμπροὺς κατὰ τὴν ζωήν. Πατρίκιοι γὰρ ἦτον αὐτοὶ καὶ ὀρθόδοξοι, Βασίλειος καὶ Εὐδοκία ὀνομαζόμενοι, οἵτινες ἐκατάγοντο ἀπὸ τὴν Καππαδοκίαν, ἤτοι ἀπὸ τὴν Καραμανίαν. Ὅθεν ἐπειδὴ αὐτοὶ καλῶς ἀνέθρεψαν καὶ ἐπαίδευσαν τὸν υἱόν τους τοῦτον Εὐδόκιμον, διὰ τοῦτο καὶ ὁ βασιλεὺς Θεόφιλος ἐτίμησεν αὐτὸν μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ Κανδιδάτου, καὶ ἐδιώρισεν αὐτὸν νὰ ᾖναι στρατοπεδάρχης, πρῶτον μέν, εἰς τὴν χώραν τῶν Καππαδοκῶν, ἔπειτα δέ, εἰς ὅλην τὴν γῆν τῶν Ῥωμαίων. Ἦτον γὰρ ὁ Ἅγιος μία ζυγαρία τῆς δικαιοσύνης, καὶ ἕνας κανών, ὁποῦ ἐφύλαττε κάθε ἰσότητα. Καὶ ἔκαμνε μὲν καθ’ ἑκάστην ἡμέραν πολλὰς ἐλεημοσύνας εἰς Ἐκκλησίας, ἐβοήθει δὲ εἰς χήρας καὶ ὀρφανά, καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν, κάθε εἶδος ἀρετῆς ἐμεταχειρίζετο ὁ ἀοίδιμος. Κυριευθεὶς δὲ ἀπὸ σωματικὴν ἀσθένειαν, παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ. Οἱ δὲ δοῦλοι αὐτοῦ φυλάττοντες τὴν παραγγελίαν ὁποῦ τοῖς ἔδωκεν, ἔθαψαν αὐτὸν μαζὶ μὲ τὰ ῥοῦχα καὶ ὑποδήματά του. Οὗτος ὁ ἀοίδιμος ἐδοξάσθη παρὰ Θεοῦ μὲ πολλὰ θαύματα, τὰ ὁποῖα τώρα δὲν ἠμποροῦμεν νὰ ἀναφέρωμεν. Ἡ δὲ τοῦ λειψάνου αὐτοῦ μετακομιδὴ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἔγινε κατὰ τὴν ἕκτην τοῦ παρόντος Ἰουλίου. Ἡ δὲ κοίμησις αὐτοῦ ἔγινε κατὰ τὴν παροῦσαν τριακοστὴν πρώτην τοῦ αὐτοῦ. (Τὸν κατὰ πλάτος Βίον τοῦ Ἁγίου τούτου ὅρα εἰς τὸ Νέον Ἐκλόγιον. Ὁ δὲ ἑλληνικὸς Βίος τούτου σῴζεται ἐν τῇ Λαύρᾳ, ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων, καὶ ἐν ἄλλαις, οὗ ἡ ἀρχή· «Εὐδοκίμου τοῦ φερωνύμως κατὰ Θεὸν εὐδοκιμήσαντος», συνεγράφη δὲ ὑπὸ τοῦ Μεταφραστοῦ.)

*

Ὁ Ἅγιος Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, ὁ κηδευτὴς τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Κήδευσιν εὑρὼν νεκρικὴν κρύπτῃ τάφῳ,
Κηδευτὰ νεκροῦ τοῦ κενώσαντος τάφους.

*

Οἱ Ἅγιοι δώδεκα Μάρτυρες οἱ Ῥωμαῖοι ξίφει τελειοῦνται.

Ῥώμης παλαιᾶς δώδεκα βλαστοὺς Λόγε,
Τραχηλοτμήτους Μάρτυρας δέξαι νέους.

*

Ἡ ἀνάμνησις τῶν Ἐγκαινίων τοῦ σεβασμίου οἴκου τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου τοῦ ἐν Βλαχέρναις, ἔνθα ἀπόκειται ἡ ἁγία σορός, καὶ προεόρτια τοῦ τιμίου Σταυροῦ, ἤτοι ἡ ἀπὸ τοῦ βασιλικοῦ παλατίου ἐξέλευσις τοῦ τιμίου Σταυροῦ εἰς τὴν Πόλιν.

Οἴκου προελθὼν Σταυρὸς τῶν βασιλέων,
Οἴκοις ἑορτὰς προξενεῖ τοῖς ἐν Πόλει.

