Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου17 Φεβρουαρίου
Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ
Τω αυτώ μηνί ΙΖ’, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου του Τήρωνος.
Τήρων ο δηλών αρτίλεκτον οπλίτην,
Θεώ πρόσεισιν αρτίκαυστος οπλίτης.
Εβδομάτη δεκάτη πυρί Τήρωνα φλεγέθουσιν.
Ούτος ο Άγιος Μάρτυς Θεόδωρος ήτον κατά τους χρόνους Μαξιμιανού και Μαξιμίνου των βασιλέων, εν έτει σϞζ’ [297], καταγόμενος εκ της μητροπόλεως Αμασείας, ήτις είναι πόλις διάσημος της εν τη Μαύρη Θαλάσση Καππαδοκίας, από ένα χωρίον λεγόμενον Χουμιαλών. Εις καιρόν λοιπόν οπού ο Άγιος ούτος εσυναριθμήθη με το στράτευμα το ονομαζόμενον των Τηρώνων (Τήρων δε θέλει να ειπή οπλίτης, ήτοι στρατιώτης ο νεωστί διαλεγμένος), και εις καιρόν οπού ευρίσκετο υποκάτω εις το τάγμα του πραιποσίτου Βρίγκα, τότε, λέγω, ωμολόγησεν, ότι ο Χριστός είναι Θεός αληθινός, και ότι τα είδωλα των Ελλήνων είναι άψυχα ξόανα, και έργα χειρών ανθρώπων. Όθεν παρεστάθη έμπροσθεν του ρηθέντος πραιποσίτου, εκείνος δε έδωκεν εις αυτόν καιρόν και διορίαν να συλλογισθή. Τότε ο Άγιος έκαμεν ένα μεγάλον κατόρθωμα, επειδή πέρνωντας το είδωλον της μητρός των θεών Ρέας, ως φλυαρούσιν οι Έλληνες, έρριψεν αυτό εις την φωτίαν και το κατέκαυσεν.
Όθεν επιάσθη, και ομολογήσας, ότι αυτός κατέκαυσε το είδωλον, πρώτον μεν κρεμασθείς ξέεται, έπειτα βάλλεται μέσα εις αναμμένην κάμινον, και μέσα εις αυτήν τελειωθείς, λαμβάνει του μαρτυρίου τον στέφανον. Τελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον μαρτυρικόν αυτού Ναόν, ο οποίος ευρίσκεται εις τόπον λεγόμενον Φωρακίου, κατά το Σάββατον της πρώτης εβδομάδος των νηστειών. Όταν έγινεν από αυτόν και το θαύμα το περί των κολύβων, δια μέσου του οποίου, ηλευθέρωσε τον Ορθόδοξον λαόν των Χριστιανών από τα μεμολυσμένα φαγητά των ειδωλοθύτων. (Το κατά πλάτος Μαρτύριον αυτού όρα εις τον Δαμασκηνόν. Το δε ελληνικόν τούτου Μαρτύριον συνέγραψεν ο Μεταφραστής, ου η αρχή· «Μαξιμιανώ και Μαξιμίνω». Σώζεται εν τη των Ιβήρων και εν άλλαις (1).)
(1) Σημείωσαι, ότι εγκώμιον έπλεξεν εις την κορυφήν του Αγίου τούτου Θεοδώρου ο θείος Νύσσης Γρηγόριος, ου η αρχή· «Ημείς ο του Χριστού λαός, η αγία ποίμνη». (Σώζεται εν τοις εκδεδομένοις, και εν τω δευτέρω πανηγυρικώ της Ιεράς Μονής του Βατοπαιδίου.) Τούτο το εγκώμιον μετέφρασεν εις το απλούν ο διδάσκαλος κύριος Χριστοφόρος ο Προδρομίτης, και ευρίσκεται εις το εν Καρεαίς κελλίον των Αγίων Θεοδώρων. Εκεί ευρίσκεται και λόγος Νεκταρίου Κωνσταντινουπόλεως μεταφρασμένος εις το απλούν, διαλαμβάνων, δια τίνα αφορμήν εορτάζεται κατά το πρώτον Σάββατον των νηστειών ο Άγιος ούτος Θεόδωρος ο Τήρων.
