Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί ΙΘ’, μνήμη του Αγίου Αποστόλου Ιούδα.

Κλήσις τριπλή σοι και τριπλούν μάκαρ πάθος,
Άρσις δέσις τε και τρίτον τόξου τάσις.

Εννεακαιδεκάτη βελέεσσιν Ιούδας θνήσκει.

Ούτος ήτον από τους Δώδεκα Αποστόλους, και εν μεν τω κατά Λουκάν Ευαγγελίω, (Κεφ. ς’, 16) ομοίως και εν ταις Πράξεσι (Κεφ. α’, 13) ονομάζεται Ιούδας Ιακώβου, ήτοι αδελφός Ιακώβου του αδελφοθέου. Εν δε τω κατά Ματθαίον Ευαγγελίω, ονομάζεται Θαδδαίος και Λευαίος, (Κεφ. ι’, 3) (1) ο οποίος έγραψε και την Καθολικήν Επιστολήν, την φωτιστικήν εκείνην και δογματικήν, εις πάντας τους πιστεύσαντας Χριστιανούς. Ήτον δε κατά σάρκα αδελφός νομιζόμενος του Κυρίου, καθότι ήτον υιός του Μνήστορος Ιωσήφ, κατά τον θείον Επιφάνιον, (Αιρέσ. οη’) και υπηρέτης του φρικτού Μυστηρίου της υπέρ λόγον ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου. Ούτος λοιπόν πεμφθείς εις τον κόσμον παρ’ αυτού του Χριστού, ως αδελφός αυτού και μυσταγωγός, και ως άνθραξ πυρωθείς ταις αυτού λαμπρότησι, κάθε πλάνην κατέφλεξε και τους εσκοτισμένους εφώτισε. Διότι αυτός έλκων τον ζυγόν του Σωτήρος και την αύλακα τέμνων, και σπείρων τον σπόρον της ευσεβείας εις την οικουμένην, πολύν εποίησε τον καρπόν, και πολλούς τη αληθινή πίστει στηρίξας, έπεισε τούτους να περιπαίζουν και να περιγελούν τα των Ελλήνων είδωλα. Επειδή γαρ οι λατρεύοντες τους ψευδωνύμους θεούς, δεν εδύνοντο να ιατρεύσουν τας ανιάτους ασθενείας, δια τούτο κατέφευγον εις τον Άγιον τούτον Απόστολον, και ούτως ελάμβανον διπλήν την ιατρείαν, δηλαδή σώματος και ψυχής. Η γαρ ιατρεία των του σώματος ασθενειών, οδηγός εγίνετο εις τους απίστους προς την πίστιν του Χριστού.

Πηγαίνωντας λοιπόν ο θείος ούτος Ιούδας εις την Μεσοποταμίαν, και εις τα εκείσε πλησιόχωρα μέρη, εκήρυξε το Ευαγγέλιον του Χριστού, και εφώτισε τα εν αυτή ευρισκόμενα έθνη. Επήγε δε και εις την πόλιν Έδεσσαν, και προς τον τοπάρχην Αύγαρον, τον οποίον εθεράπευσεν από την λέπραν (εάν ούτος δηλαδή υποτεθή, ότι είναι ο Θαδδαίος). Ύστερον δε επήγεν εις την πόλιν Αραρά, και εκεί κρεμασθείς από τους απίστους, και με σαΐτας κτυπηθείς, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού, και έλαβε παρ’ αυτού τον του μαρτυρίου αμαράντινον στέφανον (2).

(1) Άλλοι δε θέλουσιν ότι Θαδδαίος και Λευαίος είναι ο εξ Εδέσσης Απόστολος, διαφορετικός ων από τον Ιούδαν τούτον. Όστις Θαδδαίος εορτάζεται κατά την εικοστήν πρώτην του Αυγούστου, και όρα εκεί. Σημείωσαι, ότι εις τον Απόστολον τούτον Ιούδαν τον και Θαδδαίον εγκώμιον έπλεξε Νικήτας ο Ρήτωρ, ου η αρχή· «Ο μεν μακάριος Ιακώβ εκείνος». (Σώζεται εν τη Μεγίστη Λαύρα και εν τω Κοινοβίω του Διονυσίου.)

