Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί ΚΕ’, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών Ταρασίου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

Άκλυστος όρμος Ταράσιον λαμβάνει,
Κόσμου ταραχής και ζάλης σεσωσμένον.

Εικάδι εκ ταράχοιο Ταράσιος έπτατο πέμπτη.

Ούτος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών Ταράσιος εδογμάτισε την των αγίων εικόνων προσκύνησιν, η οποία εκινδύνευε να αθετηθή παντελώς και να σηκωθή από την του Χριστού Εκκλησίαν. Δια συνεργείας γαρ αυτού συνεκροτήθη η αγία και Οικουμενική Εβδόμη Σύνοδος εν έτει ψπγ’ [783], επί Κωνσταντίνου και Ειρήνης της μητρός αυτού. Δια μέσου δε πάλιν της Συνόδου ταύτης, εγύρισαν οι των Ρωμαίων βασιλείς εις τας σεπτάς παραδόσεις των Αγίων και πανευφήμων Αποστόλων, και των προτέρων αγίων και Οικουμενικών Συνόδων, και η αγία του Χριστού Εκκλησία ηνώθη με τα Πατριαρχεία. Ζήσας λοιπόν ούτος ευσεβώς, έγινε τίμιος και σεβάσμιος κοντά εις τους ανωτέρω βασιλείς. Έκτισε δε και ιερόν Μοναστήριον εις το πέραν μέρος του στενού της Κωνσταντινουπόλεως, και εσυνάθροισεν εις αυτό πλήθος Μοναχών. Ηλέησε δε και τους πτωχούς, και καλώς εκυβέρνησε την Εκκλησίαν του Θεού εικοσιδύω χρόνους, ή κατ’ άλλους εικοσιένα και μήνας δύω. Και ούτως εν ειρήνη εκοιμήθη, και ενταφιάσθη εις το ανωτέρω Μοναστήριον, οπού ο ίδιος έκτισε. Κατά δε τον χαρακτήρα του σώματος, ήτον όμοιος με τον Θεολόγον Γρηγόριον. Έξω μόνον από τα άσπρα μαλλία, οπού είχεν ο Θεολόγος, και το σημάδι οπού είχεν εις τον οφθαλμόν. Τελείται δε η αυτού Σύναξις εν τη αγιωτάτη Μεγάλη Εκκλησία (1). Τον ελληνικόν τούτου Βίον συνέγραψεν ο Μεταφραστής, ου η αρχή· «Μέλλων απείρων μεγέθει» (σώζεται εν τη των Ιβήρων και εν άλλαις), τον δε απλούν όρα εις το Νέον Λειμωνάριον.

(1) Ούτος ο Άγιος Ταράσιος ήτον θείος του κριτικωτάτου και αγιωτάτου Φωτίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, του εορταζομένου κατά την έκτην του παρόντος. Συνέγραψε δε και επιστολήν εις τον Πάπαν Ρώμης Αδριανόν κατά Σιμωνιακών, την οποίαν όρα εις το ημέτερον Πηδάλιον.

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Αλεξάνδρου του εν Δριζιπάρω της Θράκης.

Τον Αλέξανδρον δίσκος είδεν ηλίου,
Υπέρ Θεού τμηθέντα δόξης Ηλίου.

Ούτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού και του ηγεμόνος Τιβεριανού εν έτει τ’ [300], καταγόμενος από την πόλιν της Καρθαγένης. Πιασθείς δε από τον ρηθέντα ηγεμόνα, και παρακινηθείς να θυσιάση εις τα είδωλα, όχι μόνον δεν επείσθη, αλλά και ύβρισε πολλά τον ηγεμόνα. Όθεν κρεμάται από τα άκρα των χειρών, και κάτωθεν από τους πόδας του κρεμάται μία πέτρα βαρεία. Έπειτα πάλιν κρεμασθείς, ξεσχίζεται και δέρνεται. Πηγαίνωντας δε εις την Μαρκιανούπολιν, εκεί καίεται εις το πρόσωπον με λαμπάδα αναμμένην. Έπειτα επήγεν εις την Θράκην, και εκεί απεκεφαλίσθη, και έτζι έλαβεν ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον.

