Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ 

Τω αυτώ μηνί ΚΓ’, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Λούππου.

Υπήρχε Λούππος δούλος, εκ δε του ξίφους,
Ελεύθερος προσήλθε τω Θεώ φίλος.

Εικάδι εν τριτάτη πέφνε Λούππον φασγάνου ακμή (1).

(1) Τούτου του Αγίου Συναξάριον ουχ’ ευρίσκεται, ούτε εν τω χειρογράφω Συναξαριστή ούτε εν τω τετυπωμένω.

*

Τη αυτή ημέρα ο Άγιος Ιερομάρτυς Ειρηναίος ο Επίσκοπος Σιρμίου, ξίφει τελειούται.

Τμηθείς μετέσχε νεκρικών ο Σιρμίου,
Λουτρών σχεδίων υδάτων ποταμίων.

Ούτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει σπη’ [288], Επίσκοπος ων Σιρμίου, το οποίον ήτον πόλις της εν Συρία Σελευκείας, κοινώς ονομαζόμενον Σιρμιού. Πιασθείς δε εφέρθη από το Σίρμιον εις την Παννονίαν (2), και παρεστάθη εις τον ηγεμόνα Πρόβον, ομολογών και κηρύττων την εις Χριστόν τον Θεόν ημών πίστιν, δια τούτο εκλείσθη εις φυλακήν. Είτα ευγήκεν από αυτήν και εδάρθη. Μετά ταύτα, λαβών την του θανάτου απόφασιν, απεκεφαλίσθη, και έλαβεν ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον. Το δε άγιον αυτού λείψανον ερρίφθη εις τον ποταμόν τον ονομαζόμενον Σάω.

(2) Η Παννονία αύτη ίσως είναι η εν Ουγγαρία ευρισκομένη, η μεταξύ του Δουναβίου ποταμού από βορρά και ανατολών, και του ποταμού Νορικού εκ δυσμών και του Ιλλυρικού περιεχομένη.

*

Μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Ειρηναίου Επισκόπου Λουγδούνων.

Σπεύδει λιπείν γην εκ ξίφους Ειρηναίος,
Ερωτιά γαρ τω προς Ουρανούς πόθω.

Ούτος ήκμασε κατά τους χρόνους Μάρκου Αυρηλίου, του και Αντωνίνου καλουμένου και φιλοσόφου, εν έτει ρξ’ [160], ήτον δε παλαιός ανήρ, διάδοχος των μακαρίων Αποστόλων, χρηματίσας Επίσκοπος του εν τη Φράντζα ευρισκομένου Λουγδούνου, το οποίον την σήμερον κοινώς ονομάζεται Λιον. Ούτος, ως λέγουσί τινες, συνέγραψε βιβλία πάμπολλα, βεβαιούντα την των Χριστιανών ημών πίστιν, από τα οποία οι μεταγενέστεροι θείοι Πατέρες, εδανείσθησαν πολλάς ερμηνείας των θείων Γραφών. Δεξάμενος δε την επισκοπήν της ρηθείσης πόλεως, ύστερα από τον Επίσκοπον αυτής, Ποθεινόν ονομαζόμενον, όστις υπέρ Χριστού εμαρτύρησε, πολλούς Έλληνας ελύτρωσεν από την πλάνην των ειδώλων, με τους πολλούς λόγους και τας διδασκαλίας του. Αλλά και πολλούς Μάρτυρας επρόσφερε δια της παρακινήσεώς του εις τον Χριστόν, αθλήσαντας δια το όνομά του. Τελευταίον δε και αυτός απεκεφαλίσθη από τον βασιλέα Σεβήρον, εν έτει ρϞγ’ [193] (3) και έλαβε τον της αθλήσεως στέφανον.