(2) Σημείωσαι, ότι ο βασιλεύς Δομετιανός, εζήτησε να εύρη εκείνους, οπού έμειναν από το γένος του Δαβίδ δια να τους θανατώση, ίνα μη μείνη πλέον καμμία ελπίς περί του Μεσσίου. Όθεν ευρών τους εκγόνους του Ιούδα τούτου, και ερωτήσας περί αυτών, έμαθεν ότι ήτον πτωχοί, γεωργοί, και εργατικοί άνθρωποι. Είδε δε και την σκληρότητα οπού είχε το σώμα των, και τους ρόζους και τα τυλώματα, οπού είχον εκ της εργατικής τα χέρια των. Ερωτήσας δε αυτούς πού ευρίσκεται η του Χριστού βασιλεία; Ήκουσε παρ’ αυτών, ότι η του Χριστού βασιλεία δεν είναι επίγειος, αλλά Ουράνιος. Όθεν καταφρονήσας αυτούς, τους αφήκε, μη έχων πλέον καμμίαν υποψίαν. Έπαυσε δε κατά το παρόν τον κατά των Χριστιανών διωγμόν, ως λέγει ο Ευσέβιος, βιβλ. γ’, κεφ. ιθ’ και κ’ της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, εκ των του Ηγησίππου ερανισάμενος. Λέγει δε Νικηφόρος ο Κάλλιστος, βιβλ. α’, κεφ. λγ’ της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, ότι ο Ιούδας ούτος επήρε γυναίκα Μαρίαν ονόματι, και από αυτήν εποίησε τέκνα. Όθεν εκ τούτου κατάγονται οι καλούμενοι Δεσπόσυνοι, ήτοι οι συγγενείς του Δεσπότου Χριστού, καθώς λέγει ο Αφρικανός, Επιστολ. προς Αριστείδην. (Όρα εις την Εκατονταετηρίδα.) Περί δε των Δεσποσύνων γράφει ούτως ο Χρυσορρήμων· «Μέχρι πολλού οι συγγενείς του Χριστού εθαυμάζοντο πανταχού. Οι και Δεσπόσυνοι ελέγοντο. Αλλ’ όμως αυτών ουδέ τα ονόματα ίσμεν». (Ομιλ. κα’ εις τον Ιωάννην. Όρα και τον Δοσίθεον, σελ. 13 της Δωδεκαβίβλου.)

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Ζωσίμου.

Ψυχήν υπέρ σου Ζώσιμος θεις φιλτάτην,
Ξίφει θανών ζη ψυχικήν ζωήν Λόγε.

Ούτος ο Άγιος ήτον στρατιώτης κατά τους χρόνους του βασιλέως μεν Τραϊανού, ηγεμόνος δε της εν Πισσιδεία Αντιοχείας Δομετιανού, εν έτει Ϟη’ [98], καταγόμενος από την Απολλωνιάδα την εν Σωζοπόλει ευρισκομένην. Ρίψας δε τα άρματα, κατέφυγε εις την Εκκλησίαν του Χριστού και έλαβε το Άγιον Βάπτισμα. Όθεν εφέρθη εις τον ηγεμόνα, και επειδή ωμολόγησε τον εαυτόν του, ότι είναι Χριστιανός, δια τούτο εκρέμασαν αυτόν και εξέσχισαν. Μετά ταύτα ετέντωσαν τον Άγιον από τα τέσσαρα μέρη του σώματος, και έδειραν αυτόν. Έπειτα τον άπλωσαν επάνω εις ένα κρεββάτι σιδηρούν, πεπυρακτωμένον. Επειδή όμως η φωτία μετεβλήθη εις δρόσον, δια τούτο πολλοί Έλληνες παρόντες εκεί, κατεπλάγησαν δια το παράδοξον αυτό θαύμα, και επίστευσαν εις τον Χριστόν. Ύστερον εκάρφωσαν εις τους πόδας του Αγίου υποδήματα, και δέσαντες αυτόν εις πωλάρια, τον εβίαζον να τρέχη κατόπιν εις τον ηγεμόνα, όστις επήγαινεν εις την πόλιν των Κανανιτών. Όθεν ο γενναίος του Χριστού αθλητής, όχι μόνον έτρεχεν, αλλά και έμενε τρεις ημέρας νηστικός. Κατά πρόνοιαν όμως Θεού εφάνησαν εις τον Άγιον δύω παιδία, και το μεν ένα, έδωκεν άρτον εις αυτόν, το δε άλλο, του έφερε νερόν εις αγγείον, τα οποία λαμβάνωντας ο Μάρτυς, ευχαρίστησε τω Θεώ, και έφαγε και έπιε. Μετά ταύτα εφέρθη πάλιν εις εξέτασιν, και πάλιν κρεμασθείς, εξεσχίσθη. Τελευταίον δε αποκεφαλισθείς, έλαβε παρά Κυρίου τον του μαρτυρίου άφθαρτον στέφανον.