*

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ρηγίνος Επίσκοπος Σκοπέλων, ξίφει τελειούται.

Άσειστος ει Ρηγίνε την προθυμίαν,
Καν δεινόν ενσείσωσι πυκνά σοι ξίφη.

Ούτος εκατάγετο από την Ελλάδα, ήτοι την Λειβαδίαν, υιός υπάρχων γονέων Χριστιανών. Δια δε την ενάρετον πολιτείαν του, εχειροτονήθη Επίσκοπος Σκοπέλου, (της νήσου δηλαδή). Καλεσθείς δε και εις την εν Σαρδική, ήτοι τη νυν λεγομένη Τριαδίτζα, γενομένην Σύνοδον, εν έτει τμζ’ [347], επί Κωνσταντίνου και Κώνσταντος των αυταδέλφων και βασιλέων· εις την τοπικήν, λέγω, ταύτην Σύνοδον καλεσθείς, ηφάνισε δια του λόγου και της παρρησίας του τους Αρειανούς, και εχθρούς του ομοουσίου Ευσεβιανούς (2). Αφ’ ου δε εγύρισεν εις την Επισκοπήν του, εκινήθη διωγμός κατά των Χριστιανών. Όθεν κρατηθείς από τον τότε άρχοντα της Ελλάδος, έλαβε πολλάς τιμωρίας υπέρ του Χριστού, και τελευταίον απετμήθη την κεφαλήν ο αοίδιμος, και έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανον (3).

(2) Περί της εν Σαρδική Συνόδου όρα εις το ημέτερον Πηδάλιον.

(3) Εις τον Άγιον τούτον Ρηγίνον εγκώμιον έχει δια στίχων πολιτικών ο μακαρίτης Καισάριος Δαπόντες ο Σκοπελίτης. Περιττώς δε και ματαίως γράφεται εδώ η μνήμη και το Συναξάριον του Αγίου Υπατίου Επισκόπου Γαγγρών. Ταύτα γαρ προεγράφησαν κατά την δεκάτην πέμπτην του Νοεμβρίου.

*

Ο Άγιος Μάρτυς Αντώνιος, εν εσχάρα πυρός απλωθείς, τελειούται.

Ενθέντες Αντώνιον εις πυρ οι πλάνοι,
Έψουσιν όψον νόστιμον τω Κυρίω.

*

Ο Άγιος Θεόδωρος, ο δια Χριστόν σαλός, εν ειρήνη τελειούται.

Εκών αμείψας ως ο Δαβίδ τας φρένας,
Βίον διέδρας, ου τον Αγχούς παμμάκαρ.

*

Ο Άγιος Μάρτυς Μάρκελλος Επίσκοπος Απαμείας της Κύπρου, εν ειρήνη τελειούται.

Σπένδεις Θεώ Μάρκελλε θερμώ τω πόθω,
Θερμών σταλαγμούς αιμάτων εξ αυχένος.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΚΕ΄, μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ταρασίου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

Ἄκλυστος ὅρμος Ταράσιον λαμβάνει,
Κόσμου ταραχῆς καὶ ζάλης σεσωσμένον.

Εἰκάδι ἐκ ταράχοιο Ταράσιος ἔπτατο πέμπτῃ.