*
Τη αυτή ημέρα μνήμη της Αγίας Μαριάμνης, αδελφής του Αγίου Φιλίππου του Αποστόλου.
Αφείσα την γην Μαριάμνη παρθένος,
Τον εκ Μαρίας Παρθένου Χριστόν βλέπει.
Ύστερα από την Ανάληψιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, επήγεν ο Άγιος Απόστολος Φίλιππος ομού με τον Απόστολον Βαρθολομαίον και Μαριάμνην την εδικήν του αδελφήν, εις την εν Φρυγία ευρισκομένην Ιεράπολιν, και επειδή ο Απόστολος εκήρυξε το Ευαγγέλιον του Χριστού, εκρεμάσθη από τους εκεί Έλληνας. Όταν δε έμελλε να αποθάνη, επροσευχήθη εις τον Θεόν, και ω του θαύματος! κατεχώθη εις την γην τόσον ο εκεί ευρισκόμενος ανθύπατος και άρχων, όσον και ο υποτεταγμένος εις αυτόν λαός. Οι δε λοιποί φοβηθέντες, παρεκάλεσαν τον Άγιον Βαρθολομαίον και την Αγίαν ταύτην Μαριάμνην, οίτινες ήτον και αυτοί κρεμασμένοι, ίνα μη και εκείνοι καταχωθώσιν. Ο δε Βαρθολομαίος πάλιν και η Μαριάμνη, παρεκάλεσαν τον Άγιον Φίλιππον, και όχι μόνον δεν εκατάχωσεν εκείνους, αλλά και τους καταχωθέντας εύγαλεν από την γην. Τον δε ανθύπατον και την γυναίκα του ονόματι Έχιδναν, δεν εύγαλεν, αλλά τους αφήκεν εν τη γη συγχωσμένους. Τότε ανεχώρησαν από την Ιεράπολιν τόσον ο Βαρθολομαίος, όσον και η Μαριάμνη. Και ο μεν Βαρθολομαίος, επήγεν εις την Ινδίαν, και εκεί σταυρωθείς ετελειώθη. Η δε Μαριάμνη πηγαίνουσα εις την Λυκαονίαν, εκήρυξε τον λόγον του Θεού, και πολλούς βαπτίσασα, εν ειρήνη ετελειώθη. (Όρα και το Συναξάριον του Αγίου Φιλίππου κατά την δεκάτην τετάρτην του Νοεμβρίου.)
*
Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Αυξιβίου Επισκόπου Σόλωνος της Κύπρου.
Τον Αυξίβιον ου παρόψεται Λόγος,
Φανέντα ληξίβιον εξ εναντίου.
Ούτος εκατάγετο από την παλαιάν Ρώμην, Έλλην ων κατά την θρησκείαν. Ακολουθήσας δε εις τον Άγιον Απόστολον και Ευαγγελιστήν Μάρκον, εδιδάχθη παρ’ αυτού τον λόγον της αληθείας. Όθεν βαπτισθείς, εχειροτονήθη Επίσκοπος Σόλωνος της εν Κύπρω, και πολλούς απίστους επιστρέψας εις τον Χριστόν, και διαφόρων θαυμάτων αυτουργός γεγονώς, προς Κύριον εξεδήμησεν (2).
(2) Τον κατά πλάτος Βίον αυτού όρα εις το Νέον Λειμωνάριον.
*
Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Θεοστηρίκτου.
Θεοστήρικτος τον Θεόν πήξας βάσιν,
Όντως θεοστήρικτος έργοις ωράθη (3).
(3) Ο Θεοστήρικτος ούτος φαίνεται, ότι είναι ο ίδιος με εκείνον, οπού εορτάζεται κατά την δεκάτην του Νοεμβρίου. Επειδή το αυτό δίστιχον τούτο ιαμβικόν έχει και εκείνος.
*
Η εύρεσις των λειψάνων του Αγίου Μάρτυρος Μηνά του Καλλικελάδου.