*

Ο Όσιος πατήρ ημών Ζήνων εν ειρήνη τελειούται.

Ζήνων τι κοινόν, σοι τε και θνητώ βίω;
Προς Αγγέλους άπελθε τους υπέρ βίον.

Ούτος ο Όσιος απετάξατο τον κόσμον, και έγινε μαθητής του μεγάλου Γέροντος Σιλουανού. Δια δε την υπερβολικήν του υπακοήν, και άκραν άσκησιν και ακτημοσύνην, έγινε θαυματουργός και σημειοφόρος. Πολλά γαρ δαιμόνια από τους ανθρώπους εδίωξεν. Όθεν διαπεράσας την ζωήν του με αγώνας, εις διάστημα χρόνων εξηνταδύω, απήλθε προς Κύριον.

*

Μνήμη του Οσίου και θεοφόρου πατρός ημών Παϊσίου του μεγάλου (3).

Εγώ σε Παΐσιε Άγγελον λέγω,
Φύσει μεν ουχί, αλλά τω ξένω βίω.

(3) Τον θαυμάσιον τούτου Βίον, ον συνέγραψεν ο Όσιος Ιωάννης ο Κολοβός, όρα εις το Νέον Εκλόγιον. Εις τούτον τον Όσιον συνέγραψεν ασματικήν Ακολουθίαν, ο οσιολογιώτατος διδάσκαλος κύριος Χριστοφόρος ο Προδρομίτης, και ο βουλόμενος, ζητησάτω ταύτην. Μερικοί, ως ήκουσα, σκανδαλίζονται δια εκείνο, οπού γράφεται εν τω Βίω του μεγάλου τούτου Παϊσίου, πως δηλαδή ο Άγιος ένιψε τους πόδας του Κυρίου. Αλλά οι τοιούτοι έπρεπε να συμπεράνουν εκ του μείζονος το έλαττον, και ούτω να ησυχάσουν το σκάνδαλον του λογισμού των. Διότι ανίσως ο Αβραάμ ένιψε τους πόδας των φανέντων αυτώ τριών Αγγέλων, οίτινες, κατά πάντας τους Πατέρας σχεδόν, ήτον αι τρεις υποστάσεις της Αγίας Τριάδος, φησί γαρ η Γραφή· «Ληφθήτω δη ύδωρ, και νιψάτωσαν τους πόδας υμών», (Γεν. ιη’, 4) ανίσως λέγω τούτων ένιψε τους πόδας, πάντη αΰλων και ασωμάτων όντων, και τούτο μέγιστον ον, πιστεύομεν, και ου σκανδαλιζόμεθα, πώς ου πιστεύομεν και το έλαττον; Ότι δηλαδή ένιψε και ο μέγας Παΐσιος τους πόδας του Κυρίου σάρκα φορούντος; Ειδέ και αποροί τινας, πώς τούτο εγένετο; αποκρινόμεθα, ότι έστι τούτο υπέρ το πώς. Και εκεί επί του Αβραάμ, και ενταύθα επί του Παϊσίου. Εις πίστωσιν τούτου, ας έχουν παράδειγμα και εκείνο, οπού λέγει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, όστις διηγείται, ότι η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία (ήτις, ως λέγουσι πολλοί, ήτον η Θεοτόκος) προσελθούσαι, εκράτησαν τους πόδας του Κυρίου, (κη’ 9) και μόλον οπού το σώμα του Κυρίου ήτον τότε αφθαρτισμένον, ως μετά την Ανάστασιν ον.

*

Μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Ασυγκρίτου, μαχαίρα τελειωθέντος. Τελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον μαρτυρικόν Ναόν του Αγίου Ισιδώρου ένδον της Αγίας Ειρήνης της προς θάλασσαν.