(3) Ο δε Μελέτιος ταύτα γράφει περί του Αγίου Ειρηναίου τούτου, ότι πρώτον ήτον Πρεσβύτερος της εν Λουγδούνω Εκκλησίας, έπειτα και Επίσκοπος αυτής. Ότι ήτον μαθητής του Πολυκάρπου και Παπίου των ακροατών Ιωάννου του Θεολόγου. Ότι εγεννήθη εις την Σμύρνην, και ότι οι εν Λουγδούνω και Βιέννη Μάρτυρες, εμαρτύρουν αυτόν εις τον Επίσκοπον της Ρώμης Ελευθέριον, πως ήτον άξιος και πεπαιδευμένος και ενάρετος, και ζηλωτής της του Χριστού διαθήκης. Και δια ταύτα παρεκάλουν, να τον έχη εις εύνοιαν, ως μαρτυρεί ο Ευσέβιος, βιβλ. ε’, κεφ. δ’ της Εκκλησιαστικής Ιστορίας. Πολλά δε συγγράμματα ο θείος ούτος Πατήρ συνέγραψε, περί των οποίων γράφει ο Ευσέβιος (βιβλ. δ’, κεφ. κ’ της Εκκλησιαστικής Ιστορίας). Και ο Ιερώνυμος εν τω καταλόγω, κεφ. λδ’. Από αυτά όμως δεν σώζονται, πάρεξ μόνον πέντε βιβλία κατά αιρέσεων του Ουαλεντίνου και άλλων, επιγραφέντα υπ’ αυτού εις έλεγχον και ανατροπήν της ψευδωνύμου γνώσεως. Τα οποία δεν ευρίσκονται εις ελληνικήν διάλεκτον, αλλά εις λατινικήν, μόλον οπού είναι αναντίρρητον, ότι τα έγραψεν ελληνιστί (τομ. α’ της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, σελ. 224).

*

Μνήμη του Οσίου πατρός ημών Καλλινίκου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Καλλίνικος μέλλουσαν ηδονήν μένων,
Προς την τελευτήν ουκ αηδώς ην έχων.

Ούτος πρότερον μεν ήτον Πρεσβύτερος και σκευοφύλαξ του Ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου των Βλαχερνών. Δια δε τας αρετάς του εχειροτονήθη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, κατά τους χρόνους του νέου Ιουστινιανού, του έκτου απογόνου Ηρακλείου του ρινοτμήτου, εν έτει χπε’ [685]. Ο δε ρηθείς βασιλεύς επινοών θλίψεις εις τον εαυτόν του, εμήνυσε μίαν φοράν εις τον Άγιον, να δώση ευχήν δια να κρημνίσουν τον Ναόν της Θεοτόκου, τον καλούμενον των Μητροπόλεων. Ο δε Άγιος απεκρίθη, ότι δεν δίδεται ευχή δια κρημνισμόν, αλλά δια οικοδομήν και στηριγμόν. Επειδή ο Θεός έκαμε τον κόσμον δια να στέκεται και να μένη, και όχι δια να φθαρή και να αφανισθή. Οι δε απεσταλμένοι από τον βασιλέα, επέκειντο και ενώχλουν τον Άγιον, βιάζοντες αυτόν δια να κάμη του βασιλέως το πρόσταγμα. Τούτου χάριν εξεφώνησεν ο μακάριος τον λόγον τούτον και είπεν. Ας ήναι δόξα εις εσένα Χριστέ μου, ότι πάντοτε ανέχεσαι και υπομένεις, και ω του θαύματος! παρευθύς εκρημνίσθη ο ειρημένος Ναός (4). Ο δε βασιλεύς δια τας πολλάς αταξίας και αμαρτίας του εξέπεσεν από την βασιλείαν, και έκοψαν αυτού την μύτην και γλώσσαν, και τον εξώρισαν εις την Χερσώνα, την ούσαν κοντά εις το Κρίμι. Φεύγωντας δε από εκεί, έλαβε δύναμιν από τους Βουλγάρους, και ελθών εις την Κωνσταντινούπολιν, επολέμει τα τείχη της.

