Μας αξίωσε ο Θεός να φτάσουμε σ’ αυτή την ευλογημένη νύχτα, να φτάσουμε σ’ αυτή την ευλογημένη ώρα, στην ευλογημένη στιγμή. «Το Πάσχα ημών υπέρ ημών ετύθη Χριστός» (Α’ Κορ. 5:7).
Υπέρ των χριστιανών το Πάσχα «ετύθη»: εθυσιάσθη ο Χριστός, «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιω. 1:29). Και ιδού έχουμε Πάσχα απόψε, έχουμε Ανάσταση. Έχουμε τον Αμνό του Θεού, το σώμα του και το αίμα του. Όλη η Θεία Λειτουργία έγινε ακριβώς για να έρθει αυτή η στιγμή που θα προσέλθουμε και θα λάβουμε το σώμα και το αίμα του Κυρίου· που θα ενωθούμε με τον Κύριο, τον θυσιασθέντα υπέρ ημών και τον αναστάντα υπέρ ημών.
Όσες καλές σκέψεις κι αν κάνει κανείς, όση καλή διάθεση κι αν έχει, δεν θα γίνει τίποτε, εάν δεν ενωθεί με τον Χριστό. «Εάν μη φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς» (Ιω. 6:53). «Ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς», δεν έχετε αληθινή ζωή.
Με πόση λαχτάρα οι χριστιανοί πρέπει να περιμένουμε αυτή τη νύχτα, αυτή τη στιγμή. Δόξα τω Θεώ, δεν είπε ο Κύριος να γίνεται μια φορά η Λειτουργία. Μια φορά, ας πούμε, στα πενήντα χρόνια, μια φορά ενόσω θα προλάβει να ζήσει κάποιος. Ούτε μια φορά στα δέκα χρόνια ούτε μια φορά στα πέντε ή μια φορά το χρόνο, αλλά κάθε Κυριακή και κάθε ημέρα τελείται η Θεία Λειτουργία. Όλα όμως πηγάζουν απ’ αυτήν εδώ την ημέρα. Όπως πηγαίνουμε στον Πανάγιο Τάφο και ξέρουμε ότι από κει ξεκινάει κάθε Αγία Τράπεζα, το κάθε αντιμήνσιο, ο κάθε ναός, έτσι από τον Χριστό, από τον σταυρωθέντα και νεκρωθέντα και αναστάντα Κύριο, από την Ανάσταση του Χριστού ξεκινάει το Μυστήριο και είναι στη διάθεσή μας συνεχώς, αλλά ιδιαίτερα αυτή την ώρα.
Να ρθούμε λοιπόν με κατάνυξη, με ευλάβεια, με πίστη, με αγάπη· με φόβο Θεού να ρθούμε να πάρουμε το σώμα και το αίμα του Χριστού. Διότι για μας εσταυρώθη ο Κύριος, για μας εθυσιάσθη ο Κύριος, για μας εγκαινίασε αυτό το καινούριο Πάσχα ο Κύριος. Και να λαμπρυνθούν οι ψυχές μας, να ζωογονηθούν έτσι οι ψυχές μας, να αρχίσει όντως μέσα μας καινούρια ζωή.
Και να λιμπιστείς αυτή την καινούρια ζωή, να την αγαπήσεις, να την ερωτευθείς αυτή τη ζωή. Όχι απλώς έκανες ένα καθήκον που κοινώνησες και καθησύχασες τη συνείδησή σου ή για το καλό, όπως λένε, και πας πάλι αλλού να βρεις τη χαρά και την ευτυχία, δεν την αναζητείς στον Χριστό, δεν την βρίσκεις στον Χριστό. Δεν το καταλαβαίνουμε ίσως ότι αγαπούμε τη φιλαυτία μας, αγαπούμε τον εαυτό μας, είμαστε φίλαυτοι και, αν θέλετε, αυτό είναι η αμαρτία μας.
Αυτή την ώρα ζούμε με μια προσμονή, περιμένουμε. Σ’ όλη μας την ζωή σ’ αυτόν τον κόσμο περιμένουμε. Όχι βέβαια ότι περιμένουμε χωρίς ελπίδα, όχι ότι περιμένουμε χωρίς πίστη, όχι ότι περιμένουμε χωρίς γεύση. Αλλ’ ακριβώς έχουμε μία γεύση, έχουμε τον αρραβώνα του Πνεύματος μέσα μας και περιμένουμε την ολοκλήρωση της βασιλείας του Θεού, να μας αποκαλυφθεί πλήρως η βασιλεία του Θεού. Και είναι μια δυνατότερη πρόγευση, θα λέγαμε, αυτή την ώρα, καθώς περιμένουμε να ζήσουμε το γεγονός αυτό της Αναστάσεως του Κυρίου.
Αν θέλουμε να νιώσουμε και να καταλάβουμε καλύτερα, να πιστέψουμε αυτή την ώρα ότι μέσα στη λατρεία –αν κανείς πάει μόνος του κάπου, δεν γίνεται τίποτε– αλλά μέσα στη λατρεία, μέσα στο μυστήριο της λατρείας έχουμε αυτό το γεγονός της Αναστάσεως. Όπως ξέρουμε, κανείς δεν αξιώθηκε να δει τον αναστημένο Κύριο· κι αυτοί που φύλαγαν εκεί κι αυτοί που τον θανάτωσαν και όλοι οι άλλοι. Τον είδαν μόνο εκείνοι στους οποίους φανερώθηκε ο Κύριος. Και σ’ εμάς αυτό το γεγονός είναι μια πραγματικότητα μέσα στην Εκκλησία, μέσα στη λατρεία και μπορούμε να το ζήσουμε.
Δεν είναι απλώς μια ωραία βραδιά. Δεν είναι απλώς, να, μαζευόμαστε και έχουμε κεριά και θα ‘χουμε φώτα κλπ., αλλά είναι αυτό το γεγονός, το οποίο το προσεγγίζει κανείς με πίστη. Είναι, να μου επιτρέψετε να πω, είναι αδύνατο να μην συγκλονισθεί κανείς, όχι εξωτερικά αλλά εσωτερικά. Είναι αδύνατο να μην συγκλονισθεί κανείς, όταν με πίστη, με πίστη απόλυτη, με πίστη χωρίς ενδοιασμούς πλησιάζει το Μυστήριο αυτό. Γιατί είναι από τον Χριστό, δεν είμαστε εμείς που θα το κάνουμε. Ο Χριστός ανέστη και ζούμε αυτό το γεγονός και ο Χριστός μάς αποκαλύπτει αυτό το γεγονός.
«Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι» λέμε. Δεν λέμε «περιμένουμε», «θα δούμε» κλπ. ή ακόμη και: «πιστεύουμε». «Θεασάμενοι». Αλλά την προσεγγίζει κανείς με την πίστη και, ω του θαύματος, βλέπει την Ανάσταση του Χριστού. Όχι με το μυαλό του ούτε απλώς με τα μάτια του εξωτερικά, αλλά βλέπει αυτή την Ανάσταση μέσα στην καρδιά του, με τα μάτια της καρδιάς.
Εύχομαι σ’ όλους μ’ αυτή την έννοια Καλή Ανάσταση.
(27-4-1997, στην αναστάσιμη Θ. Λειτουργία)
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου “Σταυροαναστάσιμα”, Β’ έκδοση, Πανόραμα Θεσσαλονίκης 2003, σελ. 205.
Πάσχα, αρχή καινούριας ζωής