Ασύγκριτον σφαγέντα Κυρίου πόθω,
Ασύγκριτα στέφουσιν αξίως στέφη.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΙΘ΄, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰούδα.

Κλῆσις τριπλῆ σοι καὶ τριπλοῦν μάκαρ πάθος,
Ἄρσις δέσις τε καὶ τρίτον τόξου τάσις.

Ἐννεακαιδεκάτῃ βελέεσσιν Ἰούδας θνῄσκει.

Οὗτος ἦτον ἀπὸ τοὺς Δώδεκα Ἀποστόλους, καὶ ἐν μὲν τῷ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγελίῳ, (Κεφ. ς΄, 16) ὁμοίως καὶ ἐν ταῖς Πράξεσι (Κεφ. α΄, 13) ὀνομάζεται Ἰούδας Ἰακώβου, ἤτοι ἀδελφὸς Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου. Ἐν δὲ τῷ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγελίῳ, ὀνομάζεται Θαδδαῖος καὶ Λευαῖος, (Κεφ. ι΄, 3) (1) ὁ ὁποῖος ἔγραψε καὶ τὴν Καθολικὴν Ἐπιστολήν, τὴν φωτιστικὴν ἐκείνην καὶ δογματικήν, εἰς πᾶντας τοὺς πιστεύσαντας Χριστιανούς. Ἦτον δὲ κατὰ σάρκα ἀδελφὸς νομιζόμενος τοῦ Κυρίου, καθότι ἦτον υἱὸς τοῦ Μνήστορος Ἰωσήφ, κατὰ τὸν θεῖον Ἐπιφάνιον, (Αἱρέσ. οη΄) καὶ ὑπηρέτης τοῦ φρικτοῦ Μυστηρίου τῆς ὑπὲρ λόγον ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου. Οὗτος λοιπὸν πεμφθεὶς εἰς τὸν κόσμον παρ’ αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ, ὡς ἀδελφὸς αὐτοῦ καὶ μυσταγωγός, καὶ ὡς ἄνθραξ πυρωθεὶς ταῖς αὐτοῦ λαμπρότησι, κάθε πλάνην κατέφλεξε καὶ τοὺς ἐσκοτισμένους ἐφώτισε. Διότι αὐτὸς ἕλκων τὸν ζυγὸν τοῦ Σωτῆρος καὶ τὴν αὔλακα τέμνων, καὶ σπείρων τὸν σπόρον τῆς εὐσεβείας εἰς τὴν οἰκουμένην, πολὺν ἐποίησε τὸν καρπόν, καὶ πολλοὺς τῇ ἀληθινῇ πίστει στηρίξας, ἔπεισε τούτους νὰ περιπαίζουν καὶ νὰ περιγελοῦν τὰ τῶν Ἑλλήνων εἴδωλα. Ἐπειδὴ γὰρ οἱ λατρεύοντες τοὺς ψευδωνύμους θεούς, δὲν ἐδύνοντο νὰ ἰατρεύσουν τὰς ἀνιάτους ἀσθενείας, διὰ τοῦτο κατέφευγον εἰς τὸν Ἅγιον τοῦτον Ἀπόστολον, καὶ οὕτως ἐλάμβανον διπλῆν τὴν ἰατρείαν, δηλαδὴ σώματος καὶ ψυχῆς. Ἡ γὰρ ἰατρεία τῶν τοῦ σώματος ἀσθενειῶν, ὁδηγὸς ἐγίνετο εἰς τοὺς ἀπίστους πρὸς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ.

Πηγαίνωντας λοιπὸν ὁ θεῖος οὗτος Ἰούδας εἰς τὴν Μεσοποταμίαν, καὶ εἰς τὰ ἐκεῖσε πλησιόχωρα μέρη, ἐκήρυξε τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἐφώτισε τὰ ἐν αὐτῇ εὑρισκόμενα ἔθνη. Ἐπῆγε δὲ καὶ εἰς τὴν πόλιν Ἔδεσσαν, καὶ πρὸς τὸν τοπάρχην Αὔγαρον, τὸν ὁποῖον ἐθεράπευσεν ἀπὸ τὴν λέπραν (ἐὰν οὗτος δηλαδὴ ὑποτεθῇ, ὅτι εἶναι ὁ Θαδδαῖος). Ὕστερον δὲ ἐπῆγεν εἰς τὴν πόλιν Ἀραρά, καὶ ἐκεῖ κρεμασθεὶς ἀπὸ τοὺς ἀπίστους, καὶ μὲ σαΐτας κτυπηθείς, παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ, καὶ ἔλαβε παρ’ αὐτοῦ τὸν τοῦ μαρτυρίου ἀμαράντινον στέφανον (2).