Όθεν καταπείσας τον Πατριάρχην τούτον, και την Σύγκλητον των αρχόντων με δολιότητα, και ορκίσας εις τον τίμιον Σταυρόν, και εις τα πάνσεπτα Ευαγγέλια, και εις το τίμιον Σώμα και Αίμα του Κυρίου, ότι δεν θέλει ενοχλήσει κανένα άνθρωπον, εάν εύγουν έξω από την πόλιν και τον υποδεχθούν, ταύτα λέγω ποιήσας, ύστερον ευρέθη ψεύστης και παραβάτης των όρκων του. Δια τούτο ευθύς οπού εμβήκεν μέσα εις την πόλιν, εγέμωσεν η πόλις από φόνους και αιματοχυσίας. Τότε και ο θείος ούτος Καλλίνικος αρπαχθείς από τους βασιλικούς δορυφόρους, εξωρίσθη εις την Ρώμην. Έδειξε γαρ εις αυτόν ο βασιλεύς την κομμένην γλώσσαν του και την μύτην του, και εκατηγόρει αυτόν, πως ήτον συνωμότης με τους εχθρούς του, από τα οποία ήτον αθώος ο του Θεού άνθρωπος και μέγας Αρχιερεύς. Πηγαίνωντας δε εις την Ρώμην ο Άγιος, εβάλθη μέσα εις ένα θεμέλιον ενός τοίχου, και εχρίσθη έξωθεν. Έτζι γαρ επρόσταξεν ο θηριόγνωμος βασιλεύς να τιμωρήσουν τον Άγιον. Αφ’ ου δε επέρασαν τεσσαράκοντα ημέραι, ανοίχθη ο τοίχος, και ευρέθη μέσα ο Άγιος ζωντανός. Ύστερα δε από τέσσαρας ημέρας απήλθε προς Κύριον, και ενταφιάσθη εις τον Ναόν των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Καθώς οι Άγιοι Απόστολοι ενεφανίσθησαν εις τον τότε Πάπαν, και επρόσταξαν αυτόν να τον βάλη εις τον Ναόν τους. Τελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή, εν τη αγιωτάτη Μεγάλη Εκκλησία (5).

(4) Σημείωσαι, ότι έν τισι χειρογράφοις Συναξαρισταίς δεν περιέχεται το μέρος τούτο του Συναξαρίου, ήγουν από του, ότι εμήνυσεν εις τον Άγιον ο βασιλεύς να δώση ευχήν δια να κρημνίσουν τον Ναόν της Θεοτόκου, έως του, παρευθύς εκρημνίσθη ο Ναός. Και τη αληθεία δυσπαράδεκτόν εστι, πως ο Άγιος ούτος δια προσευχής του εκρήμνισε τον της Θεοτόκου Ναόν.

(5) Περί του Καλλινίκου τούτου γράφει ο Μελέτιος, ότι ήτον σκευοφύλαξ των Βλαχερνών, και επατριάρχευσεν έτη δώδεκα μετά Παύλον τον τρίτον, και αντ’ αυτού έγινε Πατριάρχης ο Κύρος.

*

Οι Άγιοι τριακονταοκτώ Μάρτυρες οι εν Θράκη, ξίφει τελειούνται.

Ήνεγκε τριπλή Μαρτύρων δεκάς ξίφος,
Έχουσα και σύναθλον απλήν οκτάδα.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΚΓ΄, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Λούππου.

Ὑπῆρχε Λοῦππος δοῦλος, ἐκ δὲ τοῦ ξίφους,
Ἐλεύθερος προσῆλθε τῷ Θεῷ φίλος.

Εἰκάδι ἐν τριτάτῃ πέφνε Λοῦππον φασγάνου ἀκμή (1).

(1) Τούτου τοῦ Ἁγίου Συναξάριον οὐχ’ εὑρίσκεται, οὔτε ἐν τῷ χειρογράφῳ Συναξαριστῇ οὔτε ἐν τῷ τετυπωμένῳ.

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Εἰρηναῖος ὁ Ἐπίσκοπος Σιρμίου, ξίφει τελειοῦται.

Τμηθεὶς μετέσχε νεκρικῶν ὁ Σιρμίου,
Λουτρῶν σχεδίων ὑδάτων ποταμίων.

Οὗτος ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ ἐν ἔτει σπη΄ [288], Ἐπίσκοπος ὢν Σιρμίου, τὸ ὁποῖον ἦτον πόλις τῆς ἐν Συρίᾳ Σελευκείας, κοινῶς ὀνομαζόμενον Σιρμιού. Πιασθεὶς δὲ ἐφέρθη ἀπὸ τὸ Σίρμιον εἰς τὴν Παννονίαν (2), καὶ παρεστάθη εἰς τὸν ἡγεμόνα Πρόβον, ὁμολογῶν καὶ κηρύττων τὴν εἰς Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν πίστιν, διὰ τοῦτο ἐκλείσθη εἰς φυλακήν. Εἶτα εὐγῆκεν ἀπὸ αὐτὴν καὶ ἐδάρθη. Μετὰ ταῦτα, λαβὼν τὴν τοῦ θανάτου ἀπόφασιν, ἀπεκεφαλίσθη, καὶ ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμος τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον. Τὸ δὲ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον ἐρρίφθη εἰς τὸν ποταμὸν τὸν ὀνομαζόμενον Σάω.

