Για τον Νεμεσίωνα τον Έπαρχο και τον Φωτεινό τον αόμματο
- Μεταξύ των ιαθέντων έρχεται τώρα ο Νεμεσίων για να μας αναγγείλει τη θεραπεία του Φωτεινού και να κηρύξει τη δύναμη των αγίων, αλλά από την άλλη και να μας δηλώσει τη δική του ανίατη ασθένεια και την εξίσου ανίατη ανοησία του· και θ’ αναφέρουμε την ιστορία του γιατί τελικά και από αυτή θα βγει κάποιο όφελος, αν και η προσέλευση του Νεμεσίωνα προς το μαρτύριο των αγίων ήταν γι αυτόν ολωσδιόλου ανωφελής.
Ο αστρομανής Νεμεσίων και η αλαζονεία του
Ο Νεμεσίων ήταν από τους πιο λαμπρούς και τους πιο πλούσιους της εποχής του και υπερηφανευόταν και για την ελληνική παιδεία όπου είχε, όμως, μη μπορώντας να αποφύγει το φύσημα και την αλαζονεία, την αιτία όλων δεν την απέδιδε στο δημιουργό Θεό, αλλά στην αστρολογία, τα άστρα και τις κινήσεις τους και υποκλέπτοντας την πρόνοια, που υπάρχει πάνω στην κτίση, την απέδιδε στις κινήσεις των άστρων, θεωρούσε δε ότι εμείς που πλαστήκαμε κατ’ εικόνα του Θεού και έχουμε λόγο και ψυχή, που τιμηθήκαμε με την ελευθερία της γνώμης και την αυτεξουσιότητα της βούλησης, είμαστε δούλοι των άψυχων και στερουμένων λογικής και βούλησης άστρων, που είναι άμοιρα κάθε σκέψης και κάθε νόησης και που, αντίθετα, έχουν ταχθεί στο να υπηρετούν τη φύση και τους ανθρώπους, να υπακούσουν στους φυσικούς και τους θείους νόμους και να σημαίνουν μόνον τι τροπές και τους χρόνους και τις εποχές, όπως ακριβώς ο δημιουργός Θεός τα κανόνισε.
Γι’ αυτό λέει και η γραφή: «Και είπεν ο Θεός· γεννηθήτωσαν φωστήρες εν τω στερεώματι του ουρανού εις φαύσιν επί της γης, του διαχωρίζειν ανά μέσον νυκτός και έστωσαν σημεία και εις καιρούς και εις ημέρας και εις ενιαυτούς … και εγένετο ούτως» (Γεν. 1:14).
Και αυτό είναι το φοβερότατο, ότι τόση μεγάλη δύναμη έχουν σήμερα οι αστρομανείς, ώστε να θεωρούν οι ανόητοι ότι εμείς οι άνθρωποι εξαρτιόμαστε από τις κινήσεις και τους συνδυασμούς των αστέρων, αλλά κατ’ αυτόν τον τρόπο επιδιώκουν να αναιρέσουν ακόμη και αυτόν τον ίδιο το Θεό και δημιουργό, που εκ του μηδενός σχεδίασε και δημιούργησε τα πάντα.
Ο Νεμεσίων συγκαταλεγόταν μεταξύ των χριστιανών, αλλά κατά βάθος πίστευε στην ειμαρμένη μαζί με τους άλλους για τους οποίους ετοιμάστηκε η κόλαση, την οποία άρχισε να γεύεται από τούτη τη ζωή, καθώς τυφλώθηκε εντελώς κι έχασε τα μάτια του, με τα οποία περιεργάζονταν τα άστρα και τις κινήσεις τους, ξεχνώντας το βάπτισμα και όλα όσα είχε συνομολογήσει και με όσα πιστεύω είχε συνταχθεί την ημέρα της βάπτισης. Έπεσε τότε στους γιατρούς να τον κάνουν καλά, χρησιμοποιώντας σαν δέλεαρ τις μεγάλες αμοιβές, αλλά τίποτε δεν ωφελήθηκε κι έμεινε το ίδιο τυφλός, όπως ήταν και πριν οι γιατροί ν’ αρχίσουν να πηγαινοέρχονται σπίτι του.
Δεν έπρεπε όμως να καλέσει τους γιατρούς σε βοήθεια, γιατί αφού δογμάτιζε και υποστήριζε ότι όλα εξαρτιούνται από την ειμαρμένη και τίποτε δεν μπορεί κανείς να το αλλάξει, προς τι το κάλεσμα για βοήθεια από τους γιατρούς; Γιατί, αν η αστρολογία αποφάσισε αρνητικά για την αρρώστια του, γιατί να καλεί τους γιατρούς και να τους συγκαλεί να τον θεραπεύσουν και με αυτούς να πολεμάει αυτό που θα γίνει οπωσδήποτε, αν και γνωρίζει ότι θα νικηθεί από την ασθένεια, ακόμη και αν είχε φέρει ως σύμμαχό του τον ίδιο τον Ασκληπιό!