(1) Ἄλλοι δὲ θέλουσιν ὅτι Θαδδαῖος καὶ Λευαῖος εἶναι ὁ ἐξ Ἐδέσσης Ἀπόστολος, διαφορετικὸς ὢν ἀπὸ τὸν Ἰούδαν τοῦτον. Ὅστις Θαδδαῖος ἑορτάζεται κατὰ τὴν εἰκοστὴν πρώτην τοῦ Αὐγούστου, καὶ ὅρα ἐκεῖ. Σημείωσαι, ὅτι εἰς τὸν Ἀπόστολον τοῦτον Ἰούδαν τὸν καὶ Θαδδαῖον ἐγκώμιον ἔπλεξε Νικήτας ὁ Ῥήτωρ, οὗ ἡ ἀρχή· «Ὁ μὲν μακάριος Ἰακὼβ ἐκεῖνος». (Σῴζεται ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ καὶ ἐν τῷ Κοινοβίῳ τοῦ Διονυσίου.)

(2) Σημείωσαι, ὅτι ὁ βασιλεὺς Δομετιανός, ἐζήτησε νὰ εὕρῃ ἐκείνους, ὁποῦ ἔμειναν ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Δαβὶδ διὰ νὰ τοὺς θανατώσῃ, ἵνα μὴ μείνῃ πλέον κᾀμμία ἐλπὶς περὶ τοῦ Μεσσίου. Ὅθεν εὑρὼν τοὺς ἐκγόνους τοῦ Ἰούδα τούτου, καὶ ἐρωτήσας περὶ αὐτῶν, ἔμαθεν ὅτι ἦτον πτωχοί, γεωργοί, καὶ ἐργατικοὶ ἄνθρωποι. Εἶδε δὲ καὶ τὴν σκληρότητα ὁποῦ εἶχε τὸ σῶμά των, καὶ τοὺς ῥόζους καὶ τὰ τυλώματα, ὁποῦ εἶχον ἐκ τῆς ἐργατικῆς τὰ χέριά των. Ἐρωτήσας δὲ αὐτοὺς ποῦ εὑρίσκεται ἡ τοῦ Χριστοῦ βασιλεία; Ἤκουσε παρ’ αὐτῶν, ὅτι ἡ τοῦ Χριστοῦ βασιλεία δὲν εἶναι ἐπίγειος, ἀλλὰ Οὐράνιος. Ὅθεν καταφρονήσας αὐτούς, τοὺς ἀφῆκε, μὴ ἔχων πλέον κᾀμμίαν ὑποψίαν. Ἔπαυσε δὲ κατὰ τὸ παρὸν τὸν κατὰ τῶν Χριστιανῶν διωγμόν, ὡς λέγει ὁ Εὐσέβιος, βιβλ. γ΄, κεφ. ιθ΄ καὶ κ΄ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ἐκ τῶν τοῦ Ἡγησίππου ἐρανισάμενος. Λέγει δὲ Νικηφόρος ὁ Κάλλιστος, βιβλ. α΄, κεφ. λγ΄ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ὅτι ὁ Ἰούδας οὗτος ἐπῆρε γυναῖκα Μαρίαν ὀνόματι, καὶ ἀπὸ αὐτὴν ἐποίησε τέκνα. Ὅθεν ἐκ τούτου κατάγονται οἱ καλούμενοι Δεσπόσυνοι, ἤτοι οἱ συγγενεῖς τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, καθὼς λέγει ὁ Ἀφρικανός, Ἐπιστολ. πρὸς Ἀριστείδην. (Ὅρα εἰς τὴν Ἑκατονταετηρίδα.) Περὶ δὲ τῶν Δεσποσύνων γράφει οὕτως ὁ Χρυσορρήμων· «Μέχρι πολλοῦ οἱ συγγενεῖς τοῦ Χριστοῦ ἐθαυμάζοντο πανταχοῦ. Οἳ καὶ Δεσπόσυνοι ἐλέγοντο. Ἀλλ’ ὅμως αὐτῶν οὐδὲ τὰ ὀνόματα ἴσμεν». (Ὁμιλ. κα΄ εἰς τὸν Ἰωάννην. Ὅρα καὶ τὸν Δοσίθεον, σελ. 13 τῆς Δωδεκαβίβλου.)