Οὗτος ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν Ταράσιος ἐδογμάτισε τὴν τῶν ἁγίων εἰκόνων προσκύνησιν, ἡ ὁποία ἐκινδύνευε νὰ ἀθετηθῇ παντελῶς καὶ νὰ σηκωθῇ ἀπὸ τὴν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν. Διὰ συνεργείας γὰρ αὐτοῦ συνεκροτήθη ἡ ἁγία καὶ Οἰκουμενικὴ Ἑβδόμη Σύνοδος ἐν ἔτει ψπγ΄ [783], ἐπὶ Κωνσταντίνου καὶ Εἰρήνης τῆς μητρὸς αὐτοῦ. Διὰ μέσου δὲ πάλιν τῆς Συνόδου ταύτης, ἐγύρισαν οἱ τῶν Ῥωμαίων βασιλεῖς εἰς τὰς σεπτὰς παραδόσεις τῶν Ἁγίων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων, καὶ τῶν προτέρων ἁγίων καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία ἡνώθη μὲ τὰ Πατριαρχεῖα. Ζήσας λοιπὸν οὗτος εὐσεβῶς, ἔγινε τίμιος καὶ σεβάσμιος κοντὰ εἰς τοὺς ἀνωτέρω βασιλεῖς. Ἔκτισε δὲ καὶ ἱερὸν Μοναστήριον εἰς τὸ πέραν μέρος τοῦ στενοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ ἐσυνάθροισεν εἰς αὐτὸ πλῆθος Μοναχῶν. Ἠλέησε δὲ καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ καλῶς ἐκυβέρνησε τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ εἰκοσιδύω χρόνους, ἢ κατ’ ἄλλους εἰκοσιένα καὶ μῆνας δύω. Καὶ οὕτως ἐν εἰρήνῃ ἐκοιμήθη, καὶ ἐνταφιάσθη εἰς τὸ ἀνωτέρω Μοναστήριον, ὁποῦ ὁ ἴδιος ἔκτισε. Κατὰ δὲ τὸν χαρακτῆρα τοῦ σώματος, ἦτον ὅμοιος μὲ τὸν Θεολόγον Γρηγόριον. Ἔξω μόνον ἀπὸ τὰ ἄσπρα μαλλία, ὁποῦ εἶχεν ὁ Θεολόγος, καὶ τὸ σημάδι ὁποῦ εἶχεν εἰς τὸν ὀφθαλμόν. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις ἐν τῇ ἁγιωτάτῃ Μεγάλῃ Ἐκκλησίᾳ (1). Τὸν ἑλληνικὸν τούτου Βίον συνέγραψεν ὁ Μεταφραστής, οὗ ἡ ἀρχή· «Μέλλων ἀπείρων μεγέθει» (σῴζεται ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις), τὸν δὲ ἁπλοῦν ὅρα εἰς τὸ Νέον Λειμωνάριον.

(1) Οὗτος ὁ Ἅγιος Ταράσιος ἦτον θεῖος τοῦ κριτικωτάτου καὶ ἁγιωτάτου Φωτίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ ἑορταζομένου κατὰ τὴν ἕκτην τοῦ παρόντος. Συνέγραψε δὲ καὶ ἐπιστολὴν εἰς τὸν Πάπαν Ῥώμης Ἀδριανὸν κατὰ Σιμωνιακῶν, τὴν ὁποίαν ὅρα εἰς τὸ ἡμέτερον Πηδάλιον.

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀλεξάνδρου τοῦ ἐν Δριζιπάρῳ τῆς Θρᾴκης.

Τὸν Ἀλέξανδρον δίσκος εἶδεν ἡλίου,
Ὑπὲρ Θεοῦ τμηθέντα δόξης Ἡλίου.

Οὗτος ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ καὶ τοῦ ἡγεμόνος Τιβεριανοῦ ἐν ἔτει τ΄ [300], καταγόμενος ἀπὸ τὴν πόλιν τῆς Καρθαγένης. Πιασθεὶς δὲ ἀπὸ τὸν ῥηθέντα ἡγεμόνα, καὶ παρακινηθεὶς νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα, ὄχι μόνον δὲν ἐπείσθη, ἀλλὰ καὶ ὕβρισε πολλὰ τὸν ἡγεμόνα. Ὅθεν κρεμᾶται ἀπὸ τὰ ἄκρα τῶν χειρῶν, καὶ κάτωθεν ἀπὸ τοὺς πόδας του κρεμᾶται μία πέτρα βαρεῖα. Ἔπειτα πάλιν κρεμασθείς, ξεσχίζεται καὶ δέρνεται. Πηγαίνωντας δὲ εἰς τὴν Μαρκιανούπολιν, ἐκεῖ καίεται εἰς τὸ πρόσωπον μὲ λαμπάδα ἀναμμένην. Ἔπειτα ἐπῆγεν εἰς τὴν Θρᾴκην, καὶ ἐκεῖ ἀπεκεφαλίσθη, καὶ ἔτζι ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμος τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον.