Την γην ορύξας ως δικέλλη τω λόγω,
Μηνάν εκείθεν εκφέρω κεκρυμμένον.
Κατά τους χρόνους Μαρκιανού (4), του φιλοχρίστου βασιλέως εν έτει υν’ [450], ο μακάριος Μάρτυς ούτος Μηνάς ο Καλλικέλαδος, εφάνη εν μια νυκτί εις ένα άνθρωπον, Φιλομμάτην καλούμενον, ο οποίος εσυναριθμείτο εις την σχολήν την επονομαζομένην των Ικανάτων, και λέγει εις αυτόν, ότι αυτός είναι Μηνάς ο Καλλικέλαδος, και ότι κρύπτεται υποκάτω εις την γην κατά το μέρος του αιγιαλού, όπου είναι η ακρόπολις. Δείχνει δε εις αυτόν και τον τόπον με το ίδιον αυτού δάκτυλον. Τότε ο φιλόθεος Φιλομμάτης εσηκώθη νυκτότερα, και φανερόνοι καταλεπτώς εις τον φίλον του Μαρκιανόν τον Νουμέριον την οπτασίαν, εκείνος δε πάλιν φανερόνοι ταύτην εις τον βασιλέα, και παρευθύς στέλλονται στρατιώται εις τον δηλωθέντα τόπον. Οι οποίοι σκάψαντες με ογλιγωρότητα, εύρον μίαν σιδηράν θήκην, μέσα εις την οποίαν ήτον το λείψανον του Μάρτυρος. Αλλά και γράμματα εύρον εν αυτή χαραγμένα επάνω εις πλάκα, τα οποία εφανέροναν τους χρόνους, κατά τους οποίους εβάλθη εκεί μέσα το άγιον λείψανον, και πού εις το εξής πρέπει να βαλθή. Αριθμήσαντες δε τους χρόνους, ευρήκαν ότι ήτον περασμένοι χρόνοι τετρακόσιοι. Όθεν ευχαρίστησεν όλον το πλήθος και εδόξασε τον Θεόν (5).
(4) Εν δε τω τετυπωμένω Συναξαριστή γράφεται Βασιλείου.
(5) Περιττώς γράφεται κατά την ημέραν ταύτην παρά τω τετυπωμένω Συναξαριστή, το Συναξάριον του Οσίου Σαλαμάνου. Τούτο γαρ προεγράφη κατά την εικοστήν τρίτην του Ιαννουαρίου.
*
Μνήμη των εν ευσεβεί τη λήξει γενομένων βασιλέων Μαρκιανού και Πουλχερίας. Τελείται δε η αυτών Σύναξις εν τη αγιωτάτη Μεγάλη Εκκλησία (6).
Τον Μαρκιανόν Πουλχερίαν συνάμα,
Άζυγας ειπείν ουκ έχω ή συζύγους.
(6) Όρα και κατά την δεκάτην του Σεπτεμβρίου, όπου ιδιαιτέρως εορτάζεται η Αγία Πουλχερία, και το Συναξάριον αυτής γράφεται. Τόσον δε μόνον εδώ λέγομεν περί του Μαρκιανού, ότι εκοιμήθη αυτός εν έτει 457, ζήσας εις την Βασιλείαν μετά τον Μέγαν Κωνσταντίνον, σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς. Άνθρωπος ου μόνον ευσεβέστατος, αλλά και ευλαβέστατος, πεζός γαρ ελιτάνευεν εν τω πεδίω. Όθεν ηναγκάζετο και Ανατόλιος ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ουκ εν φορείω, αλλά πεζός λιτανεύειν, κατά τον Θεοφάνη. (Όρα σελ. 400 της Δωδεκαβίβλου.)
*
Ο Άγιος Νεομάρτυς Θεόδωρος ο Βυζάντιος, ο εν Μιτυλήνη μαρτυρήσας κατά το έτος ͵αψϞε’ [1795], αγχόνη τελειούται.