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ζωσίμου.

Ψυχὴν ὑπὲρ σοῦ Ζώσιμος θεὶς φιλτάτην,
Ξίφει θανὼν ζῇ ψυχικὴν ζωὴν Λόγε.

Οὗτος ὁ Ἅγιος ἦτον στρατιώτης κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως μὲν Τραϊανοῦ, ἡγεμόνος δὲ τῆς ἐν Πισσιδείᾳ Ἀντιοχείας Δομετιανοῦ, ἐν ἔτει Ϟη΄ [98], καταγόμενος ἀπὸ τὴν Ἀπολλωνιάδα τὴν ἐν Σωζοπόλει εὑρισκομένην. Ῥίψας δὲ τὰ ἅρματα, κατέφυγε εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔλαβε τὸ Ἅγιον Βάπτισμα. Ὅθεν ἐφέρθη εἰς τὸν ἡγεμόνα, καὶ ἐπειδὴ ὡμολόγησε τὸν ἑαυτόν του, ὅτι εἶναι Χριστιανός, διὰ τοῦτο ἐκρέμασαν αὐτὸν καὶ ἐξέσχισαν. Μετὰ ταῦτα ἐτέντωσαν τὸν Ἅγιον ἀπὸ τὰ τέσσαρα μέρη τοῦ σώματος, καὶ ἔδειραν αὐτόν. Ἔπειτα τὸν ἅπλωσαν ἐπάνω εἰς ἕνα κρεββάτι σιδηροῦν, πεπυρακτωμένον. Ἐπειδὴ ὅμως ἡ φωτία μετεβλήθη εἰς δρόσον, διὰ τοῦτο πολλοὶ Ἕλληνες παρόντες ἐκεῖ, κατεπλάγησαν διὰ τὸ παράδοξον αὐτὸ θαῦμα, καὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστόν. Ὕστερον ἐκάρφωσαν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου ὑποδήματα, καὶ δέσαντες αὐτὸν εἰς πωλάρια, τὸν ἐβίαζον νὰ τρέχῃ κατόπιν εἰς τὸν ἡγεμόνα, ὅστις ἐπήγαινεν εἰς τὴν πόλιν τῶν Κανανιτῶν. Ὅθεν ὁ γενναῖος τοῦ Χριστοῦ ἀθλητής, ὄχι μόνον ἔτρεχεν, ἀλλὰ καὶ ἔμενε τρεῖς ἡμέρας νηστικός. Κατὰ πρόνοιαν ὅμως Θεοῦ ἐφάνησαν εἰς τὸν Ἅγιον δύω παιδία, καὶ τὸ μὲν ἕνα, ἔδωκεν ἄρτον εἰς αὐτόν, τὸ δὲ ἄλλο, τοῦ ἔφερε νερὸν εἰς ἀγγεῖον, τὰ ὁποῖα λαμβάνωντας ὁ Μάρτυς, εὐχαρίστησε τῷ Θεῷ, καὶ ἔφαγε καὶ ἔπιε. Μετὰ ταῦτα ἐφέρθη πάλιν εἰς ἐξέτασιν, καὶ πάλιν κρεμασθείς, ἐξεσχίσθη. Τελευταῖον δὲ ἀποκεφαλισθείς, ἔλαβε παρὰ Κυρίου τὸν τοῦ μαρτυρίου ἄφθαρτον στέφανον.

*

Ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Ζήνων ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ζήνων τί κοινόν, σοί τε καὶ θνητῷ βίῳ;
Πρὸς Ἀγγέλους ἄπελθε τοὺς ὑπὲρ βίον.

Οὗτος ὁ Ὅσιος ἀπετάξατο τὸν κόσμον, καὶ ἔγινε μαθητὴς τοῦ μεγάλου Γέροντος Σιλουανοῦ. Διὰ δὲ τὴν ὑπερβολικήν του ὑπακοήν, καὶ ἄκραν ἄσκησιν καὶ ἀκτημοσύνην, ἔγινε θαυματουργὸς καὶ σημειοφόρος. Πολλὰ γὰρ δαιμόνια ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἐδίωξεν. Ὅθεν διαπεράσας τὴν ζωήν του μὲ ἀγῶνας, εἰς διάστημα χρόνων ἑξηνταδύω, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.