*

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ῥηγῖνος Ἐπίσκοπος Σκοπέλων, ξίφει τελειοῦται.

Ἄσειστος εἶ Ῥηγῖνε τὴν προθυμίαν,
Κᾂν δεινὸν ἐνσείσωσι πυκνά σοι ξίφη.

Οὗτος ἐκατάγετο ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἤτοι τὴν Λειβαδίαν, υἱὸς ὑπάρχων γονέων Χριστιανῶν. Διὰ δὲ τὴν ἐνάρετον πολιτείαν του, ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος Σκοπέλου, (τῆς νήσου δηλαδή). Καλεσθεὶς δὲ καὶ εἰς τὴν ἐν Σαρδικῇ, ἤτοι τῇ νῦν λεγομένῃ Τριαδίτζᾳ, γενομένην Σύνοδον, ἐν ἔτει τμζ΄ [347], ἐπὶ Κωνσταντίνου καὶ Κώνσταντος τῶν αὐταδέλφων καὶ βασιλέων· εἰς τὴν τοπικήν, λέγω, ταύτην Σύνοδον καλεσθείς, ἠφάνισε διὰ τοῦ λόγου καὶ τῆς παρρησίας του τοὺς Ἀρειανούς, καὶ ἐχθροὺς τοῦ ὁμοουσίου Εὐσεβιανούς (2). Ἀφ’ οὗ δὲ ἐγύρισεν εἰς τὴν Ἐπισκοπήν του, ἐκινήθη διωγμὸς κατὰ τῶν Χριστιανῶν. Ὅθεν κρατηθεὶς ἀπὸ τὸν τότε ἄρχοντα τῆς Ἑλλάδος, ἔλαβε πολλὰς τιμωρίας ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ, καὶ τελευταῖον ἀπετμήθη τὴν κεφαλὴν ὁ ἀοίδιμος, καὶ ἔλαβε τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον (3).

(2) Περὶ τῆς ἐν Σαρδικῇ Συνόδου ὅρα εἰς τὸ ἡμέτερον Πηδάλιον.

(3) Εἰς τὸν Ἅγιον τοῦτον Ῥηγῖνον ἐγκώμιον ἔχει διὰ στίχων πολιτικῶν ὁ μακαρίτης Καισάριος Δαπόντες ὁ Σκοπελίτης. Περιττῶς δὲ καὶ ματαίως γράφεται ἐδῶ ἡ μνήμη καὶ τὸ Συναξάριον τοῦ Ἁγίου Ὑπατίου Ἐπισκόπου Γαγγρῶν. Ταῦτα γὰρ προεγράφησαν κατὰ τὴν δεκάτην πέμπτην τοῦ Νοεμβρίου.

*

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀντώνιος, ἐν ἐσχάρᾳ πυρὸς ἁπλωθείς, τελειοῦται.

Ἐνθέντες Ἀντώνιον εἰς πῦρ οἱ πλάνοι,
Ἕψουσιν ὄψον νόστιμον τῷ Κυρίῳ.

*

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος, ὁ διὰ Χριστὸν σαλός, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ἑκὼν ἀμείψας ὡς ὁ Δαβὶδ τὰς φρένας,
Βίον διέδρας, οὐ τὸν Ἀγχοὺς παμμάκαρ.

*

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Μάρκελλος Ἐπίσκοπος Ἀπαμείας τῆς Κύπρου, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Σπένδεις Θεῷ Μάρκελλε θερμῷ τῷ πόθῳ,
Θερμῶν σταλαγμοὺς αἱμάτων ἐξ αὐχένος.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Β’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Ταρασίου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξάνδρου του εν Δριζιπάρω, Ρηγίνου Επισκόπου Σκοπέλων κ.ά.