Ύμνος νεάζων Θεοδώρω τω νέω,
Χριστού αθλητή ενδίκως αρμοστέος (7).
(7) Το Μαρτύριον αυτού όρα εις το Νέον Μαρτυρολόγιον.
Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.
Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.
* * *
Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΙΖ΄, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος.
Τήρων ὁ δηλῶν ἀρτίλεκτον ὁπλίτην,
Θεῷ πρόσεισιν ἀρτίκαυστος ὁπλίτης.
Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ πυρὶ Τήρωνα φλεγέθουσιν.
Οὗτος ὁ Ἅγιος Μάρτυς Θεόδωρος ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους Μαξιμιανοῦ καὶ Μαξιμίνου τῶν βασιλέων, ἐν ἔτει σϞζ΄ [297], καταγόμενος ἐκ τῆς μητροπόλεως Ἀμασείας, ἥτις εἶναι πόλις διάσημος τῆς ἐν τῇ Μαύρῃ Θαλάσσῃ Καππαδοκίας, ἀπὸ ἕνα χωρίον λεγόμενον Χουμιαλῶν. Εἰς καιρὸν λοιπὸν ὁποῦ ὁ Ἅγιος οὗτος ἐσυναριθμήθη μὲ τὸ στράτευμα τὸ ὀνομαζόμενον τῶν Τηρώνων (Τήρων δὲ θέλει νὰ εἰπῇ ὁπλίτης, ἤτοι στρατιώτης ὁ νεωστὶ διαλεγμένος), καὶ εἰς καιρὸν ὁποῦ εὑρίσκετο ὑποκάτω εἰς τὸ τάγμα τοῦ πραιποσίτου Βρίγκα, τότε, λέγω, ὡμολόγησεν, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεὸς ἀληθινός, καὶ ὅτι τὰ εἴδωλα τῶν Ἑλλήνων εἶναι ἄψυχα ξόανα, καὶ ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων. Ὅθεν παρεστάθη ἔμπροσθεν τοῦ ῥηθέντος πραιποσίτου, ἐκεῖνος δὲ ἔδωκεν εἰς αὐτὸν καιρὸν καὶ διορίαν νὰ συλλογισθῇ. Τότε ὁ Ἅγιος ἔκαμεν ἕνα μεγάλον κατόρθωμα, ἐπειδὴ πέρνωντας τὸ εἴδωλον τῆς μητρὸς τῶν θεῶν Ῥέας, ὡς φλυαροῦσιν οἱ Ἕλληνες, ἔρριψεν αὐτὸ εἰς τὴν φωτίαν καὶ τὸ κατέκαυσεν.
Ὅθεν ἐπιάσθη, καὶ ὁμολογήσας, ὅτι αὐτὸς κατέκαυσε τὸ εἴδωλον, πρῶτον μὲν κρεμασθεὶς ξέεται, ἔπειτα βάλλεται μέσα εἰς ἀναμμένην κάμινον, καὶ μέσα εἰς αὐτὴν τελειωθείς, λαμβάνει τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις εἰς τὸν μαρτυρικὸν αὐτοῦ Ναόν, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται εἰς τόπον λεγόμενον Φωρακίου, κατὰ τὸ Σάββατον τῆς πρώτης ἑβδομάδος τῶν νηστειῶν. Ὅταν ἔγινεν ἀπὸ αὐτὸν καὶ τὸ θαῦμα τὸ περὶ τῶν κολύβων, διὰ μέσου τοῦ ὁποίου, ἠλευθέρωσε τὸν Ὀρθόδοξον λαὸν τῶν Χριστιανῶν ἀπὸ τὰ μεμολυσμένα φαγητὰ τῶν εἰδωλοθύτων. (Τὸ κατὰ πλάτος Μαρτύριον αὐτοῦ ὅρα εἰς τὸν Δαμασκηνόν. Τὸ δὲ ἑλληνικὸν τούτου Μαρτύριον συνέγραψεν ὁ Μεταφραστής, οὗ ἡ ἀρχή· «Μαξιμιανῷ καὶ Μαξιμίνῳ». Σῴζεται ἐν τῇ τῶν Ἰβήρων καὶ ἐν ἄλλαις (1).)