(2) Ἡ Παννονία αὕτη ἴσως εἶναι ἡ ἐν Οὐγγαρίᾳ εὑρισκομένη, ἡ μεταξὺ τοῦ Δουναβίου ποταμοῦ ἀπὸ βορρᾶ καὶ ἀνατολῶν, καὶ τοῦ ποταμοῦ Νορικοῦ ἐκ δυσμῶν καὶ τοῦ Ἰλλυρικοῦ περιεχομένη.

*

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Εἰρηναίου Ἐπισκόπου Λουγδούνων.

Σπεύδει λιπεῖν γῆν ἐκ ξίφους Εἰρηναῖος,
Ἐρωτιᾷ γὰρ τῷ πρὸς Οὐρανοὺς πόθῳ.

Οὗτος ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους Μάρκου Αὐρηλίου, τοῦ καὶ Ἀντωνίνου καλουμένου καὶ φιλοσόφου, ἐν ἔτει ρξ΄ [160], ἦτον δὲ παλαιὸς ἀνήρ, διάδοχος τῶν μακαρίων Ἀποστόλων, χρηματίσας Ἐπίσκοπος τοῦ ἐν τῇ Φράντζᾳ εὑρισκομένου Λουγδούνου, τὸ ὁποῖον τὴν σήμερον κοινῶς ὀνομάζεται Λιόν. Οὗτος, ὡς λέγουσί τινες, συνέγραψε βιβλία πάμπολλα, βεβαιοῦντα τὴν τῶν Χριστιανῶν ἡμῶν πίστιν, ἀπὸ τὰ ὁποῖα οἱ μεταγενέστεροι θεῖοι Πατέρες, ἐδανείσθησαν πολλὰς ἑρμηνείας τῶν θείων Γραφῶν. Δεξάμενος δὲ τὴν ἐπισκοπὴν τῆς ῥηθείσης πόλεως, ὕστερα ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπον αὐτῆς, Ποθεινὸν ὀνομαζόμενον, ὅστις ὑπὲρ Χριστοῦ ἐμαρτύρησε, πολλοὺς Ἕλληνας ἐλύτρωσεν ἀπὸ τὴν πλάνην τῶν εἰδώλων, μὲ τοὺς πολλοὺς λόγους καὶ τὰς διδασκαλίας του. Ἀλλὰ καὶ πολλοὺς Μάρτυρας ἐπρόσφερε διὰ τῆς παρακινήσεώς του εἰς τὸν Χριστόν, ἀθλήσαντας διὰ τὸ ὄνομά του. Τελευταῖον δὲ καὶ αὐτὸς ἀπεκεφαλίσθη ἀπὸ τὸν βασιλέα Σεβῆρον, ἐν ἔτει ρϞγ΄ [193] (3) καὶ ἔλαβε τὸν τῆς ἀθλήσεως στέφανον.

(3) Ὁ δὲ Μελέτιος ταῦτα γράφει περὶ τοῦ Ἁγίου Εἰρηναίου τούτου, ὅτι πρῶτον ἦτον Πρεσβύτερος τῆς ἐν Λουγδούνῳ Ἐκκλησίας, ἔπειτα καὶ Ἐπίσκοπος αὐτῆς. Ὅτι ἦτον μαθητὴς τοῦ Πολυκάρπου καὶ Παπίου τῶν ἀκροατῶν Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Ὅτι ἐγεννήθη εἰς τὴν Σμύρνην, καὶ ὅτι οἱ ἐν Λουγδούνῳ καὶ Βιέννῃ Μάρτυρες, ἐμαρτύρουν αὐτὸν εἰς τὸν Ἐπίσκοπον τῆς Ῥώμης Ἐλευθέριον, πῶς ἦτον ἄξιος καὶ πεπαιδευμένος καὶ ἐνάρετος, καὶ ζηλωτὴς τῆς τοῦ Χριστοῦ διαθήκης. Καὶ διὰ ταῦτα παρεκάλουν, νὰ τὸν ἔχῃ εἰς εὔνοιαν, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐσέβιος, βιβλ. ε΄, κεφ. δ΄ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας. Πολλὰ δὲ συγγράμματα ὁ θεῖος οὗτος Πατὴρ συνέγραψε, περὶ τῶν ὁποίων γράφει ὁ Εὐσέβιος (βιβλ. δ΄, κεφ. κ΄ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας). Καὶ ὁ Ἱερώνυμος ἐν τῷ καταλόγῳ, κεφ. λδ΄. Ἀπὸ αὐτὰ ὅμως δὲν σῴζονται, πάρεξ μόνον πέντε βιβλία κατὰ αἱρέσεων τοῦ Οὐαλεντίνου καὶ ἄλλων, ἐπιγραφέντα ὑπ’ αὐτοῦ εἰς ἔλεγχον καὶ ἀνατροπὴν τῆς ψευδωνύμου γνώσεως. Τὰ ὁποῖα δὲν εὑρίσκονται εἰς ἑλληνικὴν διάλεκτον, ἀλλὰ εἰς λατινικήν, μὅλον ὁποῦ εἶναι ἀναντίρρητον, ὅτι τὰ ἔγραψεν ἑλληνιστί (τόμ. α΄ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, σελ. 224).