*

Μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Παϊσίου τοῦ μεγάλου (3).

Ἐγώ σε Παΐσιε Ἄγγελον λέγω,
Φύσει μὲν οὐχί, ἀλλὰ τῷ ξένῳ βίῳ.

(3) Τὸν θαυμάσιον τούτου Βίον, ὃν συνέγραψεν ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Κολοβός, ὅρα εἰς τὸ Νέον Ἐκλόγιον. Εἰς τοῦτον τὸν Ὅσιον συνέγραψεν ᾀσματικὴν Ἀκολουθίαν, ὁ ὁσιολογιώτατος διδάσκαλος κύριος Χριστοφόρος ὁ Προδρομίτης, καὶ ὁ βουλόμενος, ζητησάτω ταύτην. Μερικοί, ὡς ἤκουσα, σκανδαλίζονται διὰ ἐκεῖνο, ὁποῦ γράφεται ἐν τῷ Βίῳ τοῦ μεγάλου τούτου Παϊσίου, πῶς δηλαδὴ ὁ Ἅγιος ἔνιψε τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου. Ἀλλὰ οἱ τοιοῦτοι ἔπρεπε νὰ συμπεράνουν ἐκ τοῦ μείζονος τὸ ἔλαττον, καὶ οὕτω νὰ ἡσυχάσουν τὸ σκάνδαλον τοῦ λογισμοῦ των. Διότι ἀνίσως ὁ Ἁβραὰμ ἔνιψε τοὺς πόδας τῶν φανέντων αὐτῷ τριῶν Ἀγγέλων, οἵτινες, κατὰ πᾶντας τοὺς Πατέρας σχεδόν, ἦτον αἱ τρεῖς ὑποστάσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος, φησὶ γὰρ ἡ Γραφή· «Ληφθήτω δὴ ὕδωρ, καὶ νιψάτωσαν τοὺς πόδας ὑμῶν», (Γέν. ιη΄, 4) ἀνίσως λέγω τούτων ἔνιψε τοὺς πόδας, πάντῃ ἀΰλων καὶ ἀσωμάτων ὄντων, καὶ τοῦτο μέγιστον ὄν, πιστεύομεν, καὶ οὐ σκανδαλιζόμεθα, πῶς οὐ πιστεύομεν καὶ τὸ ἔλαττον; Ὅτι δηλαδὴ ἔνιψε καὶ ὁ μέγας Παΐσιος τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου σάρκα φοροῦντος; Εἰδὲ καὶ ἀποροῖ τινας, πῶς τοῦτο ἐγένετο; ἀποκρινόμεθα, ὅτι ἔστι τοῦτο ὑπὲρ τὸ πῶς. Καὶ ἐκεῖ ἐπὶ τοῦ Ἁβραάμ, καὶ ἐνταῦθα ἐπὶ τοῦ Παϊσίου. Εἰς πίστωσιν τούτου, ἂς ἔχουν παράδειγμα καὶ ἐκεῖνο, ὁποῦ λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ὅστις διηγεῖται, ὅτι ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ ἄλλη Μαρία (ἥτις, ὡς λέγουσι πολλοί, ἦτον ἡ Θεοτόκος) προσελθοῦσαι, ἐκράτησαν τοὺς πόδας τοῦ Κυρίου, (κη΄ 9) καὶ μὅλον ὁποῦ τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου ἦτον τότε ἀφθαρτισμένον, ὡς μετὰ τὴν Ἀνάστασιν ὄν.

*

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἀσυγκρίτου, μαχαίρᾳ τελειωθέντος. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις εἰς τὸν μαρτυρικὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου ἔνδον τῆς Ἁγίας Εἰρήνης τῆς πρὸς θάλασσαν.

Ἀσύγκριτον σφαγέντα Κυρίου πόθῳ,
Ἀσύγκριτα στέφουσιν ἀξίως στέφη.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Ιούδα του Αποστόλου, Ζωσίμου, Ζήνωνος, Παϊσίου του μεγάλου, Ασυγκρίτου