(1) Σημείωσαι, ὅτι ἐγκώμιον ἔπλεξεν εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Ἁγίου τούτου Θεοδώρου ὁ θεῖος Νύσσης Γρηγόριος, οὗ ἡ ἀρχή· «Ἡμεῖς ὁ τοῦ Χριστοῦ λαός, ἡ ἁγία ποίμνη». (Σῴζεται ἐν τοῖς ἐκδεδομένοις, καὶ ἐν τῷ δευτέρῳ πανηγυρικῷ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Βατοπαιδίου.) Τοῦτο τὸ ἐγκώμιον μετέφρασεν εἰς τὸ ἁπλοῦν ὁ διδάσκαλος κύριος Χριστοφόρος ὁ Προδρομίτης, καὶ εὑρίσκεται εἰς τὸ ἐν Καρεαῖς κελλίον τῶν Ἁγίων Θεοδώρων. Ἐκεῖ εὑρίσκεται καὶ λόγος Νεκταρίου Κωνσταντινουπόλεως μεταφρασμένος εἰς τὸ ἁπλοῦν, διαλαμβάνων, διὰ τίνα ἀφορμὴν ἑορτάζεται κατὰ τὸ πρῶτον Σάββατον τῶν νηστειῶν ὁ Ἅγιος οὗτος Θεόδωρος ὁ Τήρων.
*
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ἁγίας Μαριάμνης, ἀδελφῆς τοῦ Ἁγίου Φιλίππου τοῦ Ἀποστόλου.
Ἀφεῖσα τὴν γῆν Μαριάμνη παρθένος,
Τὸν ἐκ Μαρίας Παρθένου Χριστὸν βλέπει.
Ὕστερα ἀπὸ τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐπῆγεν ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Φίλιππος ὁμοῦ μὲ τὸν Ἀπόστολον Βαρθολομαῖον καὶ Μαριάμνην τὴν ἐδικήν του ἀδελφήν, εἰς τὴν ἐν Φρυγίᾳ εὑρισκομένην Ἱεράπολιν, καὶ ἐπειδὴ ὁ Ἀπόστολος ἐκήρυξε τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, ἐκρεμάσθη ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ Ἕλληνας. Ὅταν δὲ ἔμελλε νὰ ἀποθάνῃ, ἐπροσευχήθη εἰς τὸν Θεόν, καὶ ὢ τοῦ θαύματος! κατεχώθη εἰς τὴν γῆν τόσον ὁ ἐκεῖ εὑρισκόμενος ἀνθύπατος καὶ ἄρχων, ὅσον καὶ ὁ ὑποτεταγμένος εἰς αὐτὸν λαός. Οἱ δὲ λοιποὶ φοβηθέντες, παρεκάλεσαν τὸν Ἅγιον Βαρθολομαῖον καὶ τὴν Ἁγίαν ταύτην Μαριάμνην, οἵτινες ἦτον καὶ αὐτοὶ κρεμασμένοι, ἵνα μὴ καὶ ἐκεῖνοι καταχωθῶσιν. Ὁ δὲ Βαρθολομαῖος πάλιν καὶ ἡ Μαριάμνη, παρεκάλεσαν τὸν Ἅγιον Φίλιππον, καὶ ὄχι μόνον δὲν ἐκατάχωσεν ἐκείνους, ἀλλὰ καὶ τοὺς καταχωθέντας εὔγαλεν ἀπὸ τὴν γῆν. Τὸν δὲ ἀνθύπατον καὶ τὴν γυναῖκά του ὀνόματι Ἔχιδναν, δὲν εὔγαλεν, ἀλλὰ τοὺς ἀφῆκεν ἐν τῇ γῇ συγχωσμένους. Τότε ἀνεχώρησαν ἀπὸ τὴν Ἱεράπολιν τόσον ὁ Βαρθολομαῖος, ὅσον καὶ ἡ Μαριάμνη. Καὶ ὁ μὲν Βαρθολομαῖος, ἐπῆγεν εἰς τὴν Ἰνδίαν, καὶ ἐκεῖ σταυρωθεὶς ἐτελειώθη. Ἡ δὲ Μαριάμνη πηγαίνουσα εἰς τὴν Λυκαονίαν, ἐκήρυξε τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, καὶ πολλοὺς βαπτίσασα, ἐν εἰρήνῃ ἐτελειώθη. (Ὅρα καὶ τὸ Συναξάριον τοῦ Ἁγίου Φιλίππου κατὰ τὴν δεκάτην τετάρτην τοῦ Νοεμβρίου.)