Καθώς δε πολύ χρόνο αλλά και χρήμα δαπάνησε χωρίς να λάβει ούτε καν την παραμικρή ωφέλεια, έκρινε ότι θα ‘πρεπε να προσέλθει στους μάρτυρες, τον Κύρο και τον Ιωάννη, μήπως και μ’ αυτήν την κίνηση φανεί το τι γράφει η μοίρα του και ξεκαθαρίσει η κατάσταση για το μέλλον του. Αλλά αποδείχτηκε και εδώ πλανεμένος, γιατί άρχισε να ικετεύει θερμά τους μάρτυρες να του δώσουν το φως του, για να εκπληρώσουν μ’ αυτό τον τρόπο ό,τι είναι γραμμένο από τις μοίρες (!) κι έτσι να αποδοθεί η θεραπεία των αγίων στις μοίρες και να αντιμετωπισθεί με αχαριστία η ίαση από τους αγίους.
Ο ταπεινός και αόμματος Φωτεινός
Οι άγιοι όμως δεν του έκαμαν το χατίρι, αντίθετα μάλιστα θέλοντας να δείξουν τη διαφορά μεταξύ της πίστης και της απιστίας ενήργησαν ως εξής:
Κάποιος πάμφτωχος που τον έλεγαν Φωτεινό και ο όποιος πουλούσε φρούτα έξω από το ναό των Τριών Παίδων, κατ’ εκείνον τον καιρό είχε πάει και έμενε στο ναό των αγίων Κύρου και Ιωάννου παρακαλώντας να ξαναβρεί το φως του. Σ’ αυτόν λοιπόν εμφανισθέντες οι άγιοι μάρτυρες στον ύπνο του «πήγαινε», του λένε, «στον Νεμεσίωνα και μόνο αν τα χέρια του ακουμπήσει πάνω στα μάτια σου, αμέσως θα θεραπευθείς και το φως θα το δεις αυτή τη φορά περισσότερο!»
Αυτός όμως φοβόταν να πάει στον Νεμεσίωνα, επειδή είχε τόσο μεγάλο αξίωμα και για την υπεροψία του πλούτου του. Αφού δε δύο και τρεις φορές του εμφανίστηκαν, τελικά τόλμησε και το είπε σε κάποιους που ήταν μέσα στο ναό κι αυτοί ενημέρωσαν το δικηγόρο Κύρο, που έτυχε εκείνες τις ημέρες να βρίσκεται στο μαρτύριο των αγίων· ο οποίος εν συνεχεία τρέχει στο Νεμεσίωνα και του αναγγέλλει τα καθέκαστα με τον Φωτεινό, αν και χρειάστηκε πολλά επιχειρήματα για να τον πείσει τελικά να δεχθεί να το πράξει, επειδή πίστευε ότι ήταν ανάξιος και αμαρτωλός και δεν θα ενεργούσε μέσω αυτού η χάρη των αγίων.
Ήλθε λοιπόν ο Νεμεσίων και στάθηκε μπροστά από τη λάρνακα των αγίων και αφού προσευχήθηκε με πολλά δάκρυα, άγγιξε τη σορό των λειψάνων και τη μήλη (ιατρικό εργαλείο των αγίων), που ήταν εκεί πάνω, και έβαλε τα χέρια του πάνω στα μάτια του αόμματου Φωτεινού. Αυτός δε, μόλις αισθάνθηκε το άγγιγμα των χεριών, αμέσως ανέβλεψε και κίνησε όλους τους παρευρισκόμενους σε δοξολογία προς τον Θεό εκτός από τον Νεμεσίωνα, που και παρά τα δάκρυα δεν άλλαζε γνώμη και εξακολούθησε να παραμένει στην απιστία.
Και ο μεν Φωτεινός αφού απένειμε ευχαριστίες στο Θεό και στους αγίους που τον θεράπευσαν χαρούμενος επέστρεψε σπίτι του, ο Νεμεσίων δε, επειδή τάχατες δεν υπέστη καμιά… ζημιά από το θαύμα (!) στόλισε ένα μέρος του τοίχου κοντά στο μνήμα των αγίων με μάρμαρα, πάνω στα οποία απεικόνισε τον Χριστό, τον Βαπτιστή Ιωάννη, το μάρτυρα Κύρο, αλλά και τον εαυτό του να κηρύττει τη χάρη για το θαύμα που του είχε δοθεί, παρέμεινε όμως τυφλός στο σώμα και στην ψυχή, αφού ούτε επέστρεψε στην πίστη που σώζει, ούτε πίστεψε στους θεραπευτές και μάρτυρες.
Από το βιβλίο: Αγίου Σωφρονίου Ιεροσολύμων, Αββάκυρος. Ο ισάγγελος βίος και τα παράδοξα θαύματα των Αγίων Άμπακίρ (Κύρου) και Αμπαγιοχάνα (Ιωάννου). Εισαγωγή, μετάφραση και σχόλια από τον Γιάννη Φουρτούνα, Θεολόγο. Εκδόσεις ΚΕ.Π.Ε., Αθήνα, σελ. 158.