Κατὰ τὴν ἡμέραν ταύτην ἦτον συνήθεια νὰ εὐγαίνῃ ἀπὸ τὸ παλάτιον τοῦ βασιλέως, τὸ τίμιον ξύλον τοῦ Σταυροῦ, καὶ νὰ φέρεται κοντὰ εἰς τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν. Ἐπροϋπάντα δὲ αὐτὸ ὁ δεύτερος ἀπὸ τοὺς Ἱερεῖς ἐκ τῶν κηρουλαρίων, ὅστις βαστάζων θυμιατὸν καὶ θυμιῶν, πρότερον ἔφερεν αὐτὸ εἰς τὸν μικρὸν Βαπτιστῆρα, ὅπου ἐγίνετο ἁγιασμὸς ἐν τῷ ἀργυρῷ ἐξαντληρίῳ, καὶ ἔπειτα ἔμβαζεν αὐτὸν μέσα εἰς τὸ Ἅγιον Βῆμα τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἤτοι τῆς Ἁγίας Σοφίας. Ἀπὸ δὲ τὸ Ἅγιον Βῆμα εὔγαινεν ὁ Σταυρός, καὶ περιήρχετο εἰς ὅλην τὴν Κωνσταντινούπολιν ἕως εἰς τὴν δεκάτην τετάρτην τοῦ Αὐγούστου. Καὶ τότε ἐγύριζε πάλιν εἰς τὸ παλάτιον, καὶ ἀπετίθετο εἰς τὸν τόπον αὐτοῦ ἀπὸ τοὺς Διαιταρίους, καὶ ἀπὸ τὸν μέγαν Παππίαν. Αὕτη δὲ ἡ ἐξέλευσις καὶ περίοδος τῶν τιμίων ξύλων τοῦ Σταυροῦ ἐγίνετο, διατὶ εἰς τὰς ἐρχομένας δεκαπέντε ἡμέρας τοῦ Αὐγούστου, ἀκολουθοῦν ἀσθένειαις εἰς τοὺς ἀνθρώπους, περισσότερον ἀπὸ τὰς ἡμέρας τῶν ἄλλων μηνῶν. Ὅθεν ὁ τίμιος Σταυρὸς τοῦ Κυρίου περιφερόμενος εἰς τὴν Πόλιν, ἁγίαζε τὸν ἀέρα μὲ τὴν παρουσίαν του, καὶ τὰ ὁσπήτια καὶ τὰ σωκάκια καὶ τὰς πλατείας στράτας, καὶ ἐπροξένει ὑγείαν εἰς ὅλους ἐκείνους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἤθελε περάσῃ, καὶ εἰς ὅσους ἤθελε προσεγγίσῃ (1).

(1) Σημειοῦμεν ἐδῶ διὰ τοὺς φιλολόγους τὰ ἀξιοσημείωτα ταῦτα, ἤγουν ὅτι τὸ τίμιον καὶ ζωηφόρον ξύλον τοῦ Σταυροῦ, ἔφερεν ὁ βασιλεὺς Ἡράκλειος ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ εἰς τὴν Βασιλεύουσαν. Γράφει δὲ καὶ Συμεὼν ὁ Μεταφραστὴς εἰς τὸν Βίον τοῦ Ἁγίου Ἀναστασίου τοῦ Πέρσου, ὅτι τὸ τίμιον ξύλον, ὁποῦ ἐφυλάττετο ἐν τῷ ἁγίῳ Γολγοθᾷ ἔνδον θήκης ἐσφραγισμένης, τοῦτο λέγω τὸ τῆς σωτηρίας ἡμῶν τρόπαιον, τὸ λῦσαν τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου, καὶ τὴν δύναμιν τῆς ἁμαρτίας, ὅταν αἰχμαλωτίσθη ἀπὸ τὸν βασιλέα τῆς Περσίας, Χοσρόην, τότε ἔσβεσε τὴν ἀσέβειαν τῶν Περσῶν, καὶ τὴν λατρείαν τοῦ πυρὸς κατήργησε. Καὶ φαινόμενον αἰχμαλωτισμένον, αἰχμαλώτισε τὰς ψυχὰς τῶν αὐτὸ αἰχμαλωτισάντων. Καθότι αὐτὸ ἐφώτισε τοὺς ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου καθημένους. Καὶ ἄναψε τὸ ἐσωτερικὸν πῦρ, ὅπερ ἦλθεν ὁ Σωτὴρ βαλεῖν ἐπὶ τῆς γῆς, δηλαδὴ τὸ τῆς ἀγάπης καὶ πίστεως, τὸ ὁποῖον ἐπρόσταζε ὁ Θεὸς ἐπὶ τῆς Παλαιᾶς, νὰ μένῃ ἀναμμένον πάντοτε ἐν τῷ θυσιαστηρίῳ, ὡς σύμβολον ὂν τῆς πρὸς ἀλλήλους ἑνώσεως.

Καὶ καθὼς ὅταν οἱ Φιλισταῖοι ἐσκλάβωσαν τὴν Κιβωτὸν τῆς Διαθήκης, τότε κατετροπώθησαν ἀπὸ τοὺς Ἰσραηλίτας, ἔτζι καὶ οἱ Πέρσαι, ὅταν ἐσκλάβωσαν τὸν τίμιον Σταυρόν, τότε ἐνικήθησαν ὑπὸ τοῦ Ἡρακλείου καὶ τῶν Ῥωμαίων. Ὅθεν ἔντρομοι γενόμενοι, ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους· «Ἦλθεν ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν εἰς τοὺς τόπους ἡμῶν. Καὶ τί ἄρα ἔσται περὶ ἡμῶν;» Καὶ ὅρα εἰς τὸ Συναξάριον τοῦ Ἁγίου Ἀναστασίου κατὰ τὴν εἰκοστὴν δευτέραν τοῦ Ἰαννουαρίου. Ἱστορεῖ δὲ καὶ ὁ Βέδας εἰς τὴν ἐπιτομὴν τῶν ἁγίων τόπων τῆς Ἱερουσαλήμ, ὅτι ἀπὸ τοὺς ῥόζους ἢ κόμβους τοῦ ξύλου τοῦ Σταυροῦ, ὅπερ ἔφερεν ὁ Ἡράκλειος ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἔτρεχεν ἕνα ὑγρὸν εὐωδέστατον, τὸ ὁποῖον ἰάτρευε κάθε εἶδος ἀσθενείας.

Ἀλλὰ καὶ τὸ ἅγιον ἔλαιον, ὁποῦ ἄναπτεν ἐν τῇ κανδήλᾳ τοῦ τιμίου ξύλου τοῦ Σταυροῦ, ἐποίει θαύματα. Ὅθεν ἐκ τούτου ἐλάμβανον οἱ Χριστιανοί, καὶ ὠνόμαζον αὐτὸ ἔλαιον τοῦ Σταυροῦ. Διὸ καὶ ὁ Μοναχὸς Κύριλλος γράφει, ὅτι ὁ Ὅσιος Σάββας μὲ τοιοῦτον ἔλαιον τῶν κανδηλῶν τῶν ἁγίων εἰκόνων, πολλὰ ἐποίησε θαύματα, καὶ πολλὰ δαιμόνια ἐξέβαλεν. Ἀλλὰ καὶ ὁ Θεοδώρητος ἱστορεῖ, ὅτι ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος, μὲ τὸ ἔλαιον τῆς κανδήλας, ἥτις ἄναπτεν ἔμπροσθεν τῶν εἰκόνων τῶν Μαρτύρων (ὅπερ καὶ ἔλαιον Μαρτύρων ἐπονομάζεται) πολλὰ πάθη ἰάτρευσε. Καὶ ἡ Ἁγία δὲ Θωμαῒς ἰάτρευσεν ἕνα Μοναχὸν πολεμούμενον ἀπὸ τὴν πορνείαν, εὐθὺς ὁποῦ ἐκεῖνος ἐχρίσθη ἀπὸ τὸ ἔλαιον τῆς κανδήλας της. Ὡς γράφεται κατὰ τὴν δεκάτην τετάρτην τοῦ Ἀπριλλίου. (Ὅρα σελίδι 526 καὶ 535 τῆς Δωδεκαβίβλου.)

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

*

Ἰούλιος μὴν λῆξιν ὧδε λαμβάνει,
Θεῷ δὲ δόξαν τῷ ἀλήκτῳ προσφέρει.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

 

 

 

 

 Των Αγίων Ευδοκίμου, Ιωσήφ του από Αριμαθαίας κ.ά.

Ορθόδοξη πίστη και ζωή στο email σας. Λάβετε πρώτοι όλες τις τελευταίες αναρτήσεις της Κοινωνίας Ορθοδοξίας:
Έχετε εγγραφεί επιτυχώς στο newsletter! Θα λάβετε email επιβεβαίωσης σε λίγα λεπτά. Παρακαλούμε, ακολουθήστε τον σύνδεσμο μέσα του για να επιβεβαιώσετε την εγγραφή. Εάν το email δεν εμφανιστεί στο γραμματοκιβώτιό σας, παρακαλούμε ελέγξτε τον φάκελο του spam.
Έχετε εγγραφεί επιτυχώς στο newsletter!
Λυπούμαστε, υπήρξε ένα σφάλμα. Παρακαλούμε, ελέγξτε το email σας.