*

Μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Καλλινίκου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Καλλίνικος μέλλουσαν ἡδονὴν μένων,
Πρὸς τὴν τελευτὴν οὐκ ἀηδῶς ἦν ἔχων.

Οὗτος πρότερον μὲν ἦτον Πρεσβύτερος καὶ σκευοφύλαξ τοῦ Ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῶν Βλαχερνῶν. Διὰ δὲ τὰς ἀρετάς του ἐχειροτονήθη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ νέου Ἰουστινιανοῦ, τοῦ ἕκτου ἀπογόνου Ἡρακλείου τοῦ ῥινοτμήτου, ἐν ἔτει χπε΄ [685]. Ὁ δὲ ῥηθεὶς βασιλεὺς ἐπινοῶν θλίψεις εἰς τὸν ἑαυτόν του, ἐμήνυσε μίαν φορὰν εἰς τὸν Ἅγιον, νὰ δώσῃ εὐχὴν διὰ νὰ κρημνίσουν τὸν Ναὸν τῆς Θεοτόκου, τὸν καλούμενον τῶν Μητροπόλεων. Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπεκρίθη, ὅτι δὲν δίδεται εὐχὴ διὰ κρημνισμόν, ἀλλὰ διὰ οἰκοδομὴν καὶ στηριγμόν. Ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἔκαμε τὸν κόσμον διὰ νὰ στέκεται καὶ νὰ μένῃ, καὶ ὄχι διὰ νὰ φθαρῇ καὶ νὰ ἀφανισθῇ. Οἱ δὲ ἀπεσταλμένοι ἀπὸ τὸν βασιλέα, ἐπέκειντο καὶ ἐνώχλουν τὸν Ἅγιον, βιάζοντες αὐτὸν διὰ νὰ κάμῃ τοῦ βασιλέως τὸ πρόσταγμα. Τούτου χάριν ἐξεφώνησεν ὁ μακάριος τὸν λόγον τοῦτον καὶ εἶπεν. Ἂς ᾖναι δόξα εἰς ἐσένα Χριστέ μου, ὅτι πάντοτε ἀνέχεσαι καὶ ὑπομένεις, καὶ ὢ τοῦ θαύματος! παρευθὺς ἐκρημνίσθη ὁ εἰρημένος Ναός (4). Ὁ δὲ βασιλεὺς διὰ τὰς πολλὰς ἀταξίας καὶ ἁμαρτίας του ἐξέπεσεν ἀπὸ τὴν βασιλείαν, καὶ ἔκοψαν αὐτοῦ τὴν μύτην καὶ γλῶσσαν, καὶ τὸν ἐξώρισαν εἰς τὴν Χερσῶνα, τὴν οὖσαν κοντὰ εἰς τὸ Κρίμι. Φεύγωντας δὲ ἀπὸ ἐκεῖ, ἔλαβε δύναμιν ἀπὸ τοὺς Βουλγάρους, καὶ ἐλθὼν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἐπολέμει τὰ τείχη της.