*
Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Αὐξιβίου Ἐπισκόπου Σόλωνος τῆς Κύπρου.
Τὸν Αὐξίβιον οὐ παρόψεται Λόγος,
Φανέντα ληξίβιον ἐξ ἐναντίου.
Οὗτος ἐκατάγετο ἀπὸ τὴν παλαιὰν Ῥώμην, Ἕλλην ὢν κατὰ τὴν θρῃσκείαν. Ἀκολουθήσας δὲ εἰς τὸν Ἅγιον Ἀπόστολον καὶ Εὐαγγελιστὴν Μάρκον, ἐδιδάχθη παρ’ αὐτοῦ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Ὅθεν βαπτισθείς, ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος Σόλωνος τῆς ἐν Κύπρῳ, καὶ πολλοὺς ἀπίστους ἐπιστρέψας εἰς τὸν Χριστόν, καὶ διαφόρων θαυμάτων αὐτουργὸς γεγονώς, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν (2).
(2) Τὸν κατὰ πλάτος Βίον αὐτοῦ ὅρα εἰς τὸ Νέον Λειμωνάριον.
*
Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Θεοστηρίκτου.
Θεοστήρικτος τὸν Θεὸν πήξας βάσιν,
Ὄντως θεοστήρικτος ἔργοις ὡράθη (3).
(3) Ὁ Θεοστήρικτος οὗτος φαίνεται, ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος μὲ ἐκεῖνον, ὁποῦ ἑορτάζεται κατὰ τὴν δεκάτην τοῦ Νοεμβρίου. Ἐπειδὴ τὸ αὐτὸ δίστιχον τοῦτο ἰαμβικὸν ἔχει καὶ ἐκεῖνος.
*
Ἡ εὕρεσις τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Μηνᾶ τοῦ Καλλικελάδου.
Τὴν γῆν ὀρύξας ὡς δικέλλῃ τῷ λόγῳ,
Μηνᾶν ἐκεῖθεν ἐκφέρω κεκρυμμένον.
Κατὰ τοὺς χρόνους Μαρκιανοῦ (4), τοῦ φιλοχρίστου βασιλέως ἐν ἔτει υν΄ [450], ὁ μακάριος Μάρτυς οὗτος Μηνᾶς ὁ Καλλικέλαδος, ἐφάνη ἐν μιᾷ νυκτὶ εἰς ἕνα ἄνθρωπον, Φιλομμάτην καλούμενον, ὁ ὁποῖος ἐσυναριθμεῖτο εἰς τὴν σχολὴν τὴν ἐπονομαζομένην τῶν Ἱκανάτων, καὶ λέγει εἰς αὐτόν, ὅτι αὐτὸς εἶναι Μηνᾶς ὁ Καλλικέλαδος, καὶ ὅτι κρύπτεται ὑποκάτω εἰς τὴν γῆν κατὰ τὸ μέρος τοῦ αἰγιαλοῦ, ὅπου εἶναι ἡ ἀκρόπολις. Δείχνει δὲ εἰς αὐτὸν καὶ τὸν τόπον μὲ τὸ ἴδιον αὑτοῦ δάκτυλον. Τότε ὁ φιλόθεος Φιλομμάτης ἐσηκώθη νυκτότερα, καὶ φανερόνοι καταλεπτῶς εἰς τὸν φίλον του Μαρκιανὸν τὸν Νουμέριον τὴν ὀπτασίαν, ἐκεῖνος δὲ πάλιν φανερόνοι ταύτην εἰς τὸν βασιλέα, καὶ παρευθὺς στέλλονται στρατιῶται εἰς τὸν δηλωθέντα τόπον. Οἱ ὁποῖοι σκάψαντες μὲ ὀγλιγωρότητα, εὗρον μίαν σιδηρᾶν θήκην, μέσα εἰς τὴν ὁποίαν ἦτον τὸ λείψανον τοῦ Μάρτυρος. Ἀλλὰ καὶ γράμματα εὗρον ἐν αὐτῇ χαραγμένα ἐπάνω εἰς πλάκα, τὰ ὁποῖα ἐφανέροναν τοὺς χρόνους, κατὰ τοὺς ὁποίους ἐβάλθη ἐκεῖ μέσα τὸ ἅγιον λείψανον, καὶ ποῦ εἰς τὸ ἑξῆς πρέπει νὰ βαλθῇ. Ἀριθμήσαντες δὲ τοὺς χρόνους, εὑρῆκαν ὅτι ἦτον περασμένοι χρόνοι τετρακόσιοι. Ὅθεν εὐχαρίστησεν ὅλον τὸ πλῆθος καὶ ἐδόξασε τὸν Θεόν (5).
(4) Ἐν δὲ τῷ τετυπωμένῳ Συναξαριστῇ γράφεται Βασιλείου.
(5) Περιττῶς γράφεται κατὰ τὴν ἡμέραν ταύτην παρὰ τῷ τετυπωμένῳ Συναξαριστῇ, τὸ Συναξάριον τοῦ Ὁσίου Σαλαμάνου. Τοῦτο γὰρ προεγράφη κατὰ τὴν εἰκοστὴν τρίτην τοῦ Ἰαννουαρίου.
*
Μνήμη τῶν ἐν εὐσεβεῖ τῇ λήξει γενομένων βασιλέων Μαρκιανοῦ καὶ Πουλχερίας. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν Σύναξις ἐν τῇ ἁγιωτάτῃ Μεγάλῃ Ἐκκλησίᾳ (6).
Τὸν Μαρκιανὸν Πουλχερίαν συνάμα,
Ἄζυγας εἰπεῖν οὐκ ἔχω ἢ συζύγους.
(6) Ὅρα καὶ κατὰ τὴν δεκάτην τοῦ Σεπτεμβρίου, ὅπου ἰδιαιτέρως ἑορτάζεται ἡ Ἁγία Πουλχερία, καὶ τὸ Συναξάριον αὐτῆς γράφεται. Τόσον δὲ μόνον ἐδῶ λέγομεν περὶ τοῦ Μαρκιανοῦ, ὅτι ἐκοιμήθη αὐτὸς ἐν ἔτει 457, ζήσας εἰς τὴν Βασιλείαν μετὰ τὸν Μέγαν Κωνσταντῖνον, σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς. Ἄνθρωπος οὐ μόνον εὐσεβέστατος, ἀλλὰ καὶ εὐλαβέστατος, πεζὸς γὰρ ἐλιτάνευεν ἐν τῷ πεδίῳ. Ὅθεν ἠναγκάζετο καὶ Ἀνατόλιος ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, οὐκ ἐν φορείῳ, ἀλλὰ πεζὸς λιτανεύειν, κατὰ τὸν Θεοφάνη. (Ὅρα σελ. 400 τῆς Δωδεκαβίβλου.)
*
Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Θεόδωρος ὁ Βυζάντιος, ὁ ἐν Μιτυλήνῃ μαρτυρήσας κατὰ τὸ ἔτος ͵αψϞε΄ [1795], ἀγχόνῃ τελειοῦται.
Ὕμνος νεάζων Θεοδώρῳ τῷ νέῳ,
Χριστοῦ ἀθλητῇ ἐνδίκως ἁρμοστέος (7).
(7) Τὸ Μαρτύριον αὐτοῦ ὅρα εἰς τὸ Νέον Μαρτυρολόγιον.
Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.
Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Β’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.
* * *