Ὅθεν καταπείσας τὸν Πατριάρχην τοῦτον, καὶ τὴν Σύγκλητον τῶν ἀρχόντων μὲ δολιότητα, καὶ ὁρκίσας εἰς τὸν τίμιον Σταυρόν, καὶ εἰς τὰ πάνσεπτα Εὐαγγέλια, καὶ εἰς τὸ τίμιον Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου, ὅτι δὲν θέλει ἐνοχλήσει κᾀνένα ἄνθρωπον, ἐὰν εὔγουν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλιν καὶ τὸν ὑποδεχθοῦν, ταῦτα λέγω ποιήσας, ὕστερον εὑρέθη ψεύστης καὶ παραβάτης τῶν ὅρκων του. Διὰ τοῦτο εὐθὺς ὁποῦ ἐμβῆκεν μέσα εἰς τὴν πόλιν, ἐγέμωσεν ἡ πόλις ἀπὸ φόνους καὶ αἱματοχυσίας. Τότε καὶ ὁ θεῖος οὗτος Καλλίνικος ἁρπαχθεὶς ἀπὸ τοὺς βασιλικοὺς δορυφόρους, ἐξωρίσθη εἰς τὴν Ῥώμην. Ἔδειξε γὰρ εἰς αὐτὸν ὁ βασιλεὺς τὴν κομμένην γλῶσσάν του καὶ τὴν μύτην του, καὶ ἐκατηγόρει αὐτόν, πῶς ἦτον συνωμότης μὲ τοὺς ἐχθρούς του, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἦτον ἀθῷος ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος καὶ μέγας Ἀρχιερεύς. Πηγαίνωντας δὲ εἰς τὴν Ῥώμην ὁ Ἅγιος, ἐβάλθη μέσα εἰς ἕνα θεμέλιον ἑνὸς τοίχου, καὶ ἐχρίσθη ἔξωθεν. Ἔτζι γὰρ ἐπρόσταξεν ὁ θηριόγνωμος βασιλεὺς νὰ τιμωρήσουν τὸν Ἅγιον. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐπέρασαν τεσσαράκοντα ἡμέραι, ἀνοίχθη ὁ τοῖχος, καὶ εὑρέθη μέσα ὁ Ἅγιος ζωντανός. Ὕστερα δὲ ἀπὸ τέσσαρας ἡμέρας ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, καὶ ἐνταφιάσθη εἰς τὸν Ναὸν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου. Καθὼς οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐνεφανίσθησαν εἰς τὸν τότε Πάπαν, καὶ ἐπρόσταξαν αὐτὸν νὰ τὸν βάλῃ εἰς τὸν Ναόν τους. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις καὶ ἑορτή, ἐν τῇ ἁγιωτάτῃ Μεγάλῃ Ἐκκλησίᾳ (5).

(4) Σημείωσαι, ὅτι ἔν τισι χειρογράφοις Συναξαρισταῖς δὲν περιέχεται τὸ μέρος τοῦτο τοῦ Συναξαρίου, ἤγουν ἀπὸ τοῦ, ὅτι ἐμήνυσεν εἰς τὸν Ἅγιον ὁ βασιλεὺς νὰ δώσῃ εὐχὴν διὰ νὰ κρημνίσουν τὸν Ναὸν τῆς Θεοτόκου, ἕως τοῦ, παρευθὺς ἐκρημνίσθη ὁ Ναός. Καὶ τῇ ἀληθείᾳ δυσπαράδεκτόν ἐστι, πῶς ὁ Ἅγιος οὗτος διὰ προσευχῆς του ἐκρήμνισε τὸν τῆς Θεοτόκου Ναόν.

(5) Περὶ τοῦ Καλλινίκου τούτου γράφει ὁ Μελέτιος, ὅτι ἦτον σκευοφύλαξ τῶν Βλαχερνῶν, καὶ ἐπατριάρχευσεν ἔτη δώδεκα μετὰ Παῦλον τὸν τρίτον, καὶ ἀντ’ αὐτοῦ ἔγινε Πατριάρχης ὁ Κῦρος.

*

Οἱ Ἅγιοι τριακονταοκτὼ Μάρτυρες οἱ ἐν Θρᾴκῃ, ξίφει τελειοῦνται.

Ἤνεγκε τριπλῆ Μαρτύρων δεκὰς ξίφος,
Ἔχουσα καὶ σύναθλον ἁπλῆν ὀκτάδα.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Λούππου, Ειρηναίου Επισκόπου Σιρμίου, Ειρηναίου Επισκόπου Λουγδούνων κ.